Της Λένας Παγώνη
Άκουγα την Κριστιάν Αμαμπούρ στο CNN να μας λέει πως τώρα στους δύσκολους καιρούς μέσα στο σπίτι να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Όσο μπορούμε. Γυμναστική. Μαγείρεμα.
Προσευχή … και “eat pray love” θα πρόσθετα από το πολύ αισιόδοξο έργο της Τζούλια Ρομπερτς και τον γοητευτικό ασχημάντρα Χαβιέ Μπαρδέμ. Ευπρόσδεκτες προτάσεις. Το χιούμορ πάντως είναι πάνω από όλα. Σπουδαίο πράγμα.
Στη φωτογραφία: Κριστιάν Αμαμπόυρ (αριστερά) και Λένα Παγώνη (δεξιά)
Ταξιδεύοντας μακριά
Θυμήθηκα ένα ταξίδι από τα πολλά και τόσο ενδιαφέροντα σε όλο τον κόσμο με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο. Στο μακρινό Ουζμπεκιστάν στην Κ. Ασία τμήμα κάποτε της πρώην Σοβ. Ένωσης. Μόλις, με το προεδρικό αεροπλάνο προσγειωθήκαμε, κρύο, νύχτα, χιονόνερο, διασχίσαμε με την επίσημο πομπή τους παντέρημους δρόμους της Τασκένδης – πόλη που φιλοξένησε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες μετά τον Εμφύλιο. Υπήρχε απαγόρευση της κυκλοφορίας διότι είχαν προηγηθεί κάποια βίαια επεισόδια. Αριστερά δεξιά στο πεζοδρόμιο ήταν παραταγμένοι αστυνομικοί ίσως και στρατιώτες με τις πλάτες προς τα εμάς, στραμμένοι προς τις κατοικίες. Εκεί ήταν οι .. εχθροί, έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου κάποιος.
Αγριάδα. Άγνωστο. Ψυχή πουθενά …
Υπνωτικό …
Ένας αγαπημένος συνάδελφος, με γνωστό το αστείρευτο χιούμρ του, o Θαν. Αραμπατζής, άρχοντα των Σερρών όπως τον λέγαμε, κοιτώντας έξω από το τζάμι του δημοσιογραφικού αυτοκινήτου μας είπε: «Να παίρναμε τώρα ένα υπνωτικό χάπι και να ξυπνάγαμε στην απογείωση για Ελλάδα …». Κάτι τέτοιο σκεπτόμουν να κάναμε και τώρα και να σηκωνόμασταν ένα ωραίο πρωί όταν όλα θα είχαν τελειώσει. «Τι μαγικό χάπι θα ήταν αυτό» έλεγε γελώντας ο φίλος, ο εκδότης, Θαν. Καστανιώτης όταν του τα’λεγα. Όταν έπρεπε θα μας ξύπναγε.
Για να επανέλθω στο ταξίδι και στη σοφία που κερδίζει κανείς από κάθε τέτοια απόδραση, ενώ στην αρχή ήταν όλα τόσο απαισιόδοξα τις επόμενες μέρες ζήσαμε μοναδικές εμπειρίες με μια επίσκεψη στη Σαμαρκάνδη. Μια πόλη θυσαυρό στο Δρόμο του Μεταξιού. Με ιστορία 2500 χρόνων και μνημεία ανυπέρβλητου κάλους που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και πολύ αργότερα μέρος της αυτοκρατορίας του Μογγόλου Τζένγκις Χάν. Ο Ταμερλάνος, βίαιος και άγριος, ήταν αυτός που τους έχτισε με τους καλύτερους αρχιτέκτονες της εποχής του (14ος αιώνας). Να λοιπόν που πάντα υπάρχουν οι καλές πλευρές και στα δύσκολα.
Έχω να προτείνω ένα καταπληκτικό βιβλίο των παιδικών μας χρόνων. Τόσο επίκαιρο τώρα …για όσους μεγαλώσαμε λίγο.
Πολυάννα το παιχνίδι της χαράς
Τα βιβλία της “Πολυάννας” έκαναν πάταγο όταν πρωτοδημοσιεύτηκαν στην Αμερική, κι αγαπήθηκαν όσο λίγα παιδικά βιβλία, όταν μεταφράστηκαν σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου. Η ιστορία της Πολυάννας, που συγκινεί και εκπαιδεύει για ένα καλύτερο αύριο, μικρούς και μεγάλους, έχει ως κεντρικό μήνυμα το μυστικό της ανθρώπινης ευτυχίας μέσα από το “Παιχνίδι της χαράς”. Και αυτό το καταφέρνει ξεπερνώντας ανυπέρβλητες δυσκολίες τόσο για τον εαυτόν της όσο και για τους γύρω της, σκορπίζοντας γύρω της τη χαρά και την ευτυχία. Αυτό το παιχνίδι της χαράς μας κάλεσε να παίξουμε αυτές τις μέρες μια παρέα φίλων και σας διαβεβαιώ ό,τι βγήκαν καταπληκτικά αποτελέσματα.
Κάποιες από τις απαντήσεις στην ερώτηση τι μπορείτε να κερδίσετε μέσα από αυτή την περιπέτεια που ζούμε ήταν: 1) Εκτιμαμε αυτά που είχαμε. Λαχτάραμε αγκαλιες, έρωτες, θάλασσες, αγαπημένους, φύση…. 2) Τι χαρά για τα παιδία που παίζουνε μετά από τόσο καιρό με το μπαμπά και τη μαμά στο σπίτι, 3) Καθάρισαν οι ουρανοί και οι θάλασσες γιαλιγο, 4) Φροντιζω πιο πολύ τον εαυτό μου. Με αγάπησα.
Αναπολώ …
Αναπολώ όλο αυτό τον καιρό όσα καλά και όμορφα έχω ζήσει και είναι πολλά και παίρνω δύναμη και αισιοδοξία. Φυσικά αυτά δεν γράφονται εδώ. Μπορώ όμως να αναφέρω μερικές από τις κοινωνικές εκδηλώσεις που προηγήθηκαν της περιπέτειας της πανδημίας και έχουν αισιοδοξία, δυναμική, προοπτική που τόσο χρειαζόμαστε αυτό τον καιρό. Πρωτοστατούν σε αυτές γυναικείες προσωπικότητες. Δεν έχω υπάρξει ποτέ φεμινίστρια (και με την ευκαιρία να πω ότι απεχθάνομαι το κίνημα των “Me Too”). Απλώς τονίζω εδώ τα θετικά αυτών των γυναικών.
1821-2021
«Η πρωτοβουλία 1821-2021» για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης με πλοίο που έβαλε πλώρη για ένα ταξίδι μέσα στην ιστορία μας με προορισμό τον σύγχρονο κόσμο, το αύριο, την εξέλιξη. Υπέρβαρο ίσως από εκλεκτές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο που απαρτίζουν Πανεπιστήμια, Ιδρύματα, Οργανισμούς Επιστημονικούς, Πολιτικούς. Φορτωμένα απο ιδέες, προτάσεις, προγράμματα για ποικίλες εκδηλώσεις εδώ και παντού.
Άξια γυναίκα
Στο τιμόνι άξια, δυνατή, ικανή γυναίκα, η Γιάννα Αγγελοπούλου εμπνέει ασφάλεια, εμπιστροσύνη. Και πιστεύουμε ό,τι μπορεί να αναλάβει ακόμα πιο υψηλά πόστα στον τόπο μας. Μπορεί να προσφέρει.
Ποιος ο λόγος ;
Τώρα θα μου πείτε πως προέκυψε η σύλληψη αυτής της ιδέας του 1821-2021. Ποια ανάγκη τη δημιούργησε, ιστορική, συγκυριακή, η Ελληνοτουρκική ένταση, η οικονομική κρίση που περάσαμε ; Να όμως που τώρα έτσι αναπάντεχα με τη νέα πρωτοφανή κρίση που ζούμε με την πανδημία και την αξιέπαινη όρθια στάση της Ελλάδας δημιουργούνται νέες προϋποθέσεις. Πώς θα δούμε το μέλλον μας, πώς θα ξεκινήσουμε μια νέα αρχή αφού ξεπεράσουμε για μια ακόμη φορά τα δύσκολα. Ο ρόλος και η συμβολή της πρωτοβουλίας στη νέα αυτή κατάσταση είναι σημαντικός. Πιο χρήσιμος από ποτέ. Η ιστορία αποτελεί πηγή έμπνευσης για το μέλλον.
Το Μουσείο της Ακρόπολης
Θα ξεχωρίσω μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα που έγινε στο υπέροχο Μουσείο της Ακρόπολης για την “Κλιματική Αλλαγή, Ενέργεια, Ελληνικό Περιβάλλον”. Διοργανωτές η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού την οποία καθοδηγούν εδώ και χρόνια ένα τόσο δυναμικό και δημιουργικό ζευγάρι με μεγάλο έργο, κέφι, γνώσεις και υψηλή αισθητική στη ζωή τους. Ο Κώστας και η Λυδία Καρρά.
Το φωτεινό πρόσωπο
Θα ξεχωρίσω ανάμεσα στους ομιλητές την Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, τη γυναίκα με το φωτεινό πρόσωπο όπως την λέω, πολυπράγμων, με αμέτρητες πολιτιστικές ανθρωπιστικές δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο. Στη ζωή της ίσως εντονότερη είναι εκείνη για τα παιδιά της Αφρικής Action Aid. “Είχα διάφορα προβλήματα πότε το’να πότε τ’άλλο, όταν πήγα εκεί μου περάσαν όλα” θυμάμαι μου έλεγε παλιά.
Λατρεύει του Δελφούς και έχει όνειρα και σχέδια για τον ιερό αυτό τον τόπο, τον ομφαλό της Γης.
Και τώρα συνεχίζει να δραστηροποιείται ως πρόεδρος της Convergencies Greece Forum. Συντονίστρια σε μια από αυτές τις συζητήσεις, η Βαρβάρα Βερνίκου μια ακούσατη γυναίκα επιχειρηματίας, σοβαρή και βέβαια πάντα παρούσα ως σύζυγος, μητέρα, γιαγιά.
Συναυλία “Ο Μύθος”
Μια όμορφη συναυλία στην Εθνική Λυρική Σκηνή στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος – αυτό το Ελληνικό κόσμημα καυχημα – με τη διαχρονική Μαρινέλλα σε ένα one-woman-show να μας κάνει να ονειρευόμαστε. Και μάλιστα σε μια βραδιά για φιλανθρωπικό σκοπό του Ιδρύματος Μ. Βαρδινογιάννη. Και με ένα όμορφο χαμόγελο – του Βασίλη Ξανθή – να μας υποδέχεται στην είσοδο.
Η φίλη μου η ΤV
Πολύτιμη φίλη αυτή την περίοδο είναι η τηλεόραση. Φυσικά δε βλέπουμε ειδήσεις. Βλέπουμε όμως απολαυστικές ταινίες ή σειρές. Ταξίδια στην άγρια φύση. Ρώτησα μια φίλη μου την Ματίνα Ρασσιά τι ονειρεύεται τώρα. Την φύση μέσα στο σπίτι μου, ήταν η έξοχη απάντησή της. Επίσης βλέπουμε τα ιστορικά κανάλια. Αυτό του COSMOTE TV προσφέρει πολλές γνώσεις και ποιότητα. Και το λέγαμε στον πολύ καλό στη δουλειά του κ. Πολυχρονιάδη.
Εάν θέλουμε πιο χαλαρά, οι χαζοχαρούμενες κωμωδιούλες είναι μια χαρά… και το βράδυ, αργά βέβαια, κλείνει με ένα καταπληκτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα ήρεμης γιόγκα σαν να χορεύεις, όχι σαν, χορεύεις δηλαδή. Βλέποντας όμορφα κορμιά με γλυκιά μουσική και φόντο πάντα ένα υπέροχο φυσικό τοπίο, με κύματα, ουρανό, δάση …
Τι μου λείπει ; θα άρχιζα με ένα καλό τσιγάρο.
