Διαβάζω ότι προκάλεσε μεγάλη συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η είδηση της απόρριψης της αίτησης του ποιητή Τίτου Πατρίκιου από την ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών να αναγορευθεί τακτικό μέλος της.
Η συζήτηση βεβαίως γίνεται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν και μάλλον δεν θέλουν να μάθουν τις διαδικασίες εκλογής κάποιου σε ακαδημαϊκό. Δεν ήταν ο καθόλα αξιοσέβαστος Τίτος Πατρίκιος ο μοναδικός υποψήφιος ο οποίος δεν εξελέγη αυτή τη φορά. Είχε κι άλλους δύο συνυποψηφίους, τους επίσης σημαντικούς ποιητές Νάσο Βαγενά και Μιχάλη Γκανά οι οποίοι δεν κατάφεραν επίσης να συγκεντρώσουν το 50+1 του συνόλου των παρόντων ακαδημαϊκών.
Οι ψήφοι μοιράστηκαν με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί κανείς. Θα μπορούσαν βέβαια οι δύο νεώτεροι συνυποψήφιοι να παραιτηθούν υπέρ του γηραιότερου (94 ετών) Τίτου Πατρίκιου αν βεβαίως έκριναν πως το έργο του και η διαδρομή του ήταν σημαντικότερη από τη δική τους. Δεν το έπραξαν. Ο Τίτος Πατρίκιος έλαβε 13 ψήφους. Υπολείπονταν 6 για να συμπληρώσει τις 19 ψήφους που απαιτούνταν. Οσο για το γεγονός ότι η ίδια Ακαδημία τον είχε βραβεύσει για το σύνολο του έργου του το 2008, αυτό δείχνει την εκτίμηση που είχε η Τάξη Γραμμάτων και Τεχνών στην προσωπικότητα και το έργο του.
Με την ευκαιρία κάποιοι θυμήθηκαν ότι δεν έγιναν ακαδημαϊκοί ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Αγγελος Σικελιανός, ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης. Πράγματι. Ωστόσο η Ακαδημία Αθηνών ιδρύθηκε το 1926 και τη χρονιά αυτή εξέλεξε τον Κωστή Παλαμά, τον Γεώργιο Δροσίνη και τον Αριστομένη Προβελέγγιο. Ακολούθησε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος και άλλοι. Ο Καβάφης το 1930 διαγνώστηκε με καρκίνο του λάρυγγα, δεν μπορούσε να μιλήσει, υποβλήθηκε σε τραχειοτομία και το 1933 πέθανε.
Συνεπώς, παρόλο που είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα και η πνευματική ελίτ του τόπου τον είχε αναγνωρίσει ως σπουδαίο ποιητή, (η Κυβέρνηση του δικτάτορα Πάγκαλου το 1930 του είχε απονείμει το παράσημο του Φοίνικος κι εκείνος το δέχθηκε ως τιμή εκπορευόμενη από την ελληνική πολιτεία), δεν θα μπορούσε να μπει στις τάξεις της Ακαδημίας γιατί την έδρα της ποίησης την είχε ήδη ο αδιαμφισβήτητος Κωστής Παλαμάς.
Υπάρχει και μια άγνωστη ιστορία που αφορά στην περίπτωση του Οδυσσέα Ελύτη. Μου την αφηγήθηκε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στο περιθώριο των συναντήσεών μας για το βιβλίο που έγραψα με τίτλο “Η ΖΩΗ ΜΟΥ¨. Ο πρώην πρωθυπουργός και ακαδημαϊκός, πίεσε τον Οδυσσέα Ελύτη να δεχθεί την υποψηφιότητά του ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών, αλλά εκείνος αρνήθηκε σθεναρά. Ο Παν. Κανελλόπουλος είχε θυμώσει γι αυτή τη στάση του Ελύτη, καθώς θεωρούσε πως δεν τους καταδεχόταν μετά το Νόμπελ. «Μου το χρωστούσε να δεχθεί» μου έλεγε, γιατί τον είχε βοηθήσει όταν ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ. Είχαν έρθει στην Αθήνα μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας και τους είχε δεξιωθεί στο σπίτι του για να τους εκφράσει την θερμότατη υποστήριξή του για την βράβευση του. Ως εκ τούτου, όφειλε να δεχθεί την πρόσκλησή του.
Με όλα τα παραπάνω είναι φανερό πως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ενδεχομένως να υπάρχει πλούσιο παρασκήνιο για καθεμιά από αυτές. Ο Τίτος Πατρίκιος όσο καλός ποιητής κι αν είναι, δεν συγκρίνεται με τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο. Σε αυτό ελπίζω να συμφωνούμε όλοι.
