Ο Ολυμπιακός εδώ και δύο δεκαετίες έχει καλομάθει το κοινό του με την εγχώρια κυριαρχία του, όμως στην πραγματικότητα αυτή ποτέ δεν μπόρεσε να μεταφραστεί στο περίφημο βήμα παραπάνω στην Ευρώπη.
Αλλος ένας οδυνηρός αποκλεισμός, άλλη μια χρονιά χωρίς το κάτι παραπάνω για τον ισόβιο… πρωταθλητή Ελλάδος. Πολλά τα ερωτήματα για το τι έφταιξε και αυτή τη φορά και η μουρμούρα για ανανέωση (ξανά) στους «ερυθρόλευκους» δίνει και παίρνει τις τελευταίες ώρες.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι παίκτες, ή η διοίκηση και ο προπονητής, το πρόβλημα είναι ότι αυτό είναι το ταβάνι των ελληνικών ομάδων. Γιατί κακά τα ψέματα εδώ στην Ελλάδα στρουθοκαμηλίζουμε και δεν βλέπουμε την πραγματικότητα.
Τα πράγματα είναι απλά. Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι ανταγωνιστικό και αυτό έχει επίπτωση στις ομάδες μας που παίζουν στην Ευρώπη, τα μπάτζετ είναι πολύ μικρά σε σχέση ακόμα και με τις μικρομεσαίες ομάδες της Ευρώπης και τρίτον δεν υπάρχει υποδομή για να χτίσουμε κάτι αξιόλογο για το μέλλον (σ.σ. Ελληνες παίκτες).
Στο χθεσινό παιχνίδι, η εικόνα ήταν σαφής. Όταν μια ομάδα «κρεμάσει» στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου, έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης. Προφανώς και ψυχολογίας. Όταν δημιουργεί περίπου δέκα κλασικές ευκαιρίες κι αδυνατεί να κάνει ένα -έστω ένα- γκολ τότε εκτός από ατυχία έχει και πρόβλημα στα «τελειώματα», δηλαδή πρόβλημα ποιότητας.
Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται φιλοσοφία σχετικά με τα αίτια του αποκλεισμού που σκόρπισε μεγάλη απογοήτευση στους φίλους του Ολυμπιακού και μεγάλη χαρά σχεδόν σε όλους τους άλλους.
Η κακή ψυχολογία προκύπτει και από τα παιδαριώδη λάθη που στοίχισαν τα δύο γκολ της Αντερλεχτ. Λάθος πάσες και ακατανόητο κράτημα της μπάλας μέσα στην περιοχή του Ρομπέρτο. Τέτοια λάθη έγιναν πολλά και θα μπορούσαν να έχουν φέρει τον αποκλεισμό νωρίτερα.
Η εικόνα του Ολυμπιακού στον αγώνα ήταν από μέτρια έως αποκαρδιωτική, με εξαίρεση το πρώτο εικοσάλεπτο. Το μόνο ουσιαστικό λάθος του Σίλβα στη διαχείριση του παιχνιδιού ήταν η ακατανόητη παραμονή του αρνητικότατου Ιντέγε στο γήπεδο. Προτιμότερη θα ήταν η τοποθέτηση του κινητικού Πουλίδο στην κορυφή της επίθεσης.
Ωστόσο, όλα αυτά παραμερίζουν το βασικό πρόβλημα που είναι η τρομερή αναντιστοιχία ανάμεσα στην παραγωγή φάσεων και την αδυναμία αξιοποίησής τους. Πρόβλημα, ωστόσο, φάνηκε και στη φυσική κατάσταση. Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν συνηθίσει να παίζουν τόσο πολλά παιχνίδια.
Ο αποκλεισμός από την Αντερλεχτ πρέπει να λειτουργήσει ως ευκαιρία για αναστοχασμό σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας. Δεν είναι ώρα για ισοπέδωση και αποκεφαλισμούς. Για προσγείωση όμως είναι.
ΥΓ. Το ότι στο… 104’ το μισό «Καραϊσκάκης» είχε αδειάσει, θα πρέπει να προβληματίσει την ΠΑΕ Ολυμπιακός πολύ περισσότερο από τον αποκλεισμό κι ενδεχομένως και από τη γιούχα αυτών που (απ)έμειναν μέχρι τέλους. Γιατί απ΄ όποια πλευρά κι αν το δεις, είναι ξεφτίλα και ντροπή. Οι φίλαθλοι δεν φαίνονται μόνο στις νίκες, αλλά και στους αποκλεισμούς!
