Εδώ που έχουμε φτάσει, η δίκην δελτίων Τύπου διακίνηση πολιτικών(!) ειδήσεων και κοινωνικοοικονομικών γεγονότων είναι στάση λούμπεν. Δεν έχει δε λόγο ύπαρξης, πέραν του παρασιτισμού. Περισσότερο από ποτέ οι περιστάσεις απαιτούν να ξέρουμε, οι όσοι πλησίστιοι στην έννοια ΠΟΛΙΤΗΣ, ποιος είναι με ποιον και γιατί.
Του
Πάνου Τσούμα
Αρκετά με το «κρυφτούλι» και δη σε καιρό πολέμου. Παίζοντάς το -μαζί και την «τυφλόμυγα»- στρώσαμε χαλί στην παράνοια. Ωσαύτως ο πολυφορεθείς «πολιτικός πολιτισμός» έδωσε φτερά στη μαμμόθρεφτη ηλιθιότητα. Με το ίδιο πιστοποιητικό η κάθε Φώφη και Γιωργάκης έχουν το ελευθέρας να κακαρίζουν αντιδεξιά για να πλήξουν τον Βενιζέλο.
Παραπέμποντας στο άρθρο «Ο Βενιζέλος και το βαθύ ένστικτο Τσίπρα Καμμένου», δεν θα πω εδώ κάτι παραπάνω για τον ενστικτώδη συναγερμό που προκαλεί στους ηλίθιους. Εξηγώντας πως στο πρόσωπό του υπερασπίζομαι τον κάθε Βενιζέλο, θα προσθέσω μόνο πως μας αρέσει ή όχι οι Βενιζέλοι -και δη στην πολιτική- ήταν, είναι και θα παραμείνουν δυσεύρετοι.
Από Φώφες και Γιωργάκηδες, αντίθετα, είναι τίγκα τα… ορνιθοτροφία! Κάποιες φορές στο παρελθόν υπήρξε σίγουρα «σπασίκλας» ο συγκεκριμένος -εκ των υστέρων ελέγχοντας τον παρορμητισμό του κεντάει. Όμως ούτε του «ορνιθοτροφείου» υπήρξε ούτε έχει ανάγκη κάποιο «ράσο» αντιδεξιό, προοδευτικό (μη…χαχανίσω!), σοσιαλιστικό ή άλλο, για να δείξει κάποιος.
Υπάρχει πρώτα σαν ο Βαγγέλης Βενιζέλος των επιστημονικών περγαμηνών και των πολιτικών στάσεων, και μετά με οποιαδήποτε ταμπέλα για στρουθιά. Εν αντιθέσει, Φώφη και Γιωργάκης υπάρχουν χάριν των μπαμπάδων τους και μόνο. Ήτοι, χάριν του μεσαιωνικού νεποτισμού -ό,τι πιο αναχρονιστικό δηλαδή- όστις εξαπατά εισέτι κάποιους φορώντας το προ πολλού ληγμένο… ράσο: «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».
Ε, όχι λοιπόν προοδευτικοί (!!!) μου, συγκάτοικοι του Λεβεντοβασίλη διανοητικά. Και άμεση προσφυγή σε εκλογές είναι αναγκαία και κόψιμο κάθε γέφυρας με τους ζερβόδεξους ολετήρες. Οτιδήποτε άλλο πριμοδοτεί την «παράγκα» του καταληψία-πειρατή Τσίπρα. Της οποίας «παράγκας» η απομόνωση, στο εξής, πρέπει να είναι εφάμιλλη μ’ αυτή του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής.
Καιρός πολέμου είπαμε. Οπότε ανοχή και, πολύ περισσότερο, αλληθώρισμα, στις εσαεί λαγουμιτζή μεθοδεύσεις της «παράγκας», συνιστούν συμμετοχή στην ολοκλήρωση του ολέθρου. Γκέκε ορέ… κότες!
ΥΓ. Σχόλιο για τον ανασχηματισμό: «Ρίχνω τα ζάρια μαύρα χαμπάρια…!»
