Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** 1/2 – Επιστροφή στο Μοντόκ
Return to Montauk. Γερμανία/Ιρλανδία/Γαλλία, 2017. Σκηνοθεσία: Φόλκερ Σλέντορφ. Σενάριο: Κολμ Τόιλμπιν, Φόλκερ Σλέντορφ. Ηθοποιοί: Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Μπρόναργκ Γκάλαγκερ, Νίνα Χος, Νιλς Άρεστρουπ. 104’
Η συνάντηση στη Νέα Υόρκη, ύστερα από χρόνια, του Μαξ, ενός διάσημου Γερμανού συγγραφέα και της Ρεμπέκα, μιας δικηγόρου, θα ξαναθερμάνει τη σχέση τους, αλλά και θα τους κάνει να αντιμετωπίσουν ορισμένες αλήθειες για τον εαυτό τους, στη νέας αυτή ταινία του Φόλκερ Σλέντορφ (“Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ”, “Το ταμπούρλο”, Ulzhan”, “Ο ταξιδιώτης”).
Η ταινία αρχίζει με τον 60χρονο συγγραφέα Μαξ (μια πολύ καλή ερμηνεία από τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ) να διαβάζει, ένα πεντάλεπτο μονόλογο, απόσπασμα από το βιβλίο του, που αναφέρεται στα όσα έχουν σημασία στη ζωή μας, εξηγώντας πως το πιο σημαντικό είναι να λυπάσαι για κάτι που έκανες και που σε κατατρέχει στη ζωή και το δεύτερο στα όσα ήθελες να κάνεις και που τώρα πια δεν μπορείς να το πραγματοποιήσεις.
Δυο πράγματα που έχουν σημασία για όσα ακολουθούν, μια και τώρα, με την απρόσμενη συνάντησή του με την Ρεμπέκα (πολύ καλή στο ρόλο η Νίνα Χος), πιστεύει πως μπορεί να διορθώσει κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει παλιότερα, δηλαδή, πιστεύοντας πως ακόμα είναι ερωτευμένος μαζί της, να μπορέσουν να ξαναρχίσουν την παλιά τους σχέση. Γι αυτό, θα αποφασίσουν να ξαναπάνε στο Μοντόκ, στην άκρη του Λονγκ Άιλαντ, όπου είχαν παλιότερα περάσει τις καλύτερες στιγμές του έρωτά τους.
Ο Σλέντορφ τοποθετεί την ιστορία του στη σημερινή εποχή, θεωρώντας τη βασικά και προσωπική, όπως ανάφερε στη συνέντευξη τύπου στο φεστιβαλ Βερολίνου, οπου πρωτοπροβληθηκε η “Επιστροφή στο Μοντόκ”: “Είχα πολλά χρόνια να γυρίσω μια σύγχρονη ιστορία, τα τελευταία χρόνια ασχολούμουν με ιστορίες από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με πολιτικά θέματα, ή διασκευές λογοτεχνικών έργων εποχής. Αυτή εδώ είναι η δική μου ιστορία, έζησα για ένα μεγάλο διάστημα στη Νέα Υόρκη και τη γνωρίζω πολύ καλά. Αυτό την κάνει μια πολύ προσωπική ταινία”.
Το αποτέλεσμα: μια εξαίρετη μελέτη χαρακτήρων αλλά και σχέσεων μέσα από ένα σφιχτοδεμένο, με ωραίους, ζωντανούς διαλόγους, σενάριο (εμπνευσμένο από ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μαξ Φρις), που έγραψε ο ιδιος ο Σλέντορφ σε συνεργασία με τον Ιρλανδό συγγραφέα Κολμ Τόιμπιν, με θέματα που φέρνουν στο νου το έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.
Η κάμερά του καταγράφει τη συμπεριφορά των δυο βασικών του προσώπων, τη σχέση τους με το χώρο (τη Νέα Υόρκη αλλά και το Λονγκ Άιλαντ), με το παρελθόν (χωρίς όμως να καταφεύγει σε φλας-μπακ), με το σώμα τους αλλά και με την υποτιθέμενη κοινή μνήμη τους (μνήμη, όπως ανακαλύπτουν, διαφορετική για τον καθένα), καθώς και τη σχέση τους με τα άλλα πρόσωπα που παίζουν κάποιο ρόλο στη ζωή τους: του Μαξ με τη γυναίκα του, την υπεύθυνη των δημοσίων του σχέσεων και με το γηραιό μέντορά του. Σχέσεις που δένονται αρμονικά με το κεντρικό θέμα της ταινίας, από τις πιο ώριμες που μας έδωσε τα τελευταία χρόνια ο σημαντικός αυτός Γερμανός σκηνοθέτης.
*1/2 – Το Παρίσι μπορεί να περιμένει
Paris Can Wait. ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Έλινορ Κόπολα. Ηθοποιοί: Νταϊάν Λέιν, Αρνό Βιάρ. Άλεκ Μπόλντουιν. 92’
Οδοιπορικό στη γαλλική κουζίνα επέλεξε να μας δώσει σ’ αυτό το ημι-αυτοβιογραφικό ρόουντ-μούβι της η Έλινορ Κόπολα (σύζυγος του Φράνσις Κόπολα), με “παρουσιαστές” την Άν (Νταϊάν Λέιν), σύζυγο ενός παραγωγού του Χόλιγουντ (Άλεκ Μπόλντουιν) και το Γάλλο συνεργάτη του συζύγου, Ζακ (Αρνό Βιάρ), στην ευθύνη του οποίου την αφήνει ο σύζυγος για να διευθετήσει παραγωγή ζε πρώην Ανατολική χώρα.
Το “ζευγάρι” θα ξεκινήσει το ταξίδι του με αυτοκίνητο, από τις Κάνες, με το τέλος του κινηματογραφικού φεστιβάλ, για να διασχίσει τη Γαλλία, μέχρι το Παρίσι, σταματώντας σε διαφορες πόλεις, δοκιμάζοντας τα διαφορα ακριβά γαλλικά φαγητά και πίνοντας τα πιο εκλεκτά κρασιά, μαζί και την κρεμ μπριλέ που θα αρέσει ιδιαίτερα στην “Μπριλέ” (όπως θα αποκαλεί την Αν ο καλοφαγάς και ερωτύλος Ζακ), χωρίς να ξεχνάν και κάποιες κάθ’ οδόν, τουριστικές ατραξιόν .
Παρά το επίμονο φλερτ του Ζακ, η Αν θα περιοριστεί στις διαφορες απολαυστικές γεύσεις του φαγητού (τη λέξη “παντονόστιμο” δεν τη έχω ακούσει τόσες πολλές φορές εκτός από εκείνες στην τηλεοπτική σειρά των “παράξενων γεύσεων” που παρουσιάζει ο Αμερικανός Ζίμερ στη nova) και η μόνη φορά που αποπειράται να γδυθεί είναι όταν βγάζει το καλσόν της για να… φτιάξει τη μηχανή του παλιού Πεζό που οδηγεί ο Ζακ. Προσωπικά, πάντως, προτιμώ το “Χαμένοι στη μετάφραση” της κόρης Κόπολα παρά αυτο το “χαμένο στη γαλλική cuisine” ρόουντ-μούβι της μητέρας της.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
**** Το δέντρο που πληγώναμε
Ελλάδα, 1986. Σκηνοθεσία-σενάριο: Δήμος Αβδελιώδης. Ηθοποιοί: Γιάννης Αβδελιώδης, Δήμος Μειωτέρης, Μαρίνα Δεληβοριά, Δήμος Αβδελιώδης. 75’
Επανέκδοση της πρώτης, και καλύτερης, ταινίας του Δήμου Αβδελιώδη, που τα μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) επέλεξαν ανάμεσα στις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων 40 χρόνων. Πρόκειται για ένα όμορφο, λυρικό ποίημα με τον Αβδελιώδη να καταγράφει με αμεσότητα, αφοπλιστική απλότητα, ωραίο ρυθμό, και τη “ναϊφ” ματιά ενός ζωγράφου της εικόνας, χαμένες πια, εικόνες από την ελληνική επαρχία (στη Χίο της δεκαετίας του ‘60), μέσα από τη ζωή μιας ομάδας παιδιών λιγες μέρες πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές τους.
