Του Παύλου Μεθενίτη
Σύμφωνα με την Google, πέρυσι, το 2015, ανέβηκαν περί τα 24 δισεκατομμύρια σέλφι (selfies), δηλαδή αυτοπορτρέτα, στην εφαρμογή «Google photos». Δηλαδή, κατά μέσον όρο, ο κάθε άνθρωπος της Γης ανέβασε πάνω από τρεις φωτογραφίες του εαυτού του.
Εάν αυτός ο αριθμός σας φαίνεται μεγάλος, μάλλον σφάλλετε, είναι κατά πολύ μικρότερος της πραγματικότητας, καθώς σ’ αυτόν δεν συμπεριλαμβάνονται όλες οι αυτοφωτογραφήσεις των κοινωνικών δικτύων, όπως είναι το Φέισμπουκ, για παράδειγμα, ή ακόμα και αυτές του ψηφιακού «σύννεφου», του Apple iCloud. Και για να τελειώνουμε με τα, έτσι κι αλλιώς, γιγαντιαία νούμερα, να πούμε πως σύμφωνα πάντα με την Google, οι χρήστες των social media, μόνο το 2014 ανέβαζαν 17 εκατομμύρια σέλφις την εβδομάδα, ενώ τις φωτoγραφίες που έχουν αναρτηθεί μόνο στο Google photos, για να τις δει κάποιος όλες, δεν λέμε να τις μελετήσει, αλλά να ρίξει μια ματιά σε κάθε μία από αυτές, θα χρειαζόταν 424 χρόνια.
Ο Ουμπέρτο Έκο είχε δηλώσει κάποτε για το Ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή μάλλον για αυτούς που τα έφτιαξαν και τα έστησαν: «Έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα, ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ».
Το κακό είναι ότι πλέον δεν μπορούμε να ξεφύγουμε όχι μόνο από τη σκέψη του οποιουδήποτε κόπανου και της οιασδήποτε βλαμμένης, αλλά και από την όψη τους. Μέσα στην πλέρια δημοκρατική αθλιότητα της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας, όπου αρκεί ένα κινητό ή/και ένα τάμπλετ ή /και ένα κομπιούτερ με σύνδεση στο Διαδίκτυο, για να υπάρξει κάποιος, για να αποκτήσει την ψευδή υπόσταση ενός κοινωνικού προσωπείου, η σέλφι, το αυτοπορτρέτο, είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Πολλοί βλάκες, μιλάμε για μιλιούνια, για καραβιές ηλιθίων, δεν υπολογίζουν τόσο τους δικούς τους ανθρώπους, του οικείους και τους αγαπημένους τους, όσο τους κρετίνους «φίλους» τους στο Φλέισμπουκ, που κάνουν λάικ στις σέλφι με την αφεντομουτσουνάρα τους. Περιμένοντας βέβαια, κι αυτοί με τη σειρά τους, ως ανταπόδοση να επιβραβεύσεις κι εσύ τις δικές τους χαζόφατσες, σε μια προσομοίωση κοινωνικών σχέσεων, σε ένα κακέκτυπο φιλίας, που βρομάει εγωισμό, μοναξιά και φόβο.
Έτσι λοιπόν, το Διαδίκτυο γεμίζει μέχρι ασφυξίας με φάτσες, με δισεκατομμύρια φάτσες, γελαστές, προκλητικές, αστείες, σοβαρές, άγριες, ηθυπαθείς, κυριαρχικές, υποταγμένες, τσαμπουκαλίδικες, εύθυμες, αμήχανες, παιχνιδιάρικες, βεβιασμένες, χαμένες μέσα στην πλημμυρίδα, μέσα στο τσουνάμι των απρόσωπων προσώπων, όπου όλες, τελικά, μοιάζουν λίγο με όλες, όπου όλες δεν είναι τελικά παρά ψηφίδες, οι οποίες συνθέτουν ένα Ενιαίο Πρόσωπο χωρίς χαρακτηριστικά, του Βλάκα που φωτογραφίζει το κενό του.
Για τους κομπιουτεράδες που καταλαβαίνουν από νούμερα, να πούμε πως οι χρήστες του Google photos μόνο, έχουν απελευθερώσει μέχρι στιγμής περί τα 13,7 petabytes, δηλαδή 13.700 terrabytes μνήμης από τις συκευές τους. Πληροφορικάριος δεν είμαι, αλλά υποθέτω πως αυτός ο ασύλληπτος όγκος ηλεκτρονικών σκουπιδιών, που λέγονται σέλφι, θα ισοδυναμούσε με όλες τις αράδες που έγραψε ο Άνθρωπος από τη στιγμή που έπιασε στο χέρι του το καλέμι να σκαλίσει τον πηλό ή την πέτρα, μέχρι σήμερα, που κάθεται και χτυπάει τα πλήκτρα του κομπιούτερ του. Α, ναι, το Διαδίκτυο έχει κοινωνικοποιήσει τη γνώση, αλλά και την ευήθεια.
Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτη από μάταια επιτεύγματα, από άσκοπα κατορθώματα, από υψηλής ανάλυσης τζάμπα μαγκιές αυτοκτονικής ηλιθιότητας, όπως το να τραβήξεις τη μάπα σου μπροστά από τα ανοιχτά σαγόνια ενός καρχαρία, για να βγάλεις την κωλοσέλφι σου, ώστε να την αναρτήσεις στο Διαδίκτυο, για να κάνεις τους κόπανους σαν κι εσένα να ζηλέψουν.
