Του Παύλου Μεθενίτη
“Τα σκυλιά ουρλιάζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά”, είπε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός μιλώντας την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Σύριζα. Προφανώς, τα σκυλιά, στην εμπνευσμένη αραβική παροιμία που χρησιμοποίησε ο αρχηγός της συμπολίτευσης, είναι τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και προδήλως, το καραβάνι είναι η εθνική προσπάθεια, η χώρα η ίδια, που πορεύεται κάτω από αντίξοες συνθήκες στη ρότα που χάραξαν οι καμηλιέρηδες της φυλής Συριζανέλ με επικεφαλής τον ίδιο.
Άντε και είναι έτσι. Άντε και το Ακέφαλο Γαλάζιο, η Συμπαράταξη των Ρεταλιών και ο Θολός Παραπόταμος είναι τα δαγκανιάρικα σκυλιά που αλυχτάνε, μαζί με τα Μαύρα Τσακάλια και τα Λεβέντικα Ποντίκια της ερήμου, για να μη δει το καραβάνι προκοπή.
Όμως, ακόμα κι έτσι, εγείρονται κάποιες ερωτήσεις: γιατί το καραβάνι αφήνει πίσω του μια γραμμή από ψόφιες καμήλες, εξαντλημένες, ισχνές, ξελιγωμένες και κορακιασμένες; Μήπως αυτές συμβολίζουν τους ανέργους και τους συνταξιούχους; Που, εφόσον δεν μπορούν να προσφέρουν μεταφορικό έργο αφήνονται να πεθάνουν, από πείνα, δίψα και κακουχίες, και μένουν εκεί που έπεσαν, καθώς το καραβάνι συνεχίζει την πορεία του με τις καμήλες που μπορούν ακόμα να κουβαλήσουν το βαρύ φορτίο τους; Υπάρχουν ζωοοτροφές για όλες;
Και ποιοί είναι αυτοί που πάνε καβάλα στις καμήλες, που τις παρακινούν με τη βουκέντρα να συνεχίσουν να προχωράνε κοψομεσιασμένες; Και ποιο τέλος πάντων είναι το φορτίο τους; Και ποια είναι η τιμή του, πότε, πόσο και σε ποιους θα πουληθεί; Οι καμήλες έχουν λόγο σ’ αυτό το ζήτημα ή απλώς μεταφέρουν; Ο Αλ Τσιπρ, ο εμίρης της φυλής, η οποία οργανώνει το καραβάνι, ξέρει πού πάει; Την έχει χαρτογραφήσει την έρημο; Ξέρει τις παγίδες και τις ευκαιρίες της; Υπάρχει νερό στο δρόμο του, έχει μετρήσει ο αρχηγός τα ρίσκα αυτής της πορείας στην αυχμηρή έρημο, ή θα ψοφήσουν και οι υπόλοιπες καμήλες; Και τότε, ποιος θα κουβαλήσει τα εμπορεύματα;
Όμως, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ο Θεός είναι μεγάλος – Αλλάχ ακμπάρ.
