Κριτική θεάτρου – «Ω, Θεέ μου»

Της Ζωής Τόλη
«Ω, Θεέ μου», της Ανάτ Γκοβ, στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα και μετάφραση Δημήτρη Ψαρρά. Μία ενδιαφέρουσα παράσταση, ένα ευφυές έργο, τρυφερό, συγκινητικό, ξεκαρδιστικό, με συμβολισμούς.

Η θεϊκή κωμωδία, που ανατρέπει όχι μόνο την καθιερωμένη στάση ζωής αλλά και τα θεατρικά δεδομένα, μας υπογραμμίζει πως αν αποβάλουμε κάθε είδους στερεότυπες αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες θα παραδοθούμε στη δύναμη της προσωπικής χειραφέτησης απαλλαγμένοι από εξαρτήσεις και φόβους.

Η υπόθεση βασίζεται στη συνάντηση μιας ψυχολόγου με έναν μυστηριώδη επισκέπτη που πάσχει από κατάθλιψη και χρειάζεται επειγόντως θεραπεία. Τελικά ο ασθενής είναι ο μεγαλοδύναμος, που είναι απελπισμένος, γιατί ο κόσμος που έφτιαξε έχει λάθη, αδικίες, πολέμους, απληστία… και θέλει να τον καταστρέψει! Η Άννα (ψυχολόγος) έχει στη διάθεσή της μόλις μία ώρα (!), όσο ακριβώς διαρκεί μία συνεδρία, για να του αλλάξει γνώμη. Θα καταφέρει να τον θεραπεύσει (κατάθλιψη χιλιάδων ετών) και συγχρόνως να αποτρέψει τον αφανισμό της ανθρωπότητας;

Η παράσταση ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και θέτει το ερώτημα τι είναι αυτό που μας γεμίζει στη ζωή ώστε να είμαστε ευχαριστημένοι. Η Άννα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πίστη στον Θεό και στην αγάπη της για τον Άνθρωπο. Ο ίδιος ο δημιουργός έχει ανάγκη από αγάπη, νοιάξιμο, φροντίδα, να αισθανθεί ότι είναι «μοναδικός», χωρίς να χρειαστεί να επέμβει εκείνος σε τίποτε. Απορρέει, λοιπόν, η βασική αρχή της αγάπης, δηλαδή μόνο αν αγαπήσουμε και αγαπηθούμε θα ανακαλύψουμε το δικό μας θεό, τη δική μας «ανώτερη» πλευρά.

Το έργο δημιουργεί σκέψεις, γέλιο, συγκίνηση, ποικίλα συναισθήματα. Μόνο με την πίστη στον εαυτό μας και με το χιούμορ (υπάρχει άφθονο στην παράσταση) μπορεί ο κόσμος να επιβιώσει και να λυτρωθεί.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός υποδύεται τον Θεό με μαεστρία έμπειρου θεατράνθρωπου, με σεβασμό στο κείμενο, συνδυάζοντας το δραματικό με το κωμικό στοιχείο καταπληκτικά.

Η Κατερίνα Διδασκάλου ενσαρκώνει την Άννα που αγωνίζεται μόνη με το αυτιστικό παιδί της, παίζει με γλυκύτητα, με πάθος και ένταση. Είναι ρομαντική, γενναία, εύστροφη, συγκροτημένη, με αξίες. Προσπαθεί να απαντήσει στις απανωτές ερωτήσεις του Θεού και να διαχειριστεί με τον κατάλληλο τρόπο τις ανασφάλειές του.

Ο Μίλτος Τσιάντος παίζει το γιο της ψυχολόγου πολύ καλά, με συναίσθηση του δύσκολου ρόλου του -είναι ταλαντούχος.

Όλοι οι συντελεστές βοήθησαν στο επιτυχές στήσιμο της παράστασης. Σκηνικά: Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης, φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος, μουσική: Μίνως Μάτσας.