Του Βασίλη Κ. Καλαμαρά [vasillis.kalamaras@gmail.com]

Ο Ερντογάν όταν αναφέρεται στο μεταναστευτικό/προσφυγικό μιλάει προσχηματικά. Εμφανίζεται ως προστάτης των κατατρεγμένων επικαλούμενος το διεθνές δίκαιο, ενώ ο ίδιος το έχει κάνει κομματάκια. Μετά την διαφαινόμενη αποτυχία του τουρκικού στρατού στο Ιντλίμπ με τις ευλογίες της Αμερικής και το εργαλείο του, το ΝΑΤΟ, η γείτονας πιέζει προς τα ελλαδικά σύνορα.

Τάζει και υπόσχεται στους ανέστιους, κι αυτοί δεν έχουν να επιλέξουν υπό συνθήκες ζωής ή θανάτου. Εκπατρισμένοι, είτε λόγου πολέμου, είτε λόγω οικονομικών δυσχερειών, είτε λόγω ιδεολογικών διαφορών, χιλιάδες ψυχές αναζητούν μέσω Τουρκίας καλύτερες συνθήκες ζωής.  Ούτε συνθήκες, ούτε ζωή, παρά μόνον την επιβίωση.

Εγκλωβισμένοι σε υποσχέσεις από την μία πλευρά, σε ασφυξία αποτροπής από την άλλη. Τα ανοιχτά τουρκικά σύνορα παραμένει μία φαντασίωση που κρατάει μέχρι την μεταφορά τους σ’ αυτά. Απέναντι έλληνες αστυνομικοί και στρατιωτικοί τους απωθούν με χημικά και με σφαίρες, και την ίδια στιγμή, τούρκοι στρατοχωροφύλακες τους σπρώχνουν προς την ελλαδική επικράτεια.

Μετά την εισβολή στην Κύπρο και την κρίση των Ιμίων, η Τουρκία χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως πεδίο γεωπολιτικών εκβιασμών και κάλλιστα η τελευταία της ενέργεια μπορεί να διαβαστεί και ως διείσδυση σε πρωτογενείς πηγές ενέργειας. Επαναφέροντας το οθωμανικό παρελθόν της οραματίζεται ένα νέο σουλτανάτο, αφού έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν το απεμπόλησε. Μιά σειρά από δικτατορίες ήταν μόνον η κορύφωση σύμφωνα με τον δυτικό κανόνα του κοινοβουλευτισμού, γιατί δεν έπαψε ποτέ η τουρκική αστική δημοκρατία να επικροτεί λύσεις ασιατικού δεσποτισμού (έστω με ψευδεπίγραφα κοινοβουλευτικά ενδύματα).

Για να έρθουμε στα δικά μας, μεσούσης της κρίσης, ούτε μύτη δεν άνοιξε αναφορικά με τους νόμους, τα νομοθετήματα και τα νομοσχέδια που καταρράκωσαν και τις τελευταίες αντιστάσεις του κοινωνικού κράτους, έστω και στρεβλού λόγω συστηματικής λοβιτούρας. Ρουθούνι δεν άνοιξε για μια σειρά αντεργατικών κρατικών επιλογών που αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους ως σπουπίδια για τον σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας.

Από το περασμένο Σάββατο, τελευταία ημέρα του Φλεβάρη του 2020, πλείστες συμπολίτες μας, με τις ευλογίες της εκκλησίας φαντασιώνονται ένα νέο αλβανικό έπος-που να ξέραν ότι οι λαϊκοί αγώνες μετέτρεψαν την ιταλική εισβολή σε επική αντίσταση. Να τους θυμήσουμε πως οι «ελλαδίτες» αντιμετώπισαν μετά την Μικρασιατική Καταστροφή τους Μικρασιάτες και τους Πόντιους πρόσφυγες;  ‘Οτι τους έρριξαν μέσα στις λάσπες εκτός αστικού ιστού σε παραπήγματα με λαμαρίνες; ‘Οτι τους εκμεταλλεύτηκαν ως φτηνό εργατικό δυναμικό;

‘Οσο κι αν ηχεί παλιομοδίτικα το τρίπτυχο πατρίς-θρησεία-οικογένεια είναι το ιδεολόγημα γύρω από το οποίο περιστρέφεται φαντασιωτικά το ελληνικό ασυνείδητο. Κάποτε ήταν οι δικοί τους ξένοι από τις «χαμένες» πατρίδες, πριν λίγα χρόνια οι Αλβανοί-που τους εκμεταλλεύονταν με χαμηλά ανασφάλιστα μεροκάματα- σήμερα είναι όλοι αυτοί οι κακοί «έγχρωμοι» που χτυπούν την πόρτα της μεταποικιοκρατικής Ευρώπης, η οποία με αγωγούς αναζητάει να παίξει ξανά κεντρικό ρόλο στον παγκόσμιο καπιταλιστικό χάρτη.

Η Αμερική μας υποστηρίζει μόνο στα λόγια, ενώ την ίδια στιγμή εκδίδει οδηγία προς τους πολίτες της που ούτε λίγο ούτε πολύ τους παροτρύνει να τα μαζεύουν και να φεύγουν. Η τάχατες Ενωμένη Ευρώπη σ’ αυτή την λοταρία με όμηρους τους μετανάστες/πρόσφυγες μοιράζει λεφτά στην Ελλάδα, αρνούμενη να υποδεχθεί ούτε έναν απορριγμένο. Η χώρα μας βρίσκει ερείσματα στην ομάδα του Βίζενγκραντ, ενώ έχει ήδη αρχίσει να εμφανίζεται καπνός και να μυρίζει καμένα πτώματα από νέα Ολοκαυτώματα.

Το φαινόμενα του ρατσισμού ξαναπαίρνει σάρκα και οστά και ήδη ακούω τον βηματισμό φασιστών και νεοναζιστών να ηχούν στους δρόμους της Ευρώπης. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν η κυβέρνηση με τα επικοινωνιακά της παιχνίδια έθαψε στην τάφρο του ‘Εβρου τα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου, όλων των ανθρώπων στη ζωή και στη δουλειά. Εκτός κι αν είναι μια καλή ευκαιρία, ώστε να ξαναστηθεί παραστρατιωτικός και παρακρατικός μηχανισμός που από εδώ και πέρα θα «βαθμολογεί» τον καθένα και την καθεμία πόσο έλληνας και πόση ελληνίδα είναι. Αυτός ξέρει και πως να στήνει καταυλισμούς σε ξερονήσια…