«Που έμαθες ρε καραβανά να γράφεις;», με ρώτησε ο αείμνηστος Φυντανίδης όταν για πρώτη φορά μπήκα στο γραφείο του. «Μόλις τώρα αρχίζω να μαθαίνω» του απάντησα. Και δεν ήταν αστείο.
Κάπως έτσι και όταν αποφάσισα να αναλάβω την έκδοση του εβδομαδιαίου «Εμπρός» στη Ναύπακτο.
Ιδέα δεν είχα πως γίνεται η δουλειά στην πράξη-μάρτυς μου ο «ιδαλγός» της Ναυπάκτου Παύλος Παναγιωτόπουλος που ήταν υπαίτιος του «ραντεβού στα τυφλά»!
Ακαταστάλακτα, και χύδην στο μυαλό τα θέλω μου, χύμα και το σακούλι ως προς το τι έπρεπε να αποφύγω. Κληθείς, έτσι, από τον εκδότη Γιάννη Ράπτη, στα εγκαίνια των γραφείων να μιλήσω κι εγώ, από το πουθενά μου βγήκε αυτό:
«Θα προσπαθήσω για μια εφημερίδα που δεν θα είναι αφαιρετική αξία για τη φαντασία ενός αξιόλογου ξένου που περνάει από τη Ναύπακτο και, εντυπωσιασμένος από τον ανάγλυφο του τόπου, αποφασίζει να δει και την εφημερίδα του».
Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πως αυτό το …ουρανοκατέβατο, συμπύκνωνε όλα τα θέλω και δε θέλω, που δίκην «ιόντων» περιφέρονταν ασύμπτωτα στο «πλάσμα» του εγκέφαλου.
Να ένα από τα «ιόντα» που εννοούσα: σαν προέκταση του δημόσιου χώρου η εφημερίδα να στέκεται αισθητικά. Και σαν φορέας δημόσιου λόγου να ερεθίζει τα εν υπνώσει επαρχιακά αντανακλαστικά.
Και ένα ακόμα: σαν τοπική δυνατότητα να αποπνέει και αέρα κόσμου, παραπέμποντας σε ουσιαστική αποκέντρωση, που δεν είναι μόνο διοικητικό ζήτημα.
Μόνο στο δικό μου μυαλό αυτά βεβαίως. Και το κάθε φύλλο μια άσκηση συγκερασμού που άλλοτε πετύχαινε και άλλοτε όχι.
_Είκοσι χρόνια από την ημέρα, 5 Ιουνίου 1998, που κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο. Σιβυλλικός ο τίτλος του πρώτου θέματος «Με τα φρένα …χαλασμένα», αφορούσε τόσο το ενόψει εγχείρημα του αυτοδιοικητικού «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ», όσο και του «Εμπρός».
«Η εγχείρηση πέτυχε …ο ασθενής επεβίωσε!» μπορείς να πεις για την κατάληξη. Που δεν αφορά όμως μόνο το «Εμπρός.. Τόσα και τόσα άλλα καινοτόμα, στο κουφιοκέφαλο ελλαδιστάν της ασυνέχειας, καταλήγουν προσωπικές υποθέσεις.
Τρανταχτό παράδειγμα ο πλήρης ευτελισμός των συναφών εννοιών αποκέντρωση-αυτοδιοίκηση. Οι κομματικοί σωλήνες τις προσάρμοσαν στα μούτρα τους. Του …περήφανου λαού συμμετέχοντος βεβαίως, βεβαίως…!
ΥΓ. Περιαυτολογία φαίνεται αλλά μπορεί και να μην είναι. Συνεπώς όσοι το σκεφτούν, ας το αλέσουν ξανά. Εφόσον λειτουργεί ο ..μύλος βεβαίως.
