Αν, κατά γενική αποδοχή, το φεστιβάλ ταινιών μυθοπλασίας Θεσσαλονίκης του περασμένου Νοεμβρίου ήταν υποτονικό, ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορούσε τις ελληνικές ταινίες (με κυριότερο αίτιο την κρίση που εξακολουθεί να έχει αντίκτυπο στο έργο των Ελλήνων σκηνοθετών), αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ντοκιμαντέρ που συμμετέχουν στο φετινό 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ δείχνει να βρίσκεται σε αρκετά υψηλό επίπεδο.
Οι περισσότερες ταινίες εξακολουθούν καταπιάνονται με σύγχρονα, επίκαιρα θέματα, ιδιαίτερα σε όσα αφορούν την οικονομική κρίση και τον αντίκτυπό της, από εκείνα της ανεργίας και της φτώχειας μέχρι το πάντα καυτό πρόβλημα της μετανάστευσης.
Την απόφαση ενός κομμωτή να πάρει μέρος στο πιο δύσκολο τρίαθλο του κόσμου, το Arch to Arc, να καλύψει δηλαδή την απόσταση από το Λονδίνο μέχρι το Παρίσι (τρέχοντας από το Λονδίνο στο Ντόβερ, διασχίζοντας κολυμπώντας το στενό της Μάγχης και να φτάσει ποδηλατώντας στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι), στο ντοκιμαντέρ της Βικτώριας Βελλοπούλου, δεν θα το συνέδεε κανείς εύκολα με την πρόσφατη οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας.
Κι όμως, ο Λευτέρης Παρασκευάς, ο κομμωτής-«ήρωας» του ντοκιμαντέρ, άτομο ευαισθητοποιημένο με όσα συμβαίνουν σήμερα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού, στην προσπάθειά του να βοηθήσει οικονομικά τους συνανθρώπους του, ιδιαίτερα αυτούς με κινητικές και νοητικές δυσκολίες, αλλά και να στρέψει στο βλέμμα του κόσμου στην Ελλάδα και τα προβλήματά της, κατόρθωσε να κάνει το αδύνατο δυνατό, και να φτάσει τελικά ποδηλατώντας στην Αψίδα του Θριάμβου.
Η Βελλοπούλου παρακολουθεί τον Παρασκευά στις δύσκολες προετοιμασίες του (προπόνηση, τρέξιμο σε ανυπόφορες καιρικές συνθήκες, κολύμπι και ποδηλασία), φτάνοντας ώς την τελική πορεία του, ενώ, παράλληλα, διάφορα κοντινά του πρόσωπα μας μιλούν για το φιλανθρωπικό και άλλο έργο του, αποκαλύπτοντάς μας τη βαθιά ανθρώπινη, ευαισθητοποιημένη πλευρά, που κρύβεται πίσω από τον φαινομενικά απλό κομμωτή της. Μια πολύ καλή δουλειά, βασικά για την τηλεόραση (η ΕΡΤ είναι ανάμεσα στους συμπαραγωγούς), που μπορεί να έχει και πλατύτερο ενδιαφέρον.
Εκτός από τις διάφορες ταινίες, για τις οποίες θα μιλήσουμε σε επόμενο κείμενο, το μεταναστευτικό είχε σήμερα την τιμητική του, με μιαν άλλη, εντελώς διαφορετική εκδήλωση: με τον τίτλο «Η τροφή ενώνει τους ανθρώπους», το φεστιβάλ, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, διοργάνωσε ένα ξεχωριστό γεύμα, με οκτώ πρόσφυγες (4 από τη Συρία και 4 από το Ιράκ) να μαγειρεύουν για όλους τους καλεσμένους του φεστιβάλ, μπροστά στο Μουσείο του Κινηματογράφου, στο λιμάνι της πόλης.
Εύγευστα, απολαυστικά παραδοσιακά πιάτα από λαχανικά (Tawa), μοσχαρίσιο κρέας (Quzi με Tikka), φαλάφελ και κεφτέδες, που πρόσφεραν στους καλεσμένους του φεστιβάλ μετανάστες άντρες και γυναίκες από τις δυο αυτές χώρες.
