Του Πάνου Τσούμα
Πέντε χρόνια αφότου -28 Αυγ. 2011- ο Λεωνίδας Κύρκος πέρασε το κατώφλι της αιωνιότητας. Αν στην περίπτωσή του μπορεί να ισχύσει το -κατά παράφραση Χρόνη Μίσσιου- «καλά εσύ έφυγες νωρίς», με την έννοια «ευτυχώς που δεν είδες», αφήνω να το πουν δύο περιστατικά.
Από τα σημαδιακά γεγονότα Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2008 έρχεται το ένα, μέσω της δημοσιογράφου Αλίκης Χατζή. Συγγραφέας του αφηγήματος «Λεωνίδας Κύρκος, η τελευταία μάχη», η Χατζή αναφέρει πως ο Λεωνίδας έσκισε οργισμένος την «Αυγή» όταν διάβασε τα «κάλαντα» που υμνούσαν το κάψιμο του χριστουγεννιάτικου δένδρου στο Σύνταγμα. («Ω έλατο, ω έλατο τι ωραία που αρπάζεις / Στο Σύνταγμα, στο Σύνταγμα τι ωραία που αρπάζεις! / Μπάτσους γεμάτο στα κλαδιά / Και διμοιρίες στη σειρά / Ω έλατο…»).
Σημειώνοντας πως ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την «Αυγή» (συντάκτης 1953-59, διευθυντής 1959-62 εκδότης στη συνέχεια μέχρι να «πέσει μαύρο» από τη χούντα) έρχομαι στο δεύτερο περιστατικό.
Πλησίον στο τέλος ήταν (Ιούλιος 2011) και σύμφωνα με τα «Νέα» στο φίλο του Σπύρο Λυκούδη, γραμματέα τότε της ΔΗΜΑΡ, που βρισκόταν συνεχώς στο πλευρό του, είπε: «Σπύρο είμαστε κατά του μνημονίου. Αλήθεια, λέμε όμως στον κόσμο πού θα βρούμε τα λεφτά;».
Ερώτημα αγωνίας θα το πω, στο οποίο δίνει… αποστομωτική απάντηση η κυβερνητική φαρσοκωμωδία του «ζερβόδεξου… κέρατου»!
Για την αγωγή και την ευγένειά του ευτυχώς δεν έζησε να δει την «ψεκασμένα… κερατωμένη» αριστερή τραγωδία. Το βασανιστήριο ίσως να ήταν περισσότερο επώδυνο απ’ όσα υπέφερε στις εξορίες και τις φυλακές.
ΥΓ. Από συνέντευξη του Λ. Κύρκου στην «Καθημερινή» το 2006, έχω παραθέσει στο άρθρο «Μπανανόφλουδα Βενεζουέλας» σχόλιό του σχετικό με την ηγετική ποιότητα της αριστεράς στα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου. «Μηρυκάζω» εδώ μέρος του σχόλιου αυτού, αφήνοντας την αναγωγή-αντιστοίχηση σε άτομα και καταστάσεις του προαναφερθέντος «κέρατου» ελεύθερη:
«…Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά (…). Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν…».
