Tου Γιώργου Κατσαΐτη
Για πολλούς η Γαλλία είναι το λίκνο της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και των κινημάτων. Κι έτσι ο εσαεί προπομπός των πολιτικών εξελίξεων στη Γηραιά Ήπειρο.
Κατά την ως άνω παραδοχή, οι Γάλλοι προηγούνται και οι άλλοι ακολουθούμε. Εξαιτίας μάλιστα των συγκυριακών (σ.σ.;) σχέσεων σχεδόν του συνόλου της ελληνικής, αριστερής διανόησης (σ.σ. που κατέληξε εκεί είτε διωκόμενη είτε αυτοεξόριστη μετά το αντάρτικο και κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας) με την Πόλη του Φωτός και τη Γαλλία γενικότερα, η οπτική και οι θεωρίες της γαλλικής σκέψης μεταφέρθηκαν αυτούσιες στην Ελλάδα. Κι όπως συνήθως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, καταναλώθηκαν αμάσητες από τους Έλληνες των μεταπολιτευτικών χρόνων λόγω της αίγλης του γαλλικού Μάη αλλά και της σχετικής απόστασής τους από το σοβιετικό μαρξισμό-λενινισμό και το μαοϊσμό.
Παραλλήλως, η μετάληψη των τότε νέων Γάλλων αριστερών στις εμπειρίες της λατινοαμερικανικής εξέγερσης (σ.σ. με το περιπετειώδες ταξίδι και την σύλληψη του Ρ. Ντεμπρέ στη Βολιβία) και τις εμβληματικές σχέσεις του Γκεβάρα με τον Ζ.-Π. Σαρτρ, τον (και) ιδρυτή της μετα-μαγιάτικης Λιμπερασιόν, περιέβαλαν το γαλλικό υπόδειγμα με το θρύλο της αυθεντικής, σύγχρονης, επαναστατικής συμπεριφοράς.
Εμείς και η Γαλλία
Κάπως έτσι, ένα ορισμένο κοινό, είν’ αλήθεια, παρακολουθεί έκτοτε τα γαλλικά γεγονότα, παρατηρώντας τη γαλλική κοινωνία σα να ΄ναι σφαχτό του… Κάλχα, προκειμένου να ψυχανεμιστεί τι προοιωνίζεται στον Κόσμο.
Απ’ αυτή την αφήγηση, συνήθως παραλείπεται το γεγονός ότι η Γαλλία αποτελεί τον έναν εκ των δύο πυλώνων της σύγχρονης ευρωπαϊκής κατάστασης ως απότοκο του τέλους των εθνικών συγκρούσεων στην Ευρώπη (σ.σ. τουλάχιστον με τους όρους που γίνονταν ώς και τους δύο προηγούμενους αιώνες). Παραλείπεται ακόμα η ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική φύση της Γαλλίας, ιδιαίτερως εκείνη η παράμετρός της που σχετίζεται και με την ικανότητα της «εθνικής» της οικονομίας να προσπορίζεται και να διανέμει εσωτερικώς, και κατά περίπτωση, τη διεθνή της λεία.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις διαφορετικές ανά τον κόσμο εκδοχές περί την παγκοσμιοποίηση, για τους περισσότερους Γάλλους και τους «οπαδούς» τους υφίσταται η πεποίθηση ότι πρόκειται για αγγλοσαξονική επινόηση και αμερικάνικο, νεο-ιμπεριλιαστικό τέχνασμα. Εν ολίγοις, δεν είναι και κάτι το καινούργιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κι έτσι ίσως και να μη χρειάζεται να αναπροσαρμόσει ό,τι αντιτίθεται σ’ αυτήν, τη θεωρία και τη στρατηγική του.
Το ευρωπαϊκό κεκτημένο
Όταν συνομολογήθηκε ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης (σ.σ. Τορίνο 1961), η ανασυγκροτούμενη τότε Ευρώπη ήταν η χαρά του Κεφαλαίου. Η καταστροφή που είχε προκαλέσει ο πόλεμος άφηνε χώρο για επενδύσεις και τη σχετικώς εύκολη και μεγάλη απόδοσή τους. Αυτή η ανάπτυξη έδινε επίσης και αρκετά περιθώρια στην εργασία (σ.σ. ως χρονικώς παραμετροποιημένο εμπόρευμα) να πουλάει ακριβότερα το τομάρι της…
Όταν αναθεωρήθηκε (1996) ο ΕΚΧ, είχαμε ήδη περάσει στη ζώνη του λυκόφωτος για την απόδοση του Κεφαλαίου (σ.σ. και όσα αυτή σέρνει υπό το καθεστώς της κυριαρχίας του τόσο στις αγορές όσο και στην περιρέουσα ηθική). Με τις «προτεινόμενες» έκτοτε εργασιακές σχέσεις, επιδιώκεται η νέα χρονική παραμετροποίηση της απόδοσης της εργασίας, συνεπικουρούσας της τεχνολογίας, που κάνει δυνατή την εφαρμογή της.
Στην πραγματικότητα αυτή η τεχνολογία δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά αντιθέτως αποτελεί σύνολο επινοήσεων για να αντιμετωπίσει το Κεφάλαιο κυρίως, την ανάγκη του να περιστρέφεται ταχύτερα και περισσότερο στη μονάδα του χρόνου. Εφευρέθηκε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.
Κι εμείς δεν αισθανόματε και τόσο καλά…
Οσο για την ανταγωνιστικότητα της γαλλικής οικονομίας, που είναι και το επίδικο του εργασιακού νόμου και προκαλεί τις ουρανομήκεις αντιδράσεις, αυτή αφορά σε ό,τι επενδύεται επί γαλλικού εδάφους! Ευλόγως αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι όποιες «γαλλικές» επενδύσεις σ’ Ανατολή και Δύση (σ.σ. στην Αφρική για παράδειγμα) δεν βρίσκουν τέτοια κεκτημένα προσκόμματα και δεν αναθεωρούνται οι ισχύοντες κανόνες «δουλοπαροικίας» επί το ευρωπαϊκότερον!
Το ότι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» σαρώθηκε εν ριπή οφθαλμού στην Ελλάδα στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής, με την κατάργηση των κλαδικών διαπραγματεύσεων και τη νομοθετική επιβολή της τιμής της εργασίας, συνιστά την καλύτερη απόδειξη ότι οι επαπειλούμενες ρυθμίσεις δεν είναι εθνικής έμπνευσης ούτε μνημονιακής προέλευσης. Είναι αποτέλεσμα στρατηγικότερων επιλογών του Κεφαλαίου και διαδίδονται σαν τη γρίπη των χοίρων, αστραπιαία, σ’ ολόκληρο το γνωστό κόσμο…
Ελλάς – Γαλλία, συμμαχία
Η αντίσταση, που προβάλλεται στην Γαλλία, δεν έχει να κάνει μόνον με την αγωνιστική παράδοση των Γάλλων ούτε βεβαίως με κάποιο κοινωνικό dna. Υπ’ αυτή την έννοια, δεν έχει κανείς την ανάγκη προκειμένου να εξηγήσει τα πράγματα, να καταφύγει σε κλασικές αναφορές και προφητικά τσιτάτα. Και τούτο διότι θα παραμένει το ερώτημα κατά πόσον οι κοινωνικές αντιδράσεις θα μπορέσουν να αλλάξουν τόσο τον πολιτικό χάρτη της Γαλλίας όσο κυρίως να συμβάλουν στη γενικότερη συνείδηση πως πρόκειται για ένα επεισόδιο στην σοβούσα σύγκρουση Κεφαλαίου – Εργασίας. Και υπ’ αυτή την έννοια, το ζητούμενο δεν είναι η αποκατάσταση της προτέρας καταναλωτικής μας δυνατότητας, εδώ εις τας προνομιακάς Ευρώπας. Αλλά είναι μάλλον μια ακόμα πρώτης τάξεως αφορμή για αναστοχασμό περί της κοινωνικής Δικαιοσύνης σ’ ολόκληρη την πλάση και για συμμαχίες κοινωνικής, κι όχι εθνικής αναφοράς!
Πηγή: enimerosi.com
