Σαν διεθνής «μπακαλόγατος»
Έχοντας εμπιστοσύνη στην κουτοπονηριά του, ο Χατζηχρήστος επιστρατεύει κάθε είδους κατεργαριά για να υπονομεύσει το αφεντικό του και να κερδίσει το κορίτσι… Αναλογικά το ίδιο «προσοντούχος» ο Τσίπρας έπραξε και πράττει παρομοίως…
Του
Πάνου Τσούμα
Ο λύκος αλλάζει την τρίχα και ο χαμαιλέων το καμουφλάζ. Στην ανασχηματισμένη συριζανέλικη περίπτωση έχουμε συνδυασμό και των δύο. Η αύρα (!) Κονιόρδου στο ΥΠΠΟ, ας πούμε, όπως και το γραβατωμένο μούσι της κυβερνητικής «ντουντούκας», έρχονται από χαμαιλέοντα.
Ότι να, αλλάζουμε, πάμε προς σοσιαλδημοκρατία, γινόμαστε κανονικοί, το μήνυμα που προσπαθεί να στείλει το μούσι με γραβάτα, ονόματι Τζανακόπουλος. Ενώ της Κονιόρδου η αύρα, ότι να, αφήνουμε το «αλ τσαντίρι» και πάμε Επίδαυρο.
Τζίφος όμως ο χαμαιλεοντισμός. Της μεν Κονιόρδου η αύρα βρέθηκε να γέρνει προς «άμπρα κατάμπρα», του δε Τζανακόπουλου η γραβάτα να καθιστά, την όλη οπτικοακουστική του παρουσία, προδοτική του «λύκο-δράκεμον» περιεχομένου». (βλ. «»Δράκεμον» VS Πόκεμον»).
Στην πολύ λαϊκή ρήση (παραφρασμένη εδώ): «θέλει η… σουλτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει», παραπέμπει γενικότερα το οπτικοακουστικό μήνυμα της «ντουντούκας». Ήτις, ως ύφος και αισθητική, αντανακλά συνολικά στην τσιπροκαμμένη οπτικοακουστική… πανδαισία!
Αντανακλά προπαντός τον επικεφαλής πολιτικό «μπακαλόγατο» Τσίπρα. Όστις σε θράσος και αναισθησία ξεπερνάει κατά πολύ τους Καμμένο και Παππά. Τελευταία επίδειξη καβαλικεμένης σε γάιδαρο αναίσθητης θρασύτητας, το «αέρα πατέρα» άρθρο στη λεγόμενη «Εφημερίδα των Συντακτών».
Λες και δεν είναι ο ίδιος που πούλησε σκίσιμο μνημονίων, για να ξεσκίσει αντ’ αυτών κάθε έννοια δημοκρατικού μέτρου, να κανιβαλίσει θεσμούς και να σπιλώσει αντιπάλους, ψάχνει και ρέστα.
Αλυσοδεμένος στο υπόγειο του χειρότερου εαυτού του (βλ. «Αιχμάλωτοι του εαυτού») συνεχίζει το ίδιο θρασύς και ξετσίπωτος. Ισχυρίζεται για παράδειγμα:
– «Η δύναμη αυτής της κυβέρνησης είναι η εμπιστοσύνη του λαού και η σχέση τιμής που έχουμε μαζί του».
– «…η Νέα Δημοκρατία έχει στρατηγικό σχέδιο την αποσταθεροποίηση της χώρας και της οικονομίας, προκειμένου να χρεώσει στην Αριστερά την κρυφή της ατζέντα, ένα «4ο μνημόνιο» σκληρής λιτότητας και κοινωνικής διάλυσης».
Το διάβασες καλά… στρουθί; Έχει λέει «σχέση τιμής» μαζί σου. Ότι «δύναμή του είναι η εμπιστοσύνη» σου. Πώς λες εσύ «στρουθί» αυτή την αναισθησία, δεν μπορώ να το ξέρω. Εγώ πάντως τη λέω εξυπναδίστικη κουτοπονηριά, σαν αυτή που ενσάρκωσε ο Χατζηχρήστος στον «μπακαλόγατο».
Με κρατούμενο ότι ο αλά Τσίπρα «μπακαλόγατος» βγάζει γέλιο μόνο στο εξωτερικό, ενώ στο εσωτερικό μόνο κλάμα, ας δούμε τις ομοιότητες. Έχοντας εμπιστοσύνη στην κουτοπονηριά του ο Χατζηχρήστος επιστρατεύει κάθε είδους κατεργαριά για να υπονομεύσει το αφεντικό του αφ΄ ενός και να κερδίσει την αγαπημένη του αφ΄ ετέρου. Με ποια προσόντα, ούτε να το σκεφτεί. Γι΄ αυτό και το αποτέλεσμα είναι μια τρύπα στο νερό.
Αναλογικά το ίδιο «προσοντούχος» -ήγουν ένας αδαής και ανόητος εξυπνάκιας- ο Τσίπρας έπραξε και πράττει παρομοίως, πετυχαίνοντας όμως αυτός, όσον αφορά τους στόχους, κάτι παραπάνω από μια τρύπα στο νερό. Μια μαύρη τρύπα που ολοένα και μεγαλώνει.
Δυστυχώς για σένα «στρουθίο» μου αγαθό υπάρχει και μια άλλη σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο. Ο μεν Χατζηχρήστος έπαιζε στο πανί του σινεμά, ο δε Τσίπρας στη στέγη και στα θεμέλια του σπιτιού σου.
Έχοντας υποσκάψει αγιάτρευτα τα θεμέλια και πετροβολήσει ανεπανόρθωτα τη στέγη, έρχεται, αναίσθητα και πάλι, να σου πει ότι το 4ο (και βάλε) μνημόνιο που φρόντισε να δρομολογήσει δεν θα είναι δικό του έργο, αλλά της Ν.Δ. και του Μητσοτάκη.
Δηλονότι πως αυτός δεν έχει καμία σχέση με τις ασύμμετρες αθλιότητες Βαρουφάκη, το τζιχάντ δημοψήφισμα, τα κάπιταλ κοντρόλ, τα 100 δις. ευρώ προκαταβολή (με τόκους και επιτόκια στο διηνεκές) που κόστισαν όλα αυτά, και τα μνημόνια που εξ αντικειμένου πρόσθεσαν. Ότι εκείνα τα μπακαλογατίστικα περί «Ολαντρέου», «γερμανικών αποζημιώσεων», «συμμαχίας του Νότου» και συναφών μωρολογιών επιπέδου Βενεζουέλας, είναι αισχρές διαδόσεις αντιδραστικών κύκλων.
Κωμική η προσπάθεια της «…Συντακτών» χωρίς άλλο. Μόνο που στο εσωτερικό η διάθεση για γέλιο είναι πια πολύ σπάνια.
Προτείνω γι΄ αυτό να σκεφτούν κάτι διαφορετικό οι συντάκτες του «Αέρα πατέρα» άρθρου που υπέγραψε το πολιτικό τους ίνδαλμα.
Η ιδέα που μπορώ να προσφέρω είναι να γραφτεί έργο, «λαϊκή όπερα» κατά προτίμηση, με τίτλο, τι άλλο, «Μπακαλόγατος». Με υπό ενσάρκωση ήρωες, όπως ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου, ο Καμμένος, ο Παππάς, η Γεροβασίλη, ο Κουρουμπλής, ο Φίλης… και δεν συμμαζεύεται, η επιτυχία είναι μάλλον εξασφαλισμένη. Αν μάλιστα συμβάλει και ο Λαζόπουλος στη συγγραφή, η διεθνής καριέρα είναι σιγουρότατη.
Οπότε παραχωρώντας σε έθνος και «λαό» τα δικαιώματα εκμετάλλευσης, μπορεί και να ρεφάρουν τον τσιπροκαμμένο λογαριασμό στο πολύ απώτερο…
Υ.Γ. Λέω όπερα και όχι οπερέτα, επειδή οι ήρωες καθόλου δεν αστειεύονται. Μπορεί ως διακυβέρνηση να παραπέμπουν σε παιδική χαρά, οι ίδιοι όμως το έχουν πάρει σοβαρά. Πιστεύουν ότι επιτελούν έργο παγκόσμιας κλάσης, κάτι που θα υποβάθμιζε η οπερέτα. Αν πάντως η πλειοψηφία θελήσει οπερέτα, έχω τίτλο. Με σύμφωνη γνώμη του Σαββόπουλου προτείνω «οι στρατιώτες στα ουρητήρια σοβαροί».
