Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Η σημερινή παρουσία του Στίβεν Σπίλμπεργκ και των ηθοποιών Ράσελ Κρόου και Ράιαν Γκόσλινγκ στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ των Κανών τόνισε την πλευρά του γκλάμουρ της εκδήλωσης, που, όπως είχε αναφέρει και στην παρουσία του προγράμματος ο διευθυντής του φεστιβάλ, Τιερί Φερμό, «στηρίζεται όπως πάντα και στη μεγάλη παρουσία των αστέρων».
Ο Σπίλμπεργκ βρίσκεται στην Κρουαζέτ για να παρουσιάσει την εκτός συναγωνισμού, ταινία του, «The BFG», παραμύθι, βασισμένο σε ένα κλασικό, πολυμεταφρασμένο βιβλίο του Ροάλντ Νταλ, ενώ οι δυο ηθοποιοί πρωταγωνιστούν στην αστυνομική περιπέτεια «The Nice Guys», που θα δούμε αύριο.
«Γύρισα την πρώτη μου ταινία της σειράς του Ιντιάνα Τζόουνς στο Λονδίνο και από τότε έχω γυρίσει και έκανα την παραγωγή αρκετών ταινιών εκεί, γι’ αυτό θεωρώ την Αγγλία σαν δεύτερη πατρίδα μου», ήταν η απάντηση του Σπίλμπεργκ σε ερώτηση δημοσιογράφου για το πώς βλέπει το Λονδίνο και γενικά την Αγγλία, όπου γύρισε και την τελευταία του αυτή ταινία. «Αισθάνομαι πως είναι η χώρα που με έχει υιοθετήσει. Εκεί έχω ήδη αρχίσει τα γυρίσματα της νέας μου ταινίας. Μια και εκτυλίσσεται στην Αγγλία, ήταν καλύτερο να έχω σε αυτή Άγγλους ηθοποιούς. Εκεί που είμαι πολύ καλός, ακόμη και καλύτερος από σκηνοθέτης είναι να επιλέγω τους κατάλληλους ηθοποιούς για τους κατάλληλους ρόλους».
Πρωταγωνίστρια στην ταινία του Σπίλμπεργκ είναι ένα δεκάχρονο ορφανό κορίτσι που ένας τεράστιος, πολύ συμπαθητικός, κα μάλιστα χορτοφάγος, γίγαντας την αρπάζει για να τη μεταφέρει στη Χώρα των Ονείρων, μια μακρινή πολιτεία, όπου ο γίγαντας αυτός φτιάχνει όμορφα όνειρα για τα παιδιά. Με τη γνωστή δεξιοτεχνία του, και με μια πλούσια παραγωγή, με μια ελευθερία που θυμίζει εκείνη στην ταινία φαντασίας «Ε.Τ. Ο εξωγήινος», ο Σπίλμπεργκ κατάφερε να μεταδώσει τη μαγεία του παραμυθιού και να αποσπάσει πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές του, ιδιαίτερα τους: Μάρκ Ράιλανς (γίγαντας), Ρούμπιν Μπάρνχιλ (το κοριτσάκι), Πενέλοπι Γουίλτον (η βασίλισσα), Ρεμπέκα Χολ, Τζεμέιν Κλέμεντ.
Ωμότητα και ερωτισμός είναι και πάλι στο επίκεντρο της νέας ταινίας «Η υπηρέτρια» του Παρκ Τσαν-Γουκ («Old Boy»). Τη φορά αυτή ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης μεταφέρει ένα αγγλικό μυθιστόρημα εποχής στην Κορέα της δεκαετίας του 1930, περίοδο της ιαπωνικής κατοχής της χώρας, για να μας παρουσιάσει, μέσα από τρία διαφορετικά τμήματα, ένα σχέδιο εξαπάτησης που εξυφαίνει ένας Κορεάτης απατεώνας με τη βοήθεια μιας υπηρέτριας που προσλαμβάνεται στο σπίτι μιας πλούσιας κληρονόμου.
Με ανατροπές, με αναφορές στον Σαντ και τον Φρόιντ, με τολμηρές λεσβιακές σκηνές, με εικαστικά ωραία πλάνα, ο Τσαν-Γουκ έφτιαξε μια ακόμη επίμαχη ταινία, αντάξια του υπόλοιπου έργου του.
Από τις καλύτερες ταινίες, μέχρι στιγμής, του διαγωνιστικού τμήματος, είναι η γαλλική «Ma Loute» του Μπρούνο Ντιμόντ («Η ζωή του Ιησού», «29 φοίνικες»). Μια, με σουρεαλιστικές πινελιές, κωμωδία που παρουσιάζει τη σύγκρουση των τάξεων μέσα από μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε μια παραλία της Βόρειας Γαλλίας (κοντά στο Καλέ), το 1910.
Από τη μια, μια μεγαλοαστική οικογένεια που φτάνει στην αιγυπτιακού στιλ βίλα τους, μαζί με τα τρία παιδιά, τις δυο κόρες και μια (αμφιλεγόμενου φύλου) ανιψιά, κι από την άλλη μια οικογένεια φτωχών ψαράδων που όπως ανακαλύπτουμε στη συνέχεια τρέφεται τρώγοντας τουρίστες και τουρίστριες που σκοτώνει ο παράξενος γιος της οικογένειας που ακούει στο όνομα Ma Loute.
Ανάμεσά τους, ένας, χοντρός με υπερφυσικά φουσκωμένη κοιλιά, επιθεωρητής αστυνομίας και ο βοηθός του (ζευγάρι αναφορά στο κωμικό δίδυμο Λόρελ και Χάρντι – Χοντρός-Λιγνός), που φτάνουν εκεί για να ξεδιαλύνουν το μυστήριο των εξαφανισμένων τουριστών.
Με εικαστικά λαμπρά πλάνα που μοιάζουν να βγήκαν από πίνακες του Μαγκρίτ αλλά και διαφόρων Γάλλων ζωγράφων της εποχής, με διανθισμένες με χιούμορ αλλά και φαρσικά στοιχεία σκηνές (οι ντυμένοι γελοία μεγαλοαστοί, ανάμεσά τους και ο καμπούρης πατέρας που τον ερμηνεύει ο Φαμπρίς Λουκινί και μια ντυμένη σαν Σάρα Μπερνάρ Ζιλιέτ Μπινός, συνεχώς σκοντάφτουν και πέφτουν στο έδαφος, όπως πέφτει και το δίδυμο των αστυνομικών, αντίθετα με τους εκπροσώπους της εργατικής τάξης που φαίνεται να το απολαμβάνουν), με τρελές σουρεαλιστικές νότες στο πνεύμα τόσο του Μπουνιουέλ όσο κι εκείνο των Μόντι Πάιθον, ο Ντιμόντ έφτιαξε την καλύτερη και πιο απολαυστική ταινία του, που του αξίζει τουλάχιστον το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής.
Μια γυναίκα καριέρας, που η καθημερινή, σε τρελό ρυθμό απασχόλησή της δεν την αφήνει να πάρει ανάσα, θα πάρει ένα μάθημα ζωής από ένα μοναχικό, εμπνευσμένο πατέρα, στη γερμανική ταινία, «Τόνι Έρντμαν» της Μάρεν Άντε. Ο πατέρας θα φτιάξει το φανταστικό Τόνι Έρντμαν του τίτλου, που με τις μεταμφιέσεις του, τις ξαφνικές του εμφανίσεις, τα αστεία και τις φάρσες του, ενώ η κόρη του προσπαθεί να κλείσει διάφορες δουλειές, θα τα καταφέρει να δείξει στην κόρη του έναν άλλο πιο ανθρώπινο δρόμο.
Με χιούμορ, ωραία, συχνά πρωτότυπα ευρήματα, και εξαιρετικές ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές του (Πέτερ Σιμόνιζεκ και Σάντρα Χούλερ), ερμηνείες άξιες για βραβείο, η σκηνοθέτρια έφτιαξε μια απολύτως καλή ταινία.
