ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Στο στρόβιλο ενός παθιασμένου έρωτα
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** Οι εραστές της γέφυρας
Les amants du Pont-Neuf. Γαλλία, 1991. Σκηνοθεσία-σενάριο: Λεός Καράξ. Ηθοποιοί: Ζιλιέτ Μπινός, Ντενίς Λαβάντ, Κλάους-Μίκαελ Γκρούμπερ. 125’
Τη διάσημη γέφυρα του Παρισιού, που τότε είχε κλείσει για επισκευές, εκτυλίσσεται η βουτηγμένη σε ένα «νουβελβαγκικό» ρομαντισμό, ταινία, και μια από τις καλύτερες, του Λεός Καράξ («Η δική μας νύχτα», «Holy Motors»).
Ο Γκοντάρ δεν βρίσκεται μακριά από αυτό τον σχεδόν τρελό έρωτα ανάμεσα σε ένα μέθυσο, street performer, νέο, τον Άλεξ (Ντενίς Λαβάντ), και μια καλλιτέχνιδα, τη Μισέλ (μια νεαρή, εξαιρετική Ζιλιέτ Μπινός) που σταδιακά χάνει την όραση της. Δυο άστεγους νέους που ζουν στην, εδώ και χρόνια κλεισμένη για επισκευές, γέφυρα (η ταινία κόστισε πολύ γιατί ο Καράξ αναγκάστηκε να ξαναφτιάξει τη γέφυρα σε ξεχωριστό ντεκόρ), όπου έχουν βρει άσυλο κι άλλοι άστεγοι, και την οποία «διευθύνει» ένας αλήτης, ο Χανς (Κλάους-Μίκαελ Γκρούμπερ), που προσπαθεί να διώξει τη Μισέλ από τη γέφυρα.
Έρωτας ριψοκίνδυνος αλλά και καταδικασμένος (στο μυαλό του, ο Καράξ, όπως παραδέχτηκε, είχε την «Αταλάντη» του Βιγκό), με τον Άλεξ να αποφεύγει να βοηθήσει τη Μισέλ να ξαναβρεί το φως της, για να μπορεί έτσι να την κρατήσει κοντά του, και με τους δυο τους να ζουν με τα λεφτά που βγάζουν, από τον Άλεξ να καταπίνει φωτιές και από τους τουρίστες που κλέβει η Μισέλ, βάζοντας ναρκωτικά στα ποτά τους.
Με ένα νευρώδες στιλ, με γρήγορες, κοφτές αλλαγές στο μοντάζ και εντυπωσιακή χρήση των χρωμάτων, ο Καράξ αφηγείται το ρομαντικό έρωτα του ζευγαριού του, αποσπώντας εξαιρετικές ερμηνείες από τους τρεις πρωταγωνιστές του (ιδιαίτερα τη νεαρή τότε, πριν τα διάφορα διεθνή βραβεία της, Ζιλιέτ Μπινός) και φτιάχνοντας εντυπωσιακές σκηνές, όπως εκείνη με τους εραστές να κλέβουν ένα αστυνομικο σκάφος και να διασχίζουν τον Σηκουάνα, ή να χορεύουν στροβιλίζονται παθιασμένα στη γέφυρα, με τα πυροτεχνήματα να φωτίζουν τον ουρανό, τη βραδιά της επετείου των 200 χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης.
** 1/2 Ηρωικά χαμένοι
Heroic Losers/La odisea de los giles. Αργεντινή/Ισπανία, 2019. Σκηνοθεσία: Σεμπαστιάν Μπορενστάιν. Σενάριο: Σεμπαστιάν Μπορενστέιν, Εντουάρντο Σακέρι, από το μυθιστορημά του. Ηθοποιοί: Ρικάρντο Νταρίν, Λουίς Μπραντόνι, Βερόνικα Λίνας, Ντανιέλ Αράοζ. 116’
«Είμαστε βλάκες, αλλά αυτοί οι βλάκες είναι που κάποια στιγμή θα ξεσηκωθούν», λέει ένας από τους κακομοίρηδες αντι-ήρωες (ήρωες για μένα) της απολαυστικής αυτής δραματικής , καυστικής κωμωδίας του Αργεντινού σκηνοθέτη Σεμπαστιάν Μπορενστέιν (γνωστός μας από την πικρή κωμωδία του «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό»).
Οι κακομοίρηδες αυτοί Αργεντινοί, κάτοικοι μιας μικρής κωμόπολης, αποφασίζουν, το 2001, με επικεφαλής τον Φερμίν (στο ρόλο ο ήδη γνωστός μας από την «Αγελάδα…», Ρικάρντο Νταρίν), πρώην τοπικό πρωταθλητή του ποδοσφαίρου, και τη γυναίκα του Λίντα, να χρησιμοποιήσουν τις οικονομίες τους για να φτιάξουν ένα συνεταιρισμό, αγοράζοντας και επαναλειτουργώντας μια εγκαταλειμμένη σιταποθήκη.
Την παραμονή της μεγάλης οικονομικής κρίσης, του γνωστού ως Corralito, όταν οι τράπεζες έκαναν lockdown στις οικονομίες των πελατών τους, ο διευθυντής της τοπικής τράπεζας τους πείθει να μεταφέρουν τα 150.000 δολάρια από τη θυρίδα που τα είχαν σε λογαριασμό πέσος, λεφτά που την ίδια ώρα ο διεφθαρμένος διευθυντής, που γνώριζε το επικείμενο πάγωμα των καταθέσεων, τα παραχωρούσε σε διεφθαρμένο επιχειρηματία.
Αποφασισμένη να επανακτήσει τα λεφτά της, η ομάδα βάζεις μπροστά ένα σχέδιο για να πάρει τα λεφτά από το υπόγειο, με πλήρη ασφάλεια, χρηματοκιβώτιο, «επιχείρηση» που θυμίζει τόσο την αμερικανική «Συμμορία των 11» όσο και την ιταλική «Ο κλέψας του κλεψαντος». Ο Μπορενστέιν χρησιμοποιεί την ιστορία του για να μας δώσει, μέσα από την καυστική ματιά του, μιαν εικόνα της εκμετάλλευσης των απλών ανθρώπων, θυμάτων που πληρώνουν τα βρόμικα παιχνίδια ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος που αποκλειστικά εξυπηρετεί τις τράπεζες και το κεφάλαιο. Με έξυπνα, ευρηματικά επεισόδια (ανάμεσά τους και ένα σύντομο ειδύλλιο), με μικρές ανατροπές, όπου κυρίαρχο είναι το χιούμορ, ο σκηνοθέτης αναπτύσσει με σιγουριά τη μικρή αυτή οδύσσεια των απλών αντί-ηρώων του, οδύσσεια που, τώρα, με τον Covid-19, αποκτά μιαν άλλη, προφητική διάσταση.
1/2 – Στον καθρέφτη είδα τον δολοφόνο
The Mirror Crack’d. Βρετανία, 1980. Σκηνοθεσία: Γκάι Χάμιλτον. Σενάριο: Τζόναθαν Χέιλς, Μπάρι Σάντλερς, από μυθ. Άγκαθα Κρίστι. Ηθοποιοί: Άντζελα Λάνσμπερι, Τόνι Κέρτις, Ροκ Χάντσον, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Τζεραλντίν Τσάπλιν, Κιμ Νόβακ, Έντουαρντ Φοξ.
Τα περισσότερα έργα της Αγκάθα Κρίστι, ιδιαίτερα εκείνα με ηρωίδα την Αγγλίδα ερασιτέχνιδα ντετέκτιβ Μις Μαρμπλ, δεν είχαν δυστυχώς την έμπνευση που απαιτούσε η κινηματογραφική μεταφορά τους, αντίθετα με ορισμένα φιλμ με ήρωα τον Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό (ανάμεσα τους και: «Μεσάνυχτα στο Πικαντίλι» του Φρανκ Τάσλιν με τον Τόνι Ράνταλ στο ρόλο του Πουαρό και «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές» του Σίντνεϊ Λουμέτ, με τον Άλμπερτ Φίνεΐ στο ρόλο).
Δυστυχώς η Μις Μαρμπλ (εκτός από τις μέτριες τηλεοπτικές σειρές) είχε το ίδιο μέτριες, συχνά και ανυπόφορες, κινηματογραφικές διασκευές. Σίγουρα, η Άντζελα Λάνσμπερι, που σ’ αυτή τη μεταφορά, ερμηνεύει τη ντετέκτιβ, ήταν η χειρότερη επιλογή.
Με ένα πρόσωπο μουμιοειδές (αντίθετα, τέλεια ήταν στη «Μνηστή του Φρανκενστάιν») και μια όχι ιδιαίτερα αγγλική προφορά, δεν πείθει και πολύ στο ρόλο της υποτιθέμενης τετραπέρατης ντετέκτιβ που αναλαμβάνει να σώσει από δολοφονία μια διάσημη Αμερικανίδα σταρ (με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ την καλύτερη από όλο το διάσημο καστ της ταινίας) που βρίσκεται στην Αγγλία για το γύρισμα μιας ταινίας, μαζί με τον σκηνοθέτη της (Ροκ Χάντσον).
Στην όλη απίθανη φαντεζίστικη πλοκή, με φόντο την αγγλική επαρχία με τους κάμπους και τα ατέλειωτα μονοπάτια, περιφέρονται οι διάσημοι ηθοποιοί της ταινίας χωρίς καλά-καλά να ξέρουν τι γυρεύουν εκεί ή τι τους αναμένεται να κάνουν, απορία στην οποία ο θεατής μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση.
