Η σκηνοθετική πυξίδα του Θανάση Παπαγεωργίου, ορθώς οδηγεί με φαντασία και μέτρο την ομάδα των ηθοποιών σε μια κατάφωρη θεατρική επιτυχία. Πρόκειται για έναν άθλο σκηνικής αρτιμέλειας και ευεξίας.
Η σύνθεση των αντιπροσωπευτικών έργων του Μέντη Μποσταντζόγλου, από τον Θανάση Παπαγεωργίου, με Μήδεια την Λήδα Πρωτοψάλτη, ανέδειξε τη διαχρονικότητα των κακώς κειμένων της νεοελληνικής κοινωνίας. Το έργο αφιερώνεται στα πενηντάχρονα του θεάτρου «Στοά».
Ο θίασος αποτελούμενος από τους Αργύρη Παυλίδη, Γιώργο Ζιόβα, Ευδοκία Σουβατζή, Εύα Καμινάρη, Άννα Μονογιού, Άρη Τρουπάκη, Δήμητρα Κόκκορη, Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη, Μαρία Νίκα, Γιλμάζ Χουσμέν και Χρήστο Καρύπη, όλοι, δεμένοι ως ομάδα, υποστηρίζουν το καλλιτεχνικό προϊόν.
Συμμετέχει και ο Διονύσης Τσακνής, ο οποίος δίπλα στις μουσικές συνθέσεις του Βασίλη Δημητρίου, επιμελήθηκε τη μουσική και με δικές του δημιουργίες.
Ερμηνευτικά η Λήδα Πρωτοψάλτη, απίθανη, ξεχωριστή, μείζων ηθοποιός, απαλή σαν βελούδο, αλλά και αιχμηρή, όποτε το απαιτεί ο ρόλος της.
Οι Μονογιού, Νίκα, Καμινάρη, Κονίδη, Σουβατζή, εξαιρετικές, ευλύγιστες υποκριτικά, δροσερές, σωστές στο τραγούδι, αυθεντικές. Η νεαρή Δήμητρα Κόκκορη μπριόζα και ευθύβολη.
Αλλά και το team των ανδρών, δεν υστερεί σε τίποτε, ο καθένας συγκεντρωμένος στο ερμηνευτικό του κέντρο, αφοπλίζει με το παίξιμό του. Ο Παπαγεωργίου απίθανος στο ρόλο του ιερέα.
Ο Γιλμάζ Χουσμέν, ως ο Άλλος- παπαδοπαίδι – καλόγερος, κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στη διανομή, καθώς βγάζει πολύ γέλιο, η όλη του παρουσία. Όλοι οι ηθοποιοί, από το δικό τους «βήμα», εργάστηκαν με επιμονή και αφοσίωση και αυτό φαίνεται ολοκάθαρα, εν τη γενέσει της σκηνικής περιπέτειας.
Σκηνοθεσία:
Η δραστική ενορχήστρωση του Θανάση Παπαγεωργίου, με την ακρίβεια και την αμεσότητά της, υπηρέτησε πετυχημένα το δεκαπεντασύλλαβο των κειμένων. Έφερε στο προσκήνιο και τη δυναμική του λόγου και της αφήγησης, αλλά και την πληθωρικότητα των συναισθημάτων, με την απαραίτητη κλιμάκωση και των καταιγισμό των εικόνων. Με αυτόν τον τρόπο λειτούργησε άψογα το σουρεάλ κλίμα που αναπτύσσεται μέσα στη ροή της θεατρικής πράξης, κάνοντας το θεατή κοινωνό στη διαδραματιζόμενη εμπειρία.
Δεν έλειψε το έξυπνο και ιδιότυπο χιούμορ του συγγραφέα, σε μια παράσταση έντονη, με ρυθμό, πνεύμα και πάνω από όλα ποιότητα.
«Ακούω ήχον κώδωνος», μία εξαιρετική θεατρική δουλειά, με δομή, γλώσσα, έκφραση και κίνηση, συνταιριασμένα σε ένα εντυπωσιακό όλον που όμως ακόμη και το υπερβολικό στοιχείο, φαντάζει ρεαλιστικό.
Υπογραμμίζονται οι σκηνές απείρου κάλλους, το κωμικό στοιχείο, η ειρωνεία, τα πάθη του νεοέλληνα, η διαφθορά, η έλλειψη παιδείας, οι παραβατικές συμπεριφορές, η ελαφράδα του πνεύματος, τα συμπλέγματα, ο ρατσισμός και τόσα άλλα που χαρακτήριζαν και ακόμη υπάρχουν στην κοινωνία μας.
Αξιοσημείωτη παραμένει η απουσία διδακτισμού, κάτι που οφείλεται και στη νοηματική εμβέλεια των κειμένων, αλλά και στη σκηνοθετική οργάνωση / ικανότητα. Το καυστικό ύφος της γλώσσας και η αληθινή, υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών που δοκιμάζονται και στο τραγούδι, συνηγορούν από τη μια το γέλιο να βγαίνει αβίαστα και από την άλλη το περιεχόμενο των μονολόγων και διαλόγων να προσκαλούν το κοινό σε αυτή την πολιτική διαμαρτυρία.
Αυτή η λαϊκότητα του συγκεκριμένου έργου, είναι που κάνει τη διαφορά, καθώς ο θεατής και προβληματίζεται και απολαμβάνει χωρίς δισταγμό, αυθόρμητα, την αξία μιας συλλογικής δράσης. Αυτή η μέθεξη είναι που οριοθετεί το ουσιαστικό θέατρο, από το κακό ή το ελλιπές θέατρο.
Συντελεστές:
Το φρέσκο και λειτουργικό σκηνικό ανήκει στη Λέα Κούση. Επίσης συναντάμε τα καλαίσθητα κοστούμια Μποστ σε επιμέλεια της ίδιας.
Τη ζωγραφική του σκηνικού έκανε η Κλεοπάτρα Κουράκλη.
Τους υπαινικτικούς φωτισμούς φρόντισε ο Θανάσης Παπαγεωργίου, τον ήχο ο Κώστας Κυριακίδης. Στη διεύθυνση παραγωγής βρίσκουμε την Έφη Πανουργιά.
Γραφείο τύπου – επικοινωνία Μαρία Τσολάκη, Ευαγγελία Σκρομπόλα.
Αξιολόγηση:
«Ακούω ήχον κώδωνος», ένα ευφάνταστο πολυσύνθετο πόνημα, με δική του αισθητική, δραματουργικό βάθος και ισορροπία που δικαίως αφήνει το δικό του ανεξίτηλο αποτύπωμα στη φετεινή θερινή θεατρική διαδρομή. Πρόκειται για μια παράσταση γιορτή, αφιέρωμα στην πενηντάχρονη πορεία του θεάτρου «Στοά».
