Του Πάνου Τσούμα
Προειδοποίηση: Η συνέχεια του σημειώματος δεν θα είναι σκέτο «ροκ», όπως συνήθως. Θα είναι πολύ «σκληρό ρόκ» και δη για πολύ μυημένους στο ημέτερο ιδίωμα. Καλείται γι΄ αυτό η… ντελικάτη «ορνιθοπανίδα», που εξακολουθεί να… χαϊδεύεται με το δήθεν «ηθικό πλεονέκτημα», να μη συνεχίσει παρακάτω. Θα ξεχειλίσει ενδεχομένως η αντιπάθειά της εναντίον μου και δεν γουστάρω να νιώθω υπεύθυνος έτσι και πάθει εγκεφαλικό.
Και τώρα στο θέμα. Που είναι «συνδικαλισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις».
Θα ξεκινήσω με το «εκάς οι βέβηλοι»! Επειδή όμως η έκφραση αυτή μπορεί να μην είναι σε όλους γνωστή, θα προσθέσω και την, αλά Διονύση Παπαγιαννόπουλο, συγγενή της «οόξω ρε, όξω…»!
Το ξέρω. Η αριστερόστροφη πολιτική πορδολογία -να το ακατάλληλο για ντελικάτους ηλίθιους «σκληρό ροκ»- θα ισχυριστεί πως η οργή οφείλεται στη σχέση μου με την Πολεμική Αεροπορία. Ήδη τους ακούω να λένε: «άντε μωρέ ο καραβανάς, χουντικός είναι».
Σας ξέρω απέξω κι ανακατωτά, παπαρδέλες μου. Τα ακούω χρόνια αυτά.
Ξέρω όμως και κάτι άλλο. Κάτι που δεν μεταφέρεται ούτε μπορεί να γίνει αντιληπτό από πολιτικά και διανοητικά περδόμενους υπουργούς και βουλευτές.
Γνώρισα τις συνέπειες του κομματισμού -διότι κομματισμός είναι ο αλά μεταπολίτευση συνδικαλισμός- όταν η πράσινη «αλλαγή» αντικατέστησε την «επάρατη» δεξιά. Διείδα τις επιπτώσεις μακροπρόθεσμα. Έδωσα γραπτές, όπως ο ίδιος μου ζήτησε, τις παρατηρήσεις-προβλέψεις μου το 1984 στον Παρασκευά Αυγερινό. Εκείνος, όπως το είχε σκοπό, τις μετέφερε στο Εκτελεστικό του ΠΑΣΟΚ, αλλά, όπως αργότερα μου είπε, τον έγραψαν κανονικά.
Επιβεβαιώθηκα στο έπακρο το 1990 με τον ερχομό του Μητσοτάκη και της «κλαδικής αποστράτων». Κομματικό «αμέρικαν μπαρ» είχε γίνει πλέον το όπλο.
Να έχεις λοιπόν τέτοιες εμπειρίες, να βρίσκεται η χώρα στα πρόθυρα πλήρους κατάρρευσης, να σε απειλούν από γύρω πελάγη παντοειδούς εντροπίας και το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «παχύ έντερο» να σου πέρδεται κατάμουτρα νομοθετώντας ένοπλα συνδικάτα, δεν αφήνει πολλές επιλογές.
Και το «όξω ρε πορδές, όξω…» είναι το λιγότερο για να ανταποδώσεις.
