Σχεδόν μισό αιώνα μετά το 1968 και τις διαμαρτυρίες των φοιτητών στο Παρίσι, ο κοκκινομάλλης πτυχιούχος Κοινωνιολογίας Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που έγινε το δημόσιο πρόσωπο της επανάστασης, εξακολουθεί να θέλει να ταρακουνήσει τα πράγματα. Αυτό το πνεύμα δίνει σε συνέντευξή του στο «Politico».
Τότε ο αναρχο-αυτόνομος νεαρός αγωνιζόταν για τη σεξουαλική ελευθερία και θεωρούσε τις εκλογές παγίδα ηλιθίων. Σήμερα, ύστερα από δύο δεκαετίες, ως ευρωβουλευτής, τόσο με γερμανική όσο και με γαλλική υπηκοότητα, έχει μια παιχνιδιάρικη ραδιοφωνική εκπομπή που ονομάζεται L’humeur de Dany – Η διάθεση του Ντάνι. Θέλει ακόμα μια επανάσταση, αλλά διαφορετικού είδους.
Ο «Danny the Red», όπως τον αποκαλούν για τα μαλλιά του και τις ριζοσπαστικές ιδέες, έχει διανύσει μεγάλο δρόμο από τις ημέρες που ήταν ο ηγέτης των φοιτητών. Ο συνταξιούχος πια από το 2014 δεν έχει χάσει τη σπιρτάδα του και εξακολουθεί να παρακολουθεί στενά την πολιτική. Πιστεύει πως η απάντηση στην τρομοκρατία είναι ο ευρύς ευρωπαϊκός διάλογος.
«Η ασφάλεια δεν θα δώσει στην Ευρώπη μια ψυχή», είπε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο μπαρ του μικρού παρισινού ξενοδοχείου όπου έμενε.
Οι νέοι φράχτες στα σύνορα και η λαϊκίστικη ρητορική είναι «ηλίθια και κακόβουλα» προσθέτει. Έχει αντιμετωπίσει και την μήνιν του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν, όταν τον αποκάλεσε αντίγραφο του πρώην προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2011. Ως ευρωβουλευτής των Πρασίνων, αποδοκίμαζε την υιοθέτηση περιοριστικών νόμων του Τύπου στην Ουγγαρία.
Ο 71χρονος Ντανιέλ, που αυτοπροσδιορίζεται ως «οικολόγος, μαχητής και άνθρωπος της οικονομίας», διαβλέπει την έξαρση της εθνικής ασφάλειας και το comeback του Νικολά Σαρκοζί να κυριαρχούν στη Γαλλία. Θεωρεί τον πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς ιδιαίτερα «άκαμπτο» στην εργασιακή μεταρρύθμιση που θέλει να επιβάλει.
Αυτή η κατάσταση ωθεί το γαλλικό λαό προς τη Μαρίν Λεπέν και το «Εθνικό Μέτωπο», αλλά απαντά με το αφοπλιστικό «C’est la vie».
Είναι υπέρ της αλλαγής του εκλογικού νόμου για αναλογικότερη εκπροσώπηση και θεωρεί επιβεβλημένη την κουλτούρα των συμμαχιών και του συμβιβασμού. Η γαλλική κυριαρχία δεν προστατεύεται με τον επιμερισμό της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και στην σημερινή παγκοσμιοποίηση δεν έχει πια το ίδιο νόημα.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε τον Νοέμβριο του 2015, υπέρ της μιας πανευρωπαϊκής εκλογικής περιφέρειας αλλά τα κράτη της Ε.Ε. δεν την ενέκριναν.
Μετά τη βρετανική ψηφοφορία για να αποχωρήσει από την Ε.Ε. νωρίτερα αυτό το έτος, ο τρόπος για την επανένωση των Ευρωπαίων είναι να δημιουργηθεί μια ένωση «που είναι ένα εργαλείο και ένα χώρο για να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες μας» υπογραμμίζει.
Είναι υπέρμαχος μια εκλογικής αναμόρφωσης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Να υπάρχουν δύο ψήφοι για κάθε ψηφοφόρο: μια εθνική και μια πανευρωπαϊκή. Έτσι θα αναγκαστούμε οι υποψήφιοι να καταλήξουμε σε ευρωπαϊκές λύσεις στα προβλήματα, αντί να κατηγορούμε τις Βρυξέλλες, ή σε άλλες χώρες, για να κερδίσουμε ψηφοφόρους, σημειώνει.
Αναγνωρίζει πως το σχέδιο δεν θα είναι εύκολο να εφαρμοστεί γιατί απαιτεί ομοφωνία στη φιλευρωπαϊκή οικογένεια. Για παράδειγμα, οι φιλελεύθεροι, οι κεντρώοι και οι Πράσινοι θα μπορούσαν να έχουν τη δική τους λίστα σε εθνικό επίπεδο και συμφωνούν να είναι σε μια κοινή ευρωπαϊκή λίστα. Και αυτό θα μπορούσε πραγματικά να ταράξει τα νερά.
Και τα κράτη-μέλη θα πρέπει να μεταρρυθμίσουν την εκλογική νομοθεσία τους μέχρι το 2019, μια κίνηση μάλλον υπερβολικά αισιόδοξη, αλλά «εγώ συνεχίζω να είμαι ονειροπόλος» καταλήγει.
