Συναρπαστικό, με ποιητική πνοή, νέο-γουέστερν
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Στην άχαρη ατμόσφαιρα των περισσότερων, χωρίς ξεχωριστό ενδιαφέρον, νέων ταινιών της εβδομάδας αυτής, ξεχωρίζουν δυο ταινίες: το θαυμάσιο νέο-γουέστερν «Στα ίχνη του ανέμου» του Τέιλορ Σέρινταν και η επανέκδοση της ιταλικής κλασικής ταινίας, «Μια ξεχωριστή μέρα» του Έτορε Σκόλα.
**** Στα ίχνη του ανέμου
Wind River. ΗΠΑ, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τείλορ Σέρινταν. Ηθοποιοί: Τζέρεμι Ρένερ, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Κέλσι Άσμπιλ, Τζούλια Τζοόυνς, Γκρέαμ Γκριν. 107΄
Τα στοιχεία του θρίλερ με το αναγκαίο σασπένς μαζί με θέματα τοποθετημένα στους επιβλητικούς χώρους και την ομορφιά των παγωμένων εκτάσεων του νέο-γουέστερν, συνδυάζει στην όμορφη αυτή, συναρπαστική, με έμμεσες πολιτικές αναφορές, βραβευμένη στις Κάνες (βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα») ταινία του, ο γνωστός μέχρι πρόσφατα για τα ωραία του σενάρια («Πάση θυσία», «Σικάριο, ο εκτελεστής») αλλά και τις ερμηνείες του, Τέιλορ Σέρινταν.
Η ταινία ξεκινάει με το βιασμό και την άγρια δολοφονία ενός κοριτσιού στις απόμερες, παγωμένες εκτάσεις ενός ινδιάνικου καταυλισμού του Γουαϊόμινγκ, γνωστού ως Wind River. Για την εξιχνίασή της, η νεοσύλλεκτη πράκτορας του FBI, Τζέιν Μπάνερ (μια πολύ καλή Ελίζαμπεθ Όλσεν), που αναλαμβάνει την υπόθεση, ζητά τη βοήθεια του κυνηγού/ιχνιλάτη, Κόρι Λάμπερτ (με τον Τζέρεμι Ρένερ, να δείχνει αναπλάθει με ξεχωριστή δύναμη το ρόλο).
Στην εξοντωτική πορεία τους, μέσα από τις αχανείς, παγωμένες, με τις συχνές χιονοθύελλες, εκτάσεις της περιοχής, γύρω από τον ινδιάνικο καταυλισμό, ο σιωπηλός, θλιμμένος (με μια τραγωδία στο παρελθόν, για την οποία θα πληροφορηθούμε στη συνέχεια) Κόρι και η άπειρη, άσχετη, σχεδόν γελοία (ακόμη και στο ντύσιμό της) με το χώρο, Τζέιν, θα αντιμετωπίσουν το φόβο και τη δυσπιστία, ιδιαίτερα από τους καταπιεσμένους, έγκλειστους σ’ ένα αφιλόξενο χώρο, Ινδιάνους του καταυλισμού (έμμεσο σχόλιο του Σέρινταν για τη σημερινή, άθλια κατάσταση των εγκαταλειμμένων στη μοίρα τους αυτόχθονων Αμερικανών), πριν τελικά οδηγηθούμε στην αναπάντεχη λύση του μυστηρίου.
Με τον Σέρινταν να βρίσκει στην ευκαιρία, στη διάρκεια της πορείας (πορείας, αξίζει να αναφέρω, που μου θύμισε εκείνη του Ρόμπερτ Μίτσαμ στο ασυνήθιστο, εξαιρετικό, αν και υποτιμημένο, γουέστερν «Track of the Cat» του Γουίλιαμ Γουέλμαν), να αναπτύξει σωστά τους δυο χαρακτήρες, χάρη στο καλογραμμένο, με σωστό ρυθμό σενάριο, και να δημιουργήσει τη σωστή, συχνά ποιητική, ατμόσφαιρα, τόσο χάρη στη φωτογραφία του όσο και στη μουσική των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις. Πλάι στις εξαίρετες ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών αξίζει να αναφέρω κι εκείνη του Γκρέαμ Γκριν στο ρόλο του Ινδιάνου σερίφη.
**** Μια ξεχωριστή μέρα
Una giornata particolare. Ιταλία, 1977. Σκηνοθεσία: Έτορε Σκόλα. Σενάριο: Ρουτζιέρο Μάκαρι, Έτορε Σκόλα, ΜαουρίτζιοΚοστάντζο. Ηθοποιοί: Σοφία Λόρεν, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Τζον Βέρνον. 106΄
Στη διάρκεια μιας μέρας του Μαϊου του 1938, με την επίσκεψη του Χίτλερ στη Ρώμη και τη συνάντησή του με τον άλλο δικτάτορα και σύμμαχό του, Μουσολίνι, εκτυλί σσεται η ιστορία της όμορφης αυτής, δοσμένης με αληθινή συγκίνηση αλλά και καθαρό κριτικό μάτι, ταινίας του Έτορε Σκόλα που προβάλλεται σε επανέκδοση. Μόνο που ο Σκόλα δεν εστιάζει την κάμερα του στη συνάντηση αυτή των δικτατόρων αλλά στρέφεται σε δυο συνηθισμένα άτομα της ρωμαϊκής (που θα μπορούσαν να είναι και οποιασδήποτε άλλης) κοινωνίας: από τη μια, την Αντονιέτα (Σοφία Λόρεν), μια απλή (καταπιεσμένη στην πραγματικότητα) γυναίκα, που αρχίζει τη μέρα της στην κουζίνα, ξυπνάει τα παιδιά της και τον τεμπέλη άντρα της, και συνεχίζει με τις καθημερινές δουλειές της, και από την άλλη, τον Γκαμπριέλε (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι), δημοσιογράφο στο ραδιόφωνο, που έχει εκδιωχθεί από τη δουλειά του εξαιτίας των αντιφασιστικών του αντιλήψεων (σύντομα θα ανακαλύψουμε πως είναι και ομοφυλόφιλος, άλλο μεγάλο «έγκλημα» για τα δικατορικά καθεστώτα), και που, στο διαμέρισμά του εισβάλλει, ενώ αυτός ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει, η Αντονιέτα σε αναζήτηση του πουλιού της που έχει βγει από το κλουβί του.
Η συνάντηση των δυο θα αλλάξει τη συμπεριφορά τους, την αντίληψή τους, τη στάση τους στη ζωή. Δυο καταπιεσμένα από την κοινωνία και το φασιστικό καθεστώς άτομα που τελικά θα καταφέρουν να βγουν από το «κλουβί» τους και να καθορίσουν την πορεία τους, όπου κι αν αυτή τους οδηγήσει. Ο Σκόλα εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο ένα ήδη εξαιρετικό σενάριο, τόσο στο στήσιμο των σκηνών, τις κινήσει της κάμερας και τη διεύθυνση των δυο εξαίρετων πρωταγωνιστών του, όσο και στη δημιουργία της θαυμάσιας ατμόσφαιρας – που κερδίζει χάρη στα ξεθωριασμένα χρώματα της εμπνευσμένης φωτογραφίας του Πασκουαλίνο Ντε Σάντις.
