Ας πάμε λίγο πίσω: το 2014 η τότε κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων πίστεψε πως η καλή βαθμολογία στους δείκτες της οικονομίας αρκούσε για να συνεχίσουν να βρίσκονται στην καρέκλα της εξουσίας.
Όμως αν θυμάστε, τον Ιανουάριο του 2015, όταν πρωτοσυναντήθηκε ο ρούκι πρωθυπουργός Αλέξης με τη Σιδηρά Κυρία της Ευρώπης Άνγκελα, του έκανε «φροντιστήριο εξουσίας» και ερχόμενοι στο παρόν ο μαθητής πήγε καλά αναλογικά με την απειρία του. Για να εξηγούμε, πήγε πιο μακριά από κει που σταμάτησαν οι προηγούμενοι. Οι πρωθυπουργοί έχουν γίνει «αναλώσιμοι» και οι πραγματικοί ηγέτες είδος προς εξαφάνιση.
Όλη τη βδομάδα παρακολουθούμε την εκτέλεση των συμφωνηθέντων που ματώνουν πάλι τον κόσμο αλλά για πρώτη φορά οι Γερμανοί έχουν το δικό τους δίλημμα: To be or not to be με το ΔΝΤ.
Αυτός που κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα είναι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γιατί έχει να λύσει δύο σπαζοκεφαλιές ταυτόχρονα. Να ελαφρύνει το χρέος της Ελλάδας χωρίς την έγκριση του γερμανικού Κοινοβουλίου. Πώς θα γίνει αυτό;
Μεταθέτοντας το πρόβλημα για το 2018 που θα έχει ολοκληρωθεί το πρόγραμμα διάσωσης των 86 δισ. και το κυριότερο μακριά από τις καυτές βουλευτικές εκλογές το φθινόπωρο του 2017. Αν θέλει να διεκδικήσει την καγκελαρία χρειάζεται σύμμαχο τον κυβερνητικό συνασπισμό των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) της Μέρκελ και των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) του Ζέεχοφερ.
Η επιλογή της συμμετοχής του ΔΝΤ ως συμβούλου (στο ελληνικό πρόγραμμα), χωρίς χρηματοδοτική συμμετοχή, πιθανόν να είναι αποδεκτή από ορισμένους Γερμανούς βουλευτές, κυρίως του Σοσιαλδημοκρατών (SPD) αλλά όχι από τους υπόλοιπους. «Δεν είναι δυνατόν. Εάν έχω όλες τις υποχρεώσεις, σε τι θα χρησιμεύσει ένας σύμβουλος», δήλωσε ο Έκχαρτ Ρέμπεργκ που είναι ο επικεφαλής της CDU/CSU στην επιτροπή προϋπολογισμού της Βουλής.
Μια ιδέα που ακούγεται είναι πως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα μπορούσε να εκδώσει ομόλογα με μεγαλύτερη περίοδο αποπληρωμής και να κλειδώσει τα σημερινά χαμηλά επιτόκια: Η εξοικονόμηση πόρων θα μπορούσε να περάσει στην Αθήνα, χωρίς να χρειάζεται ψήφος της γερμανικής Βουλής.
Υπάρχει ένα πολιτικό καλεντάρι που ίσως προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στη συνοχή της Ευρώπης. Αυστριακές προεδρικές εκλογές (22/5), δημοψήφισμα της Μ. Βρετανίας (23/6), εκλογές της Ισπανίας (26/6), οι προεδρικές εκλογές της Γαλλίας (5/2017).
Οι τάσεις αυτοκτονίας της ενωμένης Ευρώπης έχουν φτάσει στο απόγειό τους, αφού:
– Η Αυστρία κινδυνεύει να έχει ακροδεξιό πρόεδρο
– Στη Μ. Βρετανία βάζουν το καπελάκι τους και ετοιμάζονται να φύγουν
– Η Ισπανία ψάχνει κυβέρνηση στο …τζόκερ
– Η Γαλλία τρέμει από την υποψηφιότητα της Μαρί Λεπέν και μαστίζεται από κοινωνικές διαδηλώσεις.
Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ βλέπει σκούρα σύννεφα σε μια Ένωση κρατών που η ίδια οργάνωσε για να διοικεί. Δεν θέλει νέα Σύνοδο Κορυφής για το ελληνικό ζήτημα και επιδιώκει να συναντήσει τον Μπαράκ Ομπάμα στην G7 έχοντας απελευθερώσει τη δόση προς την Ελλάδα.
Ο συνδυασμός όλων αυτών οδηγεί στην επαλήθευση του κανόνα: τα πράγματα πάντα είναι στη χειρότερη κατάσταση πριν γίνουν …καλύτερα.
