Του Πάνου Τσούμα
«Χαρακτηρίζεται από θρασύτητα, χρησιμοποίηση απειλών και εκβιασμών, αυθαιρεσία και πρόκληση ταραχών με σκοπό την εξυπηρέτηση ανέντιμων και ευτελών σκοπών μιας πολιτικής παράταξης και ενός πολιτικού προσώπου».
Πρόκειται για τη συμπεριφορά του τραμπούκου. Ήτοι τον τραμπουκισμό, όπως περιγράφεται στο λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη.
Ως παρελκόμενο του πολιτικού αμοραλισμού-και δη σε χώρες δημοκρατικά υπανάπτυκτες, γνωρίζαμε μέχρι πρότινος τον τραμπουκισμό. Να όμως που ήρθε ο καιρός, υπό ευρύτερη έννοια, να τον γνωρίσουμε και σαν πολιτική εξουσία καθαυτή.
Αναφέρομαι στην πολιτική που, εκτός των άλλων, τραμπουκίζει τη νοημοσύνη, τη λογική, την ιστορία, την αισθητική, τη γλώσσα, τις έννοιες των λέξεων και ό τι άλλο κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει από τον πίθηκο.
Σε διεθνές επίπεδο η περίπτωση Τράμπ είναι αντιπροσωπευτική του πολιτεύεσθαι με τραμπουκισμό.
Πιο αναγνωρίσιμη όμως είναι η ημέτερη εκδοχή της, όπου και θα επικεντρωθώ.
Συνυφασμένος με την πατροπαράδοτη φαυλοκρατία ό ενταύθα τραμπουκισμός δρα από γενέσεως στο νεοελληνικό …ποιμνιοστάσιο! Σαν τραμπούκοι έδρασαν, για παράδειγμα, οι αδελφοί Μαυρομιχάλη δολοφονώντας τον Καποδίστρια, το ίδιο ο Μιαούλης καίγοντας το στόλο, ωσαύτως κινήθηκαν, με τους επίστρατους, οι αντιβενιζελικοί οδηγώντας στη μικρασιατική καταστροφή. Δικαίως στα μέσα του προηγούμενου αιώνα το φαινόμενο ταυτίστηκε με το παρακράτος της μετεμφυλιακής δεξιάς. Παλατιανής κυρίως επιρροής ο μετεμφυλιακός τραμπουκισμός οδήγησε στη δικτατορία και στην κυπριακή τραγωδία.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης οι ρόλοι σταδιακά άλλαξαν. Ο τραμπουκισμός φόρεσε μανδύα αριστερό –προοδευτικό, και όχι μόνο.
Με αγωνιστικά προσχήματα μετουσιώθηκε σε δημοκρατικό δικαίωμα που εκφράστηκε ποικιλοτρόπως: μπουκαρίσματα σε υπουργεία και πρυτανείες, καταλήψεις σχολείων, κάψιμο περιουσιών και ανθρώπων(Μαρφιν), ου μην και εν ψυχρώ δολοφονιών-για να μην ξεχνάμε και τους τραμπούκους συμμοριών, δήθεν επαναστατικών, τύπου 17ης Νοέμβρη, ΕΛΑ και παραφυάδων.
Με προπέτασμα καπνού το δήθεν «ηθικό πλεονέκτημα», ο εξ ευωνύμων τραμπουκισμός δεν έτυχε μόνο ομολογημένης πολιτικής ανοχής. Έτυχε,δυστυχώς, και άρρητης κοινωνικής αποδοχής. Κατάφερε έτσι στα χρόνια του χρεοστασίου, από πολιτικό παρελκόμενο να προαχθεί, σε πολιτική καθαυτή.
Το επιχείρημα, η λογική, η κατανόηση της πραγματικότητας και του υπαρξιακού προβλήματος που αντιμετώπιζε η χώρα, δεν είχαν πλέον καμία σημασία.
Καλός αντιμνημονιακός ήταν όποιος κανιβάλιζε περισσότερο τους «προσκυνημένους». Που δεν ήταν μόνο κομματικοί, του ΠΣΟΚ και της ΝΔ.
Έγκυροι δημοσιογράφοι, καταξιωμένοι επιστήμονες και διανοητές, πετυχημένοι τεχνοκράτες, μέχρι και απλοί πολίτες, που εξέφραζαν διαφορετική άποψη απ’ αυτή του αντιμνημονιακού συρμού, κανιβαλίστηκαν ομοίως.
Από μέσο, τελικά, ο τραμπουκισμός κατέληξε σκοπός. Ελλείψει δε άλλου σκοπού αναγορεύτηκε σε τρόπο άσκησης της εξουσίας.
Αυτήν την εξουσία υφίσταται ο τόπος εντεύθεν της 25ης Ιανουαρίου 2015. Η οποία δεν τραμπουκίζει πλέον μόνο τους πολιτικούς αντίπαλους, αλλά τη χώρα στο σύνολό της.
Τελειώνοντας θα σταθώ και στο γεγονός ότι σ’ αυτό το «ανώτερο στάδιο» τραμπουκισμού, εις βάρος του τόπου και των όποιων νοημόνων του έχουν απομείνει, συμμετέχουν με την ίδια ζέση και γαλαζοπράσινα «ζωντανά».
Η στάση απλά και μόνο για να πω: «Βρήκε ο γύφτος τη γενιά του»! Διανοητικά.
ΥΓ. Στη φωτογραφία το λογότυπο της εφημερίδας «Τραμπούκος» που κυκλοφορούσε στην Αθήνα την περίοδο1866-1869. Αν θυμίζει κάτι από εν υπηρεσία Πολάκη ή Καμένο τουρκομάχο φταίει που είμαι κι εγώ …τραμπούκος!
