#Έχεις ακούσει την έκφραση «οι άνθρωποι του πολιτισμού»;
##Σχεδόν κάθε μέρα την ακούω.
#Σε ενοχλεί καθόλου ή το προσπερνάς αδιάφορα;
##Μάλλον αδιάφορα. Γιατί ρωτάς;
#Διότι εμένα με εκνευρίζει.
##Έλα τώρα, μια έκφραση είναι.
#Έκφραση μεν καθεστώς δε.
##Καθεστώς για ποιο λόγο;
#Διότι πες πες οι φερόμενοι ως «άνθρωποι του πολιτισμού» αφενός το πιστεύουν και οι ίδιοι και αφετέρου επιβάλλονται στο πόπολο σαν κάτι το ξεχωριστό.
##Και είναι κακό αυτό;
#Στο μέτρο που η επιβολή γίνεται άκριτα ενοχλεί και μάλιστα πολύ.
##Κάνε το πιο λιανά διότι με μπερδεύεις.
#Σημείωνε λοιπόν. Όπως τόσοι άλλοι κι αυτοί μια δουλειά κάνουν, μια τέχνη υπηρετούν τέλος πάντων. Αν και πόσοι το κάνουν καλά ή όχι το αφήνω φλου. Το εκνευριστικό είναι ότι το σινάφι της καλλιτεχνίας-ψωνισμένο ούτως ή άλλως- έχοντας οικειοποιηθεί, συλλήβδην, τον όρο «άνθρωποι του πολιτισμού», ξεχνάει εντελώς αυτή τη βασική αρχή.
Ότι το επάγγελμα τυχαίνει μεγάλης προβολής αυτό δεν το αλλάζει. Τις υποχρεώσεις έναντι της κοινωνίας και τις δημοκρατίας αλλάζει μόνο η υπέρ προβολή.
Υποχρεώσεις που το επιχώριο σινάφι-πλην εξαιρέσεων, τις έχει γραμμένες στις κατσαρές κάτω τριχοφυΐες του.
Εξ ου και συμπεριφέρεται ως είδος μασονίας και δη ζερβοπροοδευτικής.
