Κάποιος κάπου κάποτε, τοποθετώντας τον Ελληνισμό στο βάθρο του Κόσμου, έγραψε για ελλαδισμό σαν «ιστορικό έκτρωμα»!
Μέχρι τώρα, γνωστές εκδοχές τοιούτου ελλαδισμού ήταν τα δεξιά: «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια», «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», καθώς και η μεταπολιτευτική εναλλακτική τους «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» (Πράγματι …δεν ξεχνά)!
Κομπλεξικός έναντι του κόσμου ο ελλαδισμός, θράφηκε ιδεολογικά με (εθνο)δοξαστικά …άχυρα!
Όταν μπούκωσε και του κάθισαν στον ουρανίσκο, με κομμένη την ανάσα και τα μάτια γουρλωμένα, κατέφυγε …αγωνιστικά σε παρακείμενο «αχυρώνα»!
Με ταμπέλα κόσμου αυτός-διεθνισμός γαρ, που ήταν όμως κατηγορίας Μαδούρο. Οπότε …μία από τα (γ)ίδια! Κομπλεξικοί κι εδώ, ανεπίγνωστοι, άσχετοι με τον Κόσμο, κοντολογίς …άχυρα!
Το χρώμα μόνο ήταν διαφορετικό. Κατά τα άλλα (ιστορική καθυστέρηση, διανοητική καχεξία, παιδευτική ανορεξία, κοινωνική νηπιότητα… και πάει λέγοντας) όλα (γ)ίδια κι απαράλλακτα. Οπότε η ώσμωση καθόλου αφύσικη δεν ήταν.
Φυσιολογική, κατά συνάφεια, και η εξέλιξή της σε μαύρη τρύπα. Που απειλεί να μεταβάλει, τον ευλογημένο τόπο, σε έρημο για Βεδουίνους.
Αν ασπαστείς το περί «ιστορικού εκτρώματος» που ανέφερα εισαγωγικά-ποιος το έχει γράψει μια άλλη φορά-το λες και «έκτρωμα του εκτρώματος» όλο αυτό. Το οποίο εσχάτως περιποιήθηκε και την λεγόμενη «παιδεία».
Ξεχώρισα, από την «πολύ …περιποίηση», τη σπουδή να μην ανοιχτούν τα πανεπιστήμια στον Κόσμο με τμήματα ξενόγλωσσα και άλλα συναφή.
Και αναρωτήθηκα: «Μα είναι δυνατό»; Σχετικό με τον τόπο το διερώτημα. Αφορά όμως άμεσα, τόσο την Ελλάδα του κόσμου (Ελληνισμός), όσο και την κοσμοφοβική Ελλαδίτσα (ελλαδισμός).
Κατ εξοχήν στοιχείο ελληνοποιό τούτος ο τόπος «ο μέγας ο μικρός». Κατά συνάφεια και μάρτυρας-προδότης του χαρακτήρα μας.
Είναι εδώ και η αετοφωλιά και η αλεπότρυπα. Αν πάμε και μακρύτερα: είναι εδώ και πολυμήχανος ταξιδευτής Οδυσσέας και οι αταξίδευτοι αχαΐρευτοι μνηστήρες.
Αναρωτιέσαι λοιπόν. Είναι δυνατόν σ αυτό το τσούρμο να μην είναι ούτε ένας της αετοφωλιάς, ούτε ένας του Οδυσσέα σύντροφος, να είναι όλοι της αλεπότρυπας;
Ότι ανέκαθεν πλεονεκτούσε η αλεπότρυπα πληθυσμιακά δεν υπάρχει αμφιβολία.
Όμως, ρε παιδί μου, ποτέ ξανά τόσο ολοκληρωτική απουσία αετίσιας ενατένισης του κόσμου και Οδύσσειας αντιμετώπισης των προκλήσεων του.
Επί δημοκρατίας μετράω. Διότι επί δικτατορίας βρίσκεις το αντίστοιχο. Ήταν το «έκτρωμα εκτρώματος» Ιωαννίδης.
