Του Βαγγέλη Σπυράκη
Οι ελπίδες του Παναθηναϊκού για τίτλο ψαλιδίστηκαν σημαντικά για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική. Σε ένα ακόμα ντέρμπι οι «πράσινοι» δεν κατάφεραν να πάρουν τη νίκη, καθώς δεν είχαν πειστική εμφάνιση. Αποδοκιμασίες κατά Αλαφούζου-Αναστασίου.
Οι δυο βαθμοί που χάθηκαν από την ΑΕΚ και οι τρεις στην Τούμπα είναι το λιγότερο για τον Παναθηναϊκό. Κι ας ισοδυναμούν με οριστική απώλεια έστω και της μικρής ελπίδας να διεκδικήσει το ελληνικό πρωτάθλημα. Το χειρότερο για το τριφύλλι – και αυτό αποτυπώθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο μετά το τελευταίο σφύριγμα του Μάνταλου στη Λεωφόρο – είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι βαριά άρρωστος. ξανά, μετά από χρόνια
Ο Παναθηναϊκός, η ομάδα που πριν από δύο χρόνια χτιζόταν για να διεκδικήσει φέτος κάτι καλύτερο και γέμισε (ειδικά πέρυσι) προσδοκίες τον κόσμο, νοσεί όχι μόνο αγωνιστικά αλλά γενικά. Λάθος αποφάσεις για το ρόστερ της ομάδας, λάθος προσανατολισμός και φυσικά λάθος στο επικοινωνιακό κομμάτι της ΠΑΕ. Το χθεσινό ντέρμπι δεν έδειξε τίποτε άλλο παρά την γύμνια από όλες τις απόψεις που υπάρχει στον Παναθηναϊκό. Όχι η ΑΕΚ δεν ήταν καλύτερη, όχι ο Πογέτ δεν έγινε ο σούπερ προπονητής σε μιάμιση ημέρα. Τόσο μπορούσαν να παίξουν και οι δύο ομάδες τόσο έπαιξαν. Είναι το ταβάνι τους αυτό αγωνιστικά. Οι »πράσινοι» για μια ακόμη φορά δεν βλεπόντουσαν αγωνιστικά. Ο Αλαφούζος επιμένει να περνάει προς τα έξω ότι για όλα φταίει η διαιτησία και όχι η λάθος επιλογές στο ρόστερ αλλά και σε ανθρώπους στο τεχνικό -ιατρικό επιτελείο.
Ο κόσμος δικαίως ζητάει αλλαγές, ειδικά για τον προπονητή, αλλά ποιον να φέρεις και τι να αλλάξει. Ας μην γελιόμαστε ο Παναθηναϊκός όπως και οι δύο άλλες μεγάλες ομάδες του πρωταθλήματος (ΠΑΟΚ-ΑΕΚ) απέχουν παρασάγγας από τον Ολυμπιακό, τόσο σε οργάνωση όσο και σε χρήμα. Γιατί κακά τα ψέματα ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει αντίπαλο και ούτε θα έχει για τα επόμενα χρόνια. Τι απομένει λοιπόν να κάνουν στο «Τριφύλλι»; Απλά να δούνε την πραγματικότητα ως έχει. Να προσπαθήσουν να πουν την αλήθεια στον κόσμο, ότι η ομάδα θα παίζει το πολύ μπας και καταφέρει να πάρει κανένα κύπελλο Ελλάδος και να βγει μέσω των πλέι οφ στην Ευρώπη. Όσο για το πρωτάθλημα… εκεί θέλει πάλι πολύ σκέψη και δουλειά από την αρχή. Πρώτος και αυτός που πρέπει να αναλάβει να το κάνει είναι ο Αλαφούζος, γιατί το κράξιμο που έφαγε χθες δεν ήταν πλέον τυχαίο. Δεν εξετάζουμε αν ο κόσμος έχει δίκιο στις αντιδράσεις του, αν υπάρχει υπερβολή ή οτιδήποτε άλλο. Συνηθίζεται άλλωστε να λέγεται πως τις περισσότερες φορές το κριτήριο του κόσμου είναι αλάθητο και προσωπικά δεν διαφωνώ. Ειδικά μετά από τόσες πίκρες σε μια χρονιά που περίμενες ΠΟΛΛΑ. Τι να πεις δηλαδή; Αφού δεν βλέπεσαι. Καιρό τώρα…
Πολύ απλά πρέπει να πάρει τις σωστές αποφάσεις για να ορθοποδήσουν ξανά οι »πράσινοι» να παίξουν ποδόσφαιρο αξιώσεων και φυσικά να πείσουν ότι όντως είναι ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Πώς θα γίνει αυτό: Μα πολύ απλά να πάρει ανθρώπους που γνωρίζουν τα ποδοσφαιρικά δεδομένα και να ρίξει το βάρος σε παίκτες που μπορούν να προσφέρουν στην ομάδα. Παίκτες όπως ο Εσιέν δεν αξίζουν ούτε θα δώσουν το κάτι παραπάνω στον Παναθηναϊκό. Φυσικά να μην γελιόμαστε λεφτά δεν υπάρχουν στον Παναθηναϊκό, οπότε πορεύεσαι με την λογική παίρνω καλούς παίκτες ( αν υπάρχουν) αλλά όχι τυχοδιώκτες… Γιατί αν δεν ρίξεις λεφτά παίκτη κλασης δεν θα φέρεις. Η εποχή του Σισέ τελείωσε!
Από εκεί και πέρα, όσο αφορά το θέμα του προπονητή, ναι ο Αναστασίου έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά με τι παίκτες μπορεί να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω. Σε όλα τα παιχνίδια ζήτημα είναι να έχει βασικό κορμό από την ομάδα που έχτισε πριν 2 χρόνια, 3-5 παίκτες όλους και όλους. Όσο αφορά τους υπόλοιπους οι μισοί είναι τραυματίες και οι άλλοι μισοί κάνουν πεντικιούρ (βλ. Εσιέν).
Αλλά προφανώς το θέμα δεν είναι πια ο Παναθηναϊκός. Είναι να μην φύγει ο Αναστασίου. Μακάρι ο Αλαφούζος να ξέρει το ποδόσφαιρο περισσότερο από όλους όσους λένε πως πρέπει να αλλάξει ο προπονητής. ίσως φέρει ηρεμία στην ομάδα ίσως και όχι. Αυτό που πρέπει να κάνει πάντως είναι να ξαναζυγίσει τα δεδομένα και να δει ωμά την πραγματικότητα. Αν δεν το κάνει σύντομα τότε ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού πρέπει να σκεφτεί έστω μια φορά ότι το φως στο βάθος του τούνελ δεν είναι η έξοδος αλλά το τρένο που έρχεται.
