Tου Βασίλη Κ. Καλαμαρά [vasillis.kalamaras@gmail.com]
Μία από τις τελευταίες εγγραφές του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του ράπερ Αντώνη Μανουσάκη ή «Βδέλυγμα» ήταν η ακόλουθη: «Γεια σας. Είμαι ο Αντώνης. Οι φίλοι με φωνάζουν “τανκ” και οι εχθροί μου Βδέλυγμα. Κάνω ραπ και παραγωγές από τα 13. Είμαι 28. Ένας ταξιτζής σήμερα μου είπε “Α, τι μουσική κάνεις; Ραπ, α αυτό είναι εύκολο εντάξει”. Αν είσαι Νιγηριανός, όχι δεν έχω whatsapp. Αν βλέπεις αυτό το μήνυμα και ραπάρεις, ναι, είμαι ανοιχτός σε συνεργασίες κάθε είδους αν υπάρχει εχεμύθεια. Εν τέλει, πουλάω παραγωγές for a living, lets collab, bro».
«Είμαι το βέλυγμα και ήσουν το αγόρι», τραγουδούσε. ‘Ηταν μόλις 28 ετών, και λες και είχε προφητέψει τον θάνατό του από το ίδιο του το χέρι: «Οι μισοί φίλοι μου λεν πως θα πεθάνουνε». Μόνον που είχε προαναγγείλει την αυτοθανάτωσή του. Πρόσωπο που άφηνε τη επερχόμενη δυστοπία να τον μαστιγώνει σαν κακό στοιχειό, δεν την έκρυβε πίσω από λέξεις που κρύβουν ηρακλείτεια το νόημα.
Το νόημα ξεπηδούσε εν θερμώ, μέσα από τον θυμό και την αηδία, δεν πέρναγε από τη διήθηση του εναπομείνατος νου, δεν ξέρω με ποιά μέσα. Ο Αντώνης καταγγέλλει το «σύστημα» ως απολίθωμα, αριστερό και δεξιό, γιατί θέλει μια άλλη ζωή αδογμάτιστη, δεν γνωρίζω αν την προσαρμόζει στην φαντασιακότητα μιας κοινωνικής επανάστασης. Είναι νέος έχει όλο το σώμα του, όλο δικό του και μπορεί μέσα από αυτό να χλευάζει, να ειρωνεύεται, να γκρεμίζει, να τρελαίνεται, να σέρνεται, να αυτομαστιγώνεται, να εχθρεύεται.
Ποιητής; Ναι, ποιητής με την ιδιόλεκτο της γενιάς του με τη συνθηματική της γλώσσα, με πολλές αγγλικές λέξεις να τονίζουν την δραστικότητα ενός ξεκρέμαστου εαυτού που στέκεται μετέωρος ως σχοινοβάτης πάνω από το κενό. Φοβήθηκε να ζήσει τα χρόνια μέσα στη θνητότητα; Αποζητούσε μέσα από το τραγούδι να την καταλύσει. Μετά την μουσική απαγγελία, στην πάντα προσμονούσα σιωπή του συγχρονισμού και συντονισμού με το σύμπαν; Ποιός ξέρει, ποιός μπορεί να απαντήσει. Ο Αντώνης δοκίμασε τα όρια στην γλύκα του τέτελεσται το παλαιοδιαθηκικό και καινοδιαθηκικό βδέλυγμα:
«Η προέλευση του ψευδωνύμου Βδέλυγμα έχει καθαρά θρησκευτικές, χριστιανικές ρίζες. Στα πρώτα μου βήματα, είχα ένα πάθος με την ενασχόληση που αφορούσε το εν λόγω ζήτημα, στο πλαίσιο της φιλοσοφίας ”Know The Enemy”. Έχω ασχοληθεί και με το Κοράνι και φυσικά με κριτικές διαφόρων φιλοσοφικών και πολιτικών προελεύσεων, από τον Αντίχριστο του Nietzsche μέχρι τα κείμενα του Bertrand Russell. Ωστόσο, το όνομα Βδέλυγμα προέρχεται καθαρά από αναφορές της Καινής Διαθήκης.
»Ως Βδέλυγμα αναφέρεται το προϊόν που προκύπτει απ’ τη συνεύρεση δύο ατόμων του ίδιου φύλου σε κάποιο εδάφιο, αλλά και ο Αντίχριστος στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Τώρα, η σκέψη πίσω από το όνομα Βδέλυγμα είναι απλή: Χαρακτηρίζει το πώς φαίνομαι στα μάτια του μέσου Έλληνα ως κομμουνιστής, άθεος, ομοφυλόφιλος και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Είναι η επανοικειοποίηση της έννοιας της αποκλίνουσας συμπεριφοράς, ως αντίδραση».
»Εννοώ 100% όσα γράφω και θέλω να ξεκαθαρίσω ότι την πρόκληση όχι απλά δεν τη θεωρώ μονάχα μέρος της τέχνης μου, αλλά τη θεωρώ ένα πηγαίο συναίσθημα που προκύπτει από αγανάκτηση -κάποιες φορές και οργή- και θέλει να προβάλει ένα συγκεκριμένο μήνυμα.
»Όπως μπορεί να είμαι θυμωμένος, θλιμμένος, χαρούμενος ή οργισμένος, έτσι μπορεί να είμαι και ειρωνικός ή προκλητικός στη μουσική μου και αυτό πάντοτε λόγω κάποιου συγκεκριμένου ζητήματος που προκύπτει. Ποτέ δεν πιάνω το στιλό σκεπτόμενος, “τώρα θα γράψω ένα προκλητικό κομμάτι” ή “τώρα θα γράψω κάτι απλώς για το shock value”. Είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που μεταφέρεται μουσικά. Πιστέψτε με, κρατιέμαι κιόλας», δήλωνε προ διετίας σε συνέντευξή του στο «Vice».
Ο φίλος του VOXPOPULI τον αποχαιρέτησε σπαρακτικά: «Αντώνης, a.k.a Βδέλυγμα, χθες ήρθε αντιμέτωπος για τελευταία φορά με τον μεγαλύτερο του φόβο του: την ζωή και νικήθηκε.
»Ο Αντώνης, ο Σπύρος (Drugitiz) κι εγώ , ήμασταν το πρώτο roster Radical Breaks. Σε ένα dubstep party εμπνευστήκαμε την ιδέα πως και στην Αθήνα έχει δικαίωμα ο κόσμος να χορεύει με hip-hop χωρίς να είναι σε σκυλάδικο ή να έχει 300 κάγκουρες γύρω γύρω και να κάνει πάνω-κάτω το κεφάλι.
»Ο Αντώνης από την μέρα που τον γνώρισα είχε τεράστια θηρία να παλέψει μαζί τους. Νευρώσεις, άσχημες αναμνήσεις από παιδικά χρόνια, ήταν gay σε ομοφοβικό κόσμο και πόσο μάλλον σε μία άκρως ομοφοβική hip-hop κοινότητα. Ερχόταν αντιμέτωπος με κρίσεις πανικού, παραισθήσεις αλλά και με τον κόσμο του κέρδους της σύγχρονης ψυχιατρικής που για τους φτωχούς αξίζουν μόνο 15 λεπτά ραντεβού σε μία δημόσια κουτσουρεμένη δομή ψυχικής υγείας.
»Είμαι περήφανος για αυτό που φτιάξαμε, τα πρώτα πραγματικά hip-hop parties στην Αθήνα, ειδικά για το τεράστιο εκείνο party στην υπόγεια διάβαση Παντείου και που αντιμετωπίσαμε την σκόνη του κάθε πικραμένου που δεν μπορούσε δεν διαχειριστεί τον φθόνο του. Και είμαι περήφανος που σε γνώρισα σε μία περίοδο που παρά τον ανυπόφορο πόνο στο κεφάλι σου έβρισκες στο ραπ και στην φάση μας μία διέξοδο να παραμείνεις στην ζωή.
»Η συνεργασία μας έληξε γρήγορα αλλά με πραγματικό σεβασμό κι εκτίμηση, χωρίς μαλλιοτραβήγματα ή τους εγωισμούς που κουβαλάει ο κάθε τύπος που νομίζει ότι όλος ο κόσμος γύρω του είναι φτιαγμένος για την τέχνη του. Μιλούσαμε αραιά για να μαθαίνουμε απλά ο καθένας αν είναι καλά.
»Μακάρι ρε μαλάκα να είχες απαντήσει σε αυτό το μήνυμα, πριν 6 μήνες που έσκασα Ηράκλειο να σε έβλεπα λίγο για τελευταία φορά.
»Ότι γίνει το επόμενο διάστημα εκ μέρους του Radical θα είναι φόρος τιμής γιατί ήσουν η θεμέλια λίθος. Κι ελπίζω κάποια στιγμή να σε βρω στο λυρικό σου κότερο που αγόρασες χωρίς καν να κάνεις τραπ ή να βρίζεις τους μπάτσους στα ρεφρέν.»
