Παραγωγικός ενημερωτικά ο φετινός μέσος Νοέμβριος και παράπονα εκ μέρους των επιχειρήσεων θεάματος δεν δικαιολογούνται: Μπαράκ Ομπάμα, Πολυτεχνείου επέτειος, Κωστής Στεφανόπουλος και μαζί τροϊκανοί σε συσκευασία «θεσμοί»… Πλούσια τα ελέη!
Του
Πάνου Τσούμα*
Παίχτηκαν όμως κομμάτι αποκομμένα μεταξύ τους οι εν λόγω «παραγωγές», οπότε έμεινε τροφή και για το… φτωχό συγγενή! Στεφανόπουλος, λοιπόν, Ομπάμα, στη γωνία τροϊκανοί, από κάτω Πολυτεχνείο και να δούμε πώς προκύπτει η «ωδή στον Κωστή».
Λυπούμαι, αλλά με «κατεδάφιση», σχετική με την ιδέα «πολυτεχνείο», θα γίνει η αρχή. Οτιδήποτε οικοδομήθηκε εκ των υστέρων πάνω στο καθαυτό γεγονός το ονομάζω «ιδέα». Ήτις εξ αντικειμένου ανήκει στην κατηγορία «αέρα πατέρα».
Όπως κάθε γεγονός, ακόμα και αν αυτό προσλάβει χροιά ιστορική, το Πολυτεχνείο ανήκει μόνο στο χρόνο του. Αυτό διότι το προκάλεσαν συγκεκριμένες συνθήκες. Τις οποίες αφορούσαν, αποκλειστικά, και τα όποια «ιδανικά» του.
Από αυτή τη σκοπιά το Πολυτεχνείο δεν κληρονομείται ούτε μεταφέρεται. Σαν συλλογική ενέργεια, μάλιστα, ούτε τεμαχίζεται για να ανήκει στον καθένα ξεχωριστά. Όπως και δεν εξαγνίζει επίσης τον καθένα εκ των συμμετεχόντων.
Υπερηφάνεια και καμάρι τους, όσοι συμμετείχαν, ναι. Όχι όμως εσαεί πιστοποιητικό εξαγνισμού των υπόλοιπων πεπραγμένων του βίου τους. (Όσο σημαντική και να είναι μια στιγμή της ζωής μας, ακόμα και αν χαρακτηριστεί «ηρωική», δεν καθιστά ικανό τον ανίκανο, έξυπνο το βλάκα, ισορροπημένο τον ανισόρροπο, ειδικό τον αδαή, ικανό τον ανίκανο κ.ο.κ.)
Να προσλαμβάνεται σαν συμβολικό γεγονός, καμία αντίρρηση. Με κάποιο μίνιμουμ διατίμησης όμως, όσον αφορά τη διαφύλαξη της δημοκρατίας και του σεβασμού των βασικών αρχών που τη διέπουν. Και όχι με μάξιμουμ λαστιχοποίηση που υποτιμά και κανιβαλίζει τα μέτρα και τις αξίες του πολιτεύματος.
__Ενδεχομένως αυτά να κυκλοφορούν μόνο στο δικό μου τσερβέλο, και σε κανενός άλλου, βεβαίως. Εκτιμώ όμως πως θα συμφωνήσουν πολλοί ότι, επειδή ακριβώς δεν υπήρξε εξ αρχής μια τέτοια συλλογιστική, το Πολυτεχνείο, σαν τροφοδοτικό ψευδών συνειδήσεων, συνέβαλε αποφασιστικά στην εκσκαφή του λάκκου, όπου τώρα έχουμε παγιδευτεί πιθανόν ανεπίστρεπτα.
Συνέβαλε πρωτίστως στο κουκούλωμα της αλήθειας, ότι ευρύτερο λαϊκό αίσθημα καταδίκης της χούντας -και πολύ περισσότερο αντίστασης- δεν υπήρξε.
Έχοντας υπηρετήσει την περίοδο 1967-73 διαδοχικά σε Βόλο, Θεσσαλονίκη, Καστοριά, Αθήνα, Λάρισα, το λέω μετά λόγου γνώσεως αυτό. Γνωρίζω επίσης από πρώτο χέρι ότι το λούμπεν «λαϊκό» στοιχείο που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά υπό την σκέπη «μη προνομιούχοι», κάθε άλλο παρά με αντίσταση πορεύτηκε επί χούντας.
Οι λαϊκές κατακτήσεις: «κάθε πόλη με πέντ΄-έξι σκυλάδικα», «κάθε χωριό με… κουνελάκια» και «παντού ζάρια, κούκος, χαρακίρι, είκοσι ένα…», τότε θεμελιώθηκαν.
Ότι αποθεώθηκαν μετά είναι το λιγότερο κακό. Το απείρως χειρότερο είναι πως το δημοκρατικά αναλφάβητο «μη προνομιούχοι» φόρεσε αντιχουντικούς μανδύες και περικεφαλαίες… δημοκρατικού φρονήματος! Αίφνης τα δύο τρίτα του ενήλικου πληθυσμού βρέθηκαν «αγωνιστές» και με πιστοποιητικά αναμφισβήτητης… δημοκρατικότητας!
Εκτός από σαθρό υπόβαθρο, το λες και «ντενεκέδες που βρόνταγαν» όλο αυτό. Πολιτικά διακομματικό και κοινωνικά διαστρωματικό το τενεκεδένιο και σαθρό κρατήθηκε όρθιο χάρη σε κάποια ακριβά μέταλλα, τύπου Κωστή Στεφανόπουλου. Που έρχονταν όμως από αλλού.
Από θυλάκους ποιότητας, να το πω έτσι. Ποιότητας και καλλιέργειας ενός κάποιου εμπεδωμένου αστισμού, όσον αφορά την παιδεία, την αγωγή, την τιμιότητα, τη μη αυτοεξαπάτηση.
Σπάνια, ούτως ή άλλως, τα μέταλλα αυτά, περνώντας ο χρόνος εξέλιπαν. Καινούργια δεν βρέθηκαν και επόμενο ήταν να αναλάβουν οι αγάνωτοι τενεκέδες. Το σαθρό του πάτου δηλαδή, του οποίου την επιτομή έζησε ο Ομπάμα με τα, αλά Τσίπρα, γκρίκλις.
Θέτοντας τα προς Ομπάμα γκρίκλις απέναντι στα ελληνικά που άκουσε ο Κλίντον από τον Κωστή, κατανοείς, πιστεύω, σύντροφε από το πουθενά, γιατί από μόνη της η αντιπαραβολή συνιστά ωδή για τον εκλιπόντα «δεξιό» που κατάφερνε «μεγαλώνοντας να γίνεται καλύτερος».
Κάποιος φίλος του το είπε αυτό και το προσθέτω στην αντιπαραβολή. Προϋποθέτει δύναμη ανατροπής του εαυτού να γίνεσαι καλύτερος μεγαλώνοντας. Μαζί δε και επίγνωση ότι μόνο ανατρέποντας συνεχώς τον εαυτό σου μεγαλώνεις πραγματικά.
Σε διαφορετική περίπτωση, είτε δηλώσεις δεξιός είτε αριστερός, μένεις και πεθαίνεις… τενεκές!
* Τεχνικός υπ/κός- αξ/κός της Π.Α. (1963-1990 ). Περιφερειακός ανταποκριτής-αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (1991-2011). Διευθυντής-δημιουργός της εφημερίδας «εμπρός» Ναυπάκτου (1998-2011)
