Κείμενο – φωτογραφίες: Μαρία Δήμου
Πέρασαν πέντε χρόνια από την πρώτη εγκατάστασή μου στην Πόλη. Ψάχνοντας σπίτι από το Διαδίκτυο αρχικά, από την Κομοτηνή, προσανατολιζόμουν στο κέντρο, σαν επαρχιωτάκι, σε γειτονιές στο Πέραν. Φτάνοντας στην Πόλη είχα μια λίστα από εμλακτσήδες και σπίτια από τις ιστοσελίδες τους. Πρώτο και τελευταίο τηλεφώνημα που έκανα με οδήγησε στο Ταρλάμπασι!
«Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;» θα ήταν το πιο λογικό σχόλιο από κάποιον που ξέρει έστω κι ελάχιστα την Πόλη. Δεν ρώτησα όμως κι όχι μόνο αυτό. Κατενθουσιάσθηκα από το τρίτο σπίτι στη σειρά που μου έδειξε ο μεσίτης. Σε ολοκαίνουργια οικοδομή, τέταρτος-πέμπτος όροφος, dublex, όπως τα λένε, με θέα ώς τον Κεράτιο και σχετικά καλό ενοίκιο για τα δεδομένα της Πόλης, ήταν η παρορμητική και τελεσίδικη απόφασή μου. Έτσι βίωσα και τα πρώτα βήματα «ανάπλασης» αυτής της περιοχής, ζώντας μέσα της.
Από εκεί κι ύστερα -μεσολάβησε βέβαια ένα δεκαπενθήμερο μαρτυρίου, όταν ανακοίνωσα στους συναδέλφους πού έκλεισα σπίτι- η γειτονιά με αντάμειψε απλόχερα γι’ αυτή μου την απόφαση. Δε θα την άλλαζα με τίποτε. Με όλες τις ιδιαιτερότητές της, μόνο ευκολίες κι όμορφες στιγμές μου χάρισε.
Η πρώτη αίσθηση που πληρώθηκε εκείνες τις μέρες στο σπίτι στο Ταρλάμπασι ήταν η όσφρηση! Περίοδος Ραμαζανιού και κάθε απόγευμα αυτοί οι φτωχοί, στα όρια της εξαθλίωσης πολλές φορές, άνθρωποι ετοίμαζαν το ιφτάρι, το φαγητό για το τραπέζι με τη λήξη της νηστείας της ημέρας, σύμφωνα με τους κανόνες του Ραμαζανιού. Οι μυρωδιές που κατέκλυζαν τη γειτονιά ήταν απίστευτες!!! Χρόνια είχα να αισθανθώ τόσο έντονα τις μυρωδιές από τις τηγανητές πιπεριές, τις μελιτζάνες, τα κρεμμύδια, τον κιμά… Ήταν σαν να βρίσκεσαι μέσα στα σπίτια τους και να μαγειρεύει η γιαγιά με τον πιο παραδοσιακό και λαχταριστό τρόπο!
Υπήρχαν όμως κι αυτοί που αναλάμβαναν να θυμίζουν σε όλους τις ώρες του φαγητού. Για τους ανίδεους ήταν λίγο αγριευτικό στην αρχή το όλο σκηνικό. Αχάραγα ακόμα, νταβούλια τάραζαν την ησυχία της νύχτας και διέκοπταν βίαια το βαθύ ύπνο κάθε ανυποψίαστου. Και σαν να μην έφτανε αυτό… χτυπούσαν τα κουδούνια για το απαιτούμενο μπαχτσίσι, όπως έμαθα αργότερα!!! Την πρώτη φορά τρόμαξα, την επομένη άλλαξα πλευρό…
Το σπίτι ήταν όμως κι απέναντι από το μεγάλο τζαμί του Ντολάπ Ντερέ, το Yenisehir Cars Camii. Τις μέρες εκείνες είχε κρεμασμένη μια γιρλάντα με πράσινα φώτα νέον, στο χρώμα του Ισλάμ, με ευχές για το Ραμαζάνι. Φυσικά ο ιμάμης κάθε φορά που καλούσε στην προσευχή τους πιστούς ήταν σαν να βρισκόταν μέσα στο σπίτι, καθώς η ζέστη επέβαλλε ανοιχτά παράθυρα νύχτα-μέρα. Σε λίγες μέρες η συνήθεια έκανε τη δουλειά της και τον ιμάμη δεν τον άκουγα πια. Όμως οι μυρωδιές του Ραμαζανιού δεν ξεχάστηκαν κι επανέρχονταν κάθε χρόνο με διαφορά λίγων ημερών.
Αγάπησα αυτήν την πόλη κι αυτήν την τόσο ιδιαίτερη γειτονιά, γιατί με αγάπησε και με φιλοξένησε κι αυτή σαν τον καλύτερο οικοδεσπότη!
