Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Το άτομο χαμένο σε μια παγκοσμιοποιημένη, αφημένη στον έλεγχο των τραπεζών και του αχόρταγου κεφαλαίου, κοινωνία είναι στο επίκεντρο της δυνατής, συγκινητικής, διανθισμένης με χιούμορ και ποιητική διάθεση, ταινίας «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», που είδαμε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα του 69ου Φεστιβάλ των Κανών.
Ο πρωταγωνιστής, ένας μεσήλικος ξυλουργός που έχει αναγκαστεί να σταματήσει να εργάζεται, ύστερα από απόφαση του γιατρού του, λόγω εμφράγματος, ξεκινά έναν ατελείωτο αγώνα για να μπορέσει να πάρει έγκριση για το αναγκαίο επίδομα, μέχρι να μπορεί να επιστρέψει στη δουλειά του. Αγώνας που μοιάζει με πραγματική Οδύσσεια, μια και ο Ντάνιελ Μπλέικ της ταινίας πρέπει να ξεπεράσει τις Συμπληγάδες μιας σκόπιμης γραφειοκρατίας, φτιαγμένης από ένα κράτος που στόχο έχει να αποφύγει να πληρώσει.
Παρά τα εμπόδια που βρίσκει στο δρόμο του, και που στόχο έχουν να τον εξευτελίσουν, ο Μπλέικ όχι μόνο δεν το βάζει κάτω, αλλά παράλληλα βοηθά και μία το ίδιο αβοήθητη σαν κι αυτόν μοναχική μητέρα και τα δυο παιδιά της, καθώς κι έναν γείτονα μετανάστη.
Με ρεαλισμό, με μιαν απλότητα στην προσέγγιση, «σαν κι αυτήν που προτείνει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ» («οι απλές λέξεις δίνουν την απλή και ξεκάθαρη αλήθεια»), όπως ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου ο Λόουτς, με ένα θέμα πολύ κοντά στο δικό μας (ο Μπλέικ θα μπορούσε να είναι Έλληνας) που αποκτά παγκοσμιότητα, ο Λόουτς, με το έξοχο σενάριο του τακτικού του συνεργάτη Πολ Λάβερτι, έφτιαξε μια εξαιρετική ταινία που μας πρόσφερε πραγματική, ανόθευτη συγκίνηση. Μια ταινία που χειροκροτήθηκε θερμά από δημοσιογράφους και κοινό και που σίγουρα θα είναι στα φαβορί για ένα από τα μεγάλα βραβεία της εκδήλωσης.
Με τη μετά την πρόσφατη επανάσταση Αίγυπτο καταπιάνεται στη συγκλονιστική ταινία του «Σύγκρουση» ο Αιγύπτιος σκηνοθέτης Μοχάμεντ Ντίαπ. Η ταινία, με την οποία έκανε έναρξη το τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα», εκτυλίσσεται μέσα σε μια κλούβα, στη διάρκεια ενός 24ώρου. Εκεί οι στρατιώτες, που στην πορεία συγκρούονται με διαδηλωτές και από τα δυο στρατόπεδα (των επαναστατών και της Αδελφότητας των Μουσουλμάνων), βάζουν κάθε τόσο πρόσωπα που συλλαμβάνουν και που θεωρούν αντικαθεστωτικούς: δημοσιογράφους, ζευγάρια, επαναστάτες, ακόμη και ολόκληρες οικογένειες. Πρόσωπα που για πολιτικούς λόγους αρχίζουν να διαφωνούν και να συγκρούονται, ξεσκεπάζοντας το μίσος και τη μισαλλοδοξία τους.
Ο Ντίαπ έφτιαξε μια δυνατή, άγρια σε πολλά σημεία, ταινία, που μας δείχνει το αληθινό πρόσωπο της σημερινής Αιγύπτου, που μετά τις πρώτες ελπίδες για ελευθερία και δημοκρατία, που πρόσφερε η επανάσταση, έχει τώρα οπισθοδρομήσει επικίνδυνα.
«Σήμερα, όσοι αγωνίστηκαν για ελευθερία είτε βρίσκονται στη φυλακή είτε αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν είτε σκοτώθηκαν», μου ανέφερε σε συνέντευξη που μου έδωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας.
