Της Ζωής Τόλη
Είδαμε την παράσταση με τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, στην εκδοχή της Λαϊκής Οπερέτας, σε συνεργασία του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και της Λυρικής.
Μία πρωτότυπη διασκευή της αριστοφανικής κωμωδίας, από τον Σταμάτη Κραουνάκη στο πλαίσιο του κύκλου «Operetta restart», της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Μετάφραση, λιμπρέτο, μουσική, Σταμάτης Κραουνάκης, σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη, φώτα Στέλλα Κάλτσου, χορογραφία Θοδωρής Πανάς και σκηνικά – κοστούμια Χριστίνα Κάλμπαρη. Ζωντανή μουσική από τους: Δημήτρη Ανδρεάδη, Βασίλη Ντρουμπογιάννη, Βάιο Πράπα και Γιώργο Ταμιωλάκη.
Ευγενική χορηγία Κατερίνα Ναυπλιώτη – Παναγοπούλου.
Με την υποστήριξη του ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ.
Παίζουν:
Σοφία Φιλιππίδου, Χριστόφορος Σταμπόγλης, Σταμάτης Κραουνάκης, Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Ιωάννα Μαυρέα, Κώστας Μπουγιώτης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώργος Στιβανάκης, Ερατώ Αγγουράκη, Τερέζα Καζιτόρη, Πίνα Κούλογλου και Ματίλντα Τούμπουρου.
Πρόκειται για μια άκρως οξεία κωμωδία με πλαφόν δράματος, όπως συμβαίνει πάντα στις σωστά δομημένες κωμικές παραστάσεις. Αναδεικνύεται τόσο ο πολιτικός άξονας του συγγράμματος, όσο και ο ποιητικός, έτσι ώστε αριστοτεχνικά να συγχρωτίζονται τα ουτοπικά / φαντασιακά στοιχεία με τον φρενήρη ρυθμό του κωμικού θεματικού ιστού.
Ερμηνεία Σοφίας Φιλιππίδου:
Ιέρεια της υποκριτικής. Ως Πραξαγόρα, η Σοφία Φιλιππίδου, απερίγραπτη. Ρόλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Η εμβέλεια του ταλέντου της, απογειώνει τη δρώσα κατάσταση. Εδώ μιλάμε για ένα επίπεδο υπόκρισης, μοναδικό, που μόνο εκείνη μπορεί να συνθέσει, συνδυάζοντας με απέριττη δεξιοτεχνία και τα δύο στοιχεία μιας ολοκληρωμένης δραματικής ποιητικής παραγωγής.
Το «παράλογο» και η καταφυγή στο όνειρο, η βουτιά στο ασυνείδητο και η έκρηξη κάθε καταπιεσμένου αισθήματος, με συνοδευτικά το καυστικό χιούμορ, την ειρωνεία και το ασύλληπτο πνεύμα, εμποτίζουν τη σκηνική πράξη ολιστικά. Πολιτική και ποίηση, ένα εκρηκτικό δίδυμο. Ο θεατής εμπνέεται, συμμετέχει, γευόμενος τα αγαθά μιας τέτοιας μέθεξης με τη Σοφία Φιλιππίδου. Απρόσκοπτα / αέρινα ρέει ο οίστρος για μια ζωή απενεχοποιημένη, δίκαιη, διάφανη, αληθινή, αυθεντική.
Ό,τι και να γράψει κανείς, λίγο θα είναι για το ταπεραμέντο της πρωταγωνίστριας αυτού του βεληνεκούς. Τα συναισθήματα και οι εικόνες παράγουν ένα σύμπαν τέτοιο που μόνο όταν το ζήσεις μπορείς να δεις την κατάθεση ψυχής, την πίστη στη δυναμική του θεάτρου, τη γνωστική επάρκεια του χαρακτήρα, τη γνησιότητα και τον σκηνικό της αλτρουισμό.
Αξιολόγηση οπερέτας:
Η αριστοφανική ματιά υπηρετήθηκε επαρκώς σε αυτό το «πείραμα» του Σταμάτη Κραουνάκη.
Η σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, ευφυής, ταιριαστή στην όλη σύλληψη του εμπνευστή αυτής της οπερέτας. Η διανομή των ηθοποιών / τραγουδιστών πετυχημένη. Έτσι στήνεται θεατρική δουλειά άξια θέασης, καθώς το γιορτινό κλίμα που επικρατεί, αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της νέας τάξης πραγμάτων, διαμορφώνει επικό και λυρικό χαρακτήρα στο λόγο και την έκφραση.
Η κίνηση με τη σειρά της σφραγίζει το υπόβαθρο μιας επαναστατικής ανάγκης για ισονομία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, κοινοκτημοσύνη. Αξιοσημείωτη η καλλιφωνία και η σκηνική άνεση του Χριστόφορου Σταμπόγλη. Ιδιαίτερη η παρουσία του Σταμάτη Κραουνάκη, με τη γνωστή πληθωρική του αύρα. Γενικά ο θίασος είναι δεμένος, αποτελεί ένα αρμονικό σύνολο.
«Εκκλησιάζουσες» – Η λαϊκή οπερέτα.
Πλούσια θεατρική δημιουργία που εκπέμπει το δικό της φως, σε μια σύγχρονη εποχή ταραγμένη, σκοτεινή και διαχρονική ως προς τα βαθιά της μηνύματα.
Και βέβαια αξίζει να επαναληφθεί.
