Της Ζωής Τόλη
Είδαμε την παράσταση «Hotel Eternite», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, στο κτήριο Τσίλλερ, στη σκηνή Νίκος Κούρκουλος στο Εθνικό Θέατρο.
Το έργο:
Ένα κοινωνικό έργο που επιχειρεί με παράδοξες μεθόδους να ικανοποιήσει τους ενοίκους ενός sui generis ξενοδοχείου, με μία ιδιαίτερη και ανορθόδοξη συμπεριφορά κατανομής και εκμετάλλευσης του χρόνου.
Το κοινό επικοινωνεί με τη διεύθυνση, τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου και με ένα πρόσωπο που αλλάζοντας μορφή, λειτουργεί «ιντερμεδιακά. Πληροφορείται σχεδόν αναλυτικά για το ιστορικό των πελατών, οι οποίοι υπάρχουν, χωρίς όμως καμμία ζωντανή παρουσία στο θεατρικό γίγνεσθαι. Έτσι δημιουργείται ένα αλλόκοτο κλίμα, μία grotesque ατμόσφαιρα, που προκαλούν έντονη αντισυμβατική έλξη.
Συντελεστές:
Εμπνευσμένα σκηνικά, Εύα Μανιδάκη, καινοτόμα κοστούμια Βάνα Γιαννούλα, πετυχημένοι σχεδιασμοί φωτισμού, Νίκος Βλασόπουλος και εύφορη μουσική Θοδωρής Οικονόμου. Την επιμέλεια της συμμετρικής κίνησης έχει ο Χρήστος Παπαδόπουλος, τη δραματουργία υπογράφει η Βιβή Σπαθούλα με συνεργάτιδα τη Βάνια Παπανικολάου.
Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Δέσποινα Γιαννοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Κατσιαδάκη , Χρήστος Κραγιόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη και Αργύρης Ξάφης.
Σκηνοθεσία:
Η σκηνοθετική οργάνωση στρέφει το ενδιαφέρον της στη σύγκρουση της πρόσκαιρης φύσης του ανθρώπου με το αιώνιο του σύμπαντος και το θάνατο. Το πεπερασμένο της θνητότητας εγγράφεται εντέχνως σε ένα θεατρικό πεδίο που σφύζει από ομοιομορφία, υπακοή στους κανόνες της διευθύντριας ( Μαρία Κατσιαδάκη) και την ματαιοδοξία να τιθασεύσουν τη φθορά του χρόνου.
Το προσεγμένο σκηνικό στήσιμο, οι συμβολισμοί, οι λανθάνοντες υπαινιγμοί και οι εύστοχες ανατροπές, προκαλούν εκφραστική ευωχία ικανή να προκαλέσει ένα σουρεαλιστικό δέος.
Η λαγνεία του ψεύτικου – βραχυπρόθεσμου ή όχι επίγειου παραδείσου -, εκπέμπει δραματική μεταφυσικότητα, επηρεάζοντας το θυμικό του θεατή.
Ο Γιάννης Καλαβριανός χρησιμοποιώντας τεχνικές της τραγωδίας, εστιάζει σε ένα συγκροτημένο αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν είναι φανερό σε όλες τις πτυχές της θεατρικής δράσης, καθώς η δραματουργική ροή διακόπτεται συχνά από επαναλήψεις λόγου και έκφρασης που κουράζουν ή αποσπούν την προσοχή.
Τα δημιουργούμενα κενά δεν βοηθάνε, ώστε να υπάρχει μια απρόσκοπτη / ενεργειακή συνθήκη που θα κρατήσει το νοηματικό ιστό άρρηκτα συνδεδεμένο με τις υποκρίσεις των ηθοποιών. Έτσι η συμμετοχή του κοινού αποβαίνει αποσπασματική και η επίδραση του τραγελαφικού ύφους κάπως αδύναμη.
Ωστόσο δεν ακυρώνεται ούτε η έμπνευση, ούτε η έντιμη και τολμηρή διάσταση της παρουσίασης αυτής της σύγχρονης παραγωγής.
Ερμηνείες:
Πολύ καλές οι υποκρίσεις των ηθοποιών, που λειτουργούν με συνεκτικότητα και συλλογική πνοή. Υποδειγματική η ερμηνεία της Μαρίας Κατσιαδάκη που υποδύεται τη Μαίρη, τη σκληρή και εμμονική ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου της αιωνιότητας. Ένα πρόσωπο με τραυματικό παρελθόν και μια ψευδή, όπως αποκαλύπτεται, ιδεαλιστική στάση ζωής.
Διακρίθηκαν για τη συναισθηματική επάρκεια και τη θεατρική τους διαφάνεια οι Αργύρης Ξάφης και Χριστίνα Μαξούρη. Ο Γιώργος Γλάστρας υπέροχα ευθύβολος, ως ο άντρας που μεταμφιέζετα Αφήνει το δικό του φλογερό / σαρδόνιο αποτύπωμα στη σκηνή, με τις διαφορετικές ενδύσεις, σχολιάζοντας τα συμβαίνοντα στο ξενοδοχείο.
Αλεξία Μπεζίκη και Δέσποινα Γιαννοπούλου, αφοσιωμένες στο ρόλο τους.
Αξιοπρεπείς οι Χρήστος Κραγιόπουλος και Νίκος Λεκάκης.
Αξιολόγηση:
Η σύλληψη, το συναρπαστικό κείμενο, οι ερμηνείες, τα συμβολικά σκηνικά, η μουσική και γενικά η σκηνοθετική δομή, ανήκουν στα ατού της ποιοτικής αυτής παράστασης. Το «Hotel Eternite», στο εθνικό θέατρο, στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση πάνω στο νευραλγικό θέμα της νεότητας και της φθαρτότητάς της.
Η πολυμορφία σκέψεων και συναισθημάτων, από ένα σημείο και μετά, εγγυώνται το εύρος των εικόνων και τον ιλιγγιώδη ρυθμό εξέλιξης της πλοκής. Και βέβαια, το ερώτημα παραμένει πώς αυτή η ανελέητη υπαρξιακή αγωνία μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη, χωρίς ναρκισσίστικες υπερβάσεις, ώστε να μη χαθεί ο σεβασμός στην αναπόδραστη, γήινη υφή της ανθρώπινης πραγματικότητας.
Μαίρη : «Εγώ χαρίζω όνειρα στους ανθρώπους».
«Hotel Eternite» : Η αυταπάτη της αιωνιότητας.
