73ο Φεστιβάλ Βενετίας
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Επιστροφή στα κλασικά μιούζικαλ του Χόλιγουντ αποδείχτηκε η ταινία «La La Land» του Ντάμιεν Σαζέλ (γνωστού μας από την ταινία «Whiplash»), με την οποία έκανε επίσημη έναρξη σήμερα το 73ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.
Παρόντες στην πρεμιέρα, ο σκηνοθέτης της ταινίας και η πρωταγωνίστριά του Έμα Στόουν, αν και ο συμπρωταγωνιστής της, Ράιν Γκόσλινγκ, δεν μπόρεσε να έρθει στο Λίντο. Το κόκκινο χαλί της έναρξης διέσχισαν τα μέλη της κριτικής επιτροπής με τον πρόεδρό τους, σκηνοθέτη Σαμ Μέντες, ακολουθούμενα από διάφορες προσωπικότητες του ιταλικού και ξένου κινηματογράφου.
Η ταινία του Σαζέλ αφηγείται το γνωστό στόρι που γνωρίζουμε ήδη από τα παλιά μιούζικαλ: ένα φιλόδοξο κορίτσι (Έμα Στόουν), που θέλει να κάνει καριέρα ηθοποιού στο Χόλιγουντ, κι ένας νεαρός μουσικός (Ράιαν Γκόσλινγκ), λάτρης της τζαζ, που θέλει να δημιουργήσει το δικό του μουσικό κλαμπ στο Λος Αντζελες και ο οποίος, στο μεταξύ, παίζει με διάφορα συγκροτήματα. Τα διάφορα μουσικοχορευτικά κομμάτια αλλά και η ίδια η ιστορία φέρνουν στο νου τις ταινίες σκηνοθετών όπως οι Βινσέντε Μινέλι και Στάνλεϊ Ντόνεν, ενώ το ζευγάρι Γκόσλινγκ και Στόουν θυμίζουν χορευτές όπως οι Φρεντ Αστέρ, Τζιν Κέλι και Σιντ Τσαρίς.
Ο Σαζέλ ξέρει καλά το είδος και οι αναφορές είναι πάμπολλες (από εκείνες του «Band Wagon» στη σκηνή στον περίπατο στο πάρκο μέχρι το «Ένας Αμερικανός στο Παρίσι» στις σκηνές του μοντάζ των χορευτικών σκηνών του ζευγαριού στο Παρίσι), εκείνο όμως που λείπει από τους σύγχρονους χορευτές και το όλο στιλ της ταινίας του, είναι η σπιρτάδα, η ζωντάνια, ο ρυθμός και η αέρινη γενικά παρουσία των παλιών, ανεπανάληπτων στο είδος τους, χορευτών.
Τη φρικτή, καταπιεστική κατάσταση που έχει δημιουργήσει στη Συρία το καθεστώς του Άσαντ, ιδιαίτερα στην περίοδο 2011-12, καταγράφουν με έντονα ρεαλιστικά χρώματα οι σκηνοθέτες Αντρέας Ντάλσγκαρντ και Ομπάιντα Ζίτουν στο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ τους «The War Show», με το οποίο έκανε έναρξη το τμήμα «Μέρες των Δημιουργών». Η ταινία αρχίζει με την Ομπάιντα Ζίτουν, παρουσιάστρια τότε του ραδιοφώνου, η οποία, επηρεασμένη από την Αραβική Άνοιξη, κατεβαίνει στο δρόμο μαζί με καλλιτέχνες και ακτιβιστές για να πάρει μέρος στις διαδηλώσεις ενάντια στον Άσαντ. Συχνά με κίνδυνο της ζωής της, η Ζίτουν περιφέρεται σε ολόκληρη τη χώρα και καταγράφει, με λεπτομέρεια και τόλμη, σκηνές από τον εμφύλιο πόλεμο (οι σκηνές θυμάτων των φρικιαστικών βασανιστηρίων από το καθεστώς είναι από τις πιο συγκλονιστικές της ταινίας), φτάνοντας μέχρι την πρόσφατη άνοδο του εξτρεμισμού. Αποτέλεσμα, μέσα από το προσωπικό ταξίδι της Ομπάιντα και των φίλων της να βγαίνει μια εικόνα της ίδιας της Συρίας και της τραγικής πορείας του λαού της.
Η σημερινή μέρα έκλεισε με ένα μικρό αφιέρωμα στον Αμπάς Κιαροστάμι, το μεγάλο Ιρανό σκηνοθέτη που πέθανε πρόσφατα. Το αφιέρωμα περιελάμβανε ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Κιαροστάμι, καθώς και τη μικρού μήκους ταινία που ο σκηνοθέτης κατάφερε να γυρίσει λίγο πριν από το θάνατό του και η οποία αποτελεί τμήμα μιας μεγάλου μήκους ταινίας με τον τίτλο «24 Frames».
