Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Τελευταία μέρα σήμερα του διαγωνιστικού τμήματος, με το βραβείο της Χρυσής Άρκτου καλύτερης ταινίας και τα υπόλοιπα βραβεία της διεθνούς κριτικής επιτροπής (με πρόεδρο το διάσημο σκηνοθέτη Πολ Φερχόφεν) να απονέμονται αύριο βράδυ στην τελετή λήξης του 67ου Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Μπορεί φέτος να μην ήταν η καλύτερη χρόνια της Μπερλινάλε (υπήρξαν χρονιές με καλύτερες ταινίες), είχαμε όμως την ευκαιρία να δούμε ορισμένες πολύ καλές ταινίες και να απολαύσουμε μερικές εξαιρετικές ερμηνείες.
Στα φαβορί για τη Χρυσή Άρκτο και τα άλλα βασικά βραβεία (σκηνοθεσίας και ειδικό βραβείο) της φετινής εκδήλωσης ξεχωρίζουν οι ταινίες: «Η άλλη πλευρά της ελπίδας» του Άκι Καουρισμάκι, «Μια φανταστική γυναίκα» του Σεμπάστιαν Λέλιο, «Για το σώμα και την ψυχή» της Ίλντικο Ενιέντι, «Στην παραλία τη νύχτα, μόνη» του Χονγκ Σανγκ-Σου και «Γιοακίμ» του Μαρσέλο Γκόμεζ.
Όσο για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας, φαβορί είναι οι Ντανιέλα Βέγκα («Μια φανταστική γυναίκα»), Κιμ Μινχί («Στην παραλία νύχτα, μόνη»), Βέρο Τσάντα Μπέγιο («Φελισιτέ»), Ανιέσκα Μάντατ («Spoor») και Αλεξάνδρα Μπορμπέλι («Για το σώμα και την ψυχή»). Ενώ για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στα φαβορί συγκαταλέγονται οι: Ρέντα Κάντεπ («Τζιάνγκο»), Τζέφρι Ρας («Τελικό πορτρέτο»), Χούλιο Ματσάντο («Γιοακίμ»), Σακάρι Κουοσμάνεν («Η άλλη πλευρά της ελπίδας»). Βέβαια στις ερμηνείες υπάρχει και η πιθανότητα να δοθεί βραβείο συνόλου στο έξοχο καστ της ταινίας «Το πάρτι»: Τίμοθι Σπολ, Πατρίτσια Κλάρκσον, Κίλιαν Μέρφι, Μπρούνο Γκανζ, Τσέριλ Τζόουνς, Έμιλι Μόρτιμερ και Κριστίν Σκοτ Τόμας.
Δύο ήταν οι τελευταίες ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος που προβλήθηκαν σήμερα: «Να περάσετε ωραία μέρα» (φωτ. ανοίγματος) του Κινέζου Λίου Τζιάν και «Άνα, αγάπη μου» του Ρουμάνου Κάλιν Πέτερ Νέτζερ.
Η ταινία του Λίου Τζιάν (που ξεκίνησε την καριέρα του στο σχέδιο και τη ζωγραφική) είναι ένα είδος αλληγορίας πάνω στο χρήμα και την απληστία. Με φόντο μια μεγαλούπολη, όπως αυτή του Πεκίνου, και μέσα από σκηνές που εστιάζονται στις πιο φτωχές και περιθωριακές της πόλης, με ωραία πρέπει να πω χειροποίητα σχέδια (σε αντίθεση με το computer animation του Χόλιγουντ), ο σκηνοθέτης αφηγείται την περιπέτεια μιας τσάντας με ένα εκατομμύριο γιεν, που κλέβει κάποιος από έναν γκάνγκστερ και η οποία περνάει από πολλά άλλα χέρια, ανθρώπων από διάφορα στρώματα της κοινωνίας. Ο Λίου Τζιάν χρησιμοποιεί μαύρο χιούμορ για να καταγράψει την απληστία μιας μεταβατικής κοινωνίας, όπως αυτής της σύγχρονης Κίνας, που δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην καταστροφή των σημαντικών αξιών της.
Στη ρουμάνικη ταινία «Άνα, αγάπη μου» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ παρακολουθούμε τη σχέση ανάμεσα σε δύο νεαρούς φοιτητές, την Άνα, ένα κορίτσι με ψυχολογικά και άλλα προβλήματα (μαζί και κρίση πανικού) και τον Τομά, που της παραστέκεται, σε σημείο που αναγκάζεται να έρθει σε σύγκρουση με τον πατέρα του. Κάποια όμως στιγμή, ο γάμος τους και το παιδί που αποκτούν θα οδηγήσει σε απρόσμενες καταστάσεις, με το σκηνοθέτη να στρέφεται στην ψυχανάλυση (και τη μετάθεση των αισθημάτων) για να ερμηνεύσει την αλλαγή που δημιουργείται στη σχέση του ζευγαριού. Παρά τον αργό ρυθμό σε ορισμένες σκηνές και τους κάπως φλύαρους διαλόγους, η ταινία σώζεται χάρη σε μερικές καλοστημένες σκηνές και στις πολύ καλές ερμηνείες των δύο νεαρών πρωταγωνιστών.
