«Μικρασία», του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, σε δραματουργική σύνθεση και σκηνοθεσία δική του, έργο αφιερωμένο στα εκατό χρόνια από τον ξεριζωμό εκατομμυρίων Ελλήνων από τις χαμένες πατρίδες, στο πλαίσιο «2022, έτος μνήμης για τις αλησμόνητες πατρίδες».
Με άρτια δομή, έντονο συναισθηματικό φορτίο, δυνατές ερμηνείες, εξαιρετική ζωντανή μουσική, σωστούς φωτισμούς και εύγλωττη κινησιολογία, η σκηνική δράση αποδεικνύεται εξαιρετική θεατρική εμπειρία. Και αυτό είναι το δώρο που προσφέρει το πραγματικό θέατρο, να μετουσιώνεται σε πηγή έμπνευσης για ακλόνητη πίστη στο όραμα της ζωής.
Η διανομή των ηθοποιών πετυχημένη, με χημεία μεταξύ τους και υποκριτική πειθαρχία. Ερμηνεύουν οι Θεοδώρα Σιάρκου, Νίκη Παλληκαράκη, Στέλλα Κρούσκα, Δώρα Θωμοπούλου, Κωνσταντίνος Κάππας, Αλέξανδρος Καλπακίδης και Νίκος Τουρνάκης. Μαζί τους η Ελένη Ροδά, σε μια ιδιαίτερη θεατρική εμφάνιση.
Παίζουν μουσική και τραγουδούν στη σκηνή οι Νίκος Τουρνάκης και Απόστολος Μωραΐτης, συμπληρώνοντας με δόκιμο τρόπο την εικονοποιία του προσφυγικού πληθυσμού, με τον πόνο, τον καημό και τη νοσταλγία των ομόλογων μουσικών ακουσμάτων, εκείνης της εποχής.
Όλοι τους μια δεμένη ομάδα, με συγκίνηση και αφοσίωση στο πολυεδρικό των ρόλων τους, ακουμπούν το θεατή, με μία αύρα λυρική, χωρίς βαρύγδουπες φωνές στην αφήγηση, με μέτρο και σεβασμό στο κείμενο. Η σκηνοθετική γραμμή, χωρίς ακρότητες ή βερμπαλισμό, κινήθηκε έτσι ώστε οι νοηματικοί κώδικες να ενισχυθούν με την αρμονική συνύπαρξη της έκφρασης, της γλώσσας και της κίνησης. Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος στέκεται «απέναντι» από τα γεγονότα, αλλά παράλληλα και εντελώς «μέσα» σε αυτά, με μια ισορροπία αυθεντική, χωρίς φανατισμό ή μισαλλοδοξία, σκηνοθετώντας με κλασικό ύφος και ποιότητα, τη δική του «Μικρασία».
Στη σκηνογραφία και τα κοστούμια συναντάμε τον Γιώργο Λυντζέρη, τη Λιάνα Τζερεφού στη μουσική, στους φωτισμούς τη Χριστίνα Φυλακτοπούλου και στην κίνηση τη Στέλλα Κρούσκα. Ο καθένας στον τομέα του, υλοποιεί με δύναμη και ικανότητα το στόχο, ένα συλλογικό στιβαρό αποτέλεσμα. Παραγωγή Πόλις Πολιτισμός Αμκε.
«Μικρασία», του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, μία αξιοπρόσεκτη θεατρική πρόταση που σέβεται την ιστορία και τις παραδόσεις, αλλά συνάμα υποκλίνεται στον ανθρώπινο πόνο και την ψυχική δύναμη κάθε ανέστιου λαού που πληρώνει το τίμημα των εκάστοτε πατριδοκάπηλων.
