Λέμε πως «κύκλος είναι η ζωή». Συνήθως όμως μας διαφεύγει πως οι κύκλοι δεν είναι μόνο ιδιωτικής φύσεως. Σε ευρύτερη εκδοχή είναι και ιστορικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί και άλλα συναφή.
ΣΥΝEΠΕΙΑ αυτού-ότι δηλαδή δεν δίνουμε σημασία στην ευρύτερη κυκλική εκδοχή-είναι να μην έχουμε συνείδηση πως και οι πέραν του ιδιωτικού κύκλοι έχουν αρχή μέση και τέλος: ήτοι νεότητα, ωριμότητα και γήρας.
ΣΥΜΒΑIΝΕΙ γι αυτό όταν έρχεται το γήρας-γνωστό και ως παρακμή-μιας εποχής ή ενός κοινωνικοπολιτικού μοντέλου, να μην το αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα.
ΕΠΙΤΡΈΠΟΥΜΕ έτσι στο γήρας-παρακμή, να κερδίζει χρόνο. Με αποτέλεσμα, τα όποια εναπομένοντα στέρεα υλικά για μια νέα αρχή, να χάνονται κάτω μπάζα έτι περαιτέρω αποσαθρώσεων και κατεδαφίσεων. Ο τι ακριβώς συμβαίνει δηλαδή εδώ και δυόμιση χρόνια στο δύσμοιρο τούτο τόπο.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΆ δεν είχα καμία αμφιβολία. Γι αυτό παραμονές εκλογών του Ιανουαρίου 2015 έγραφα («Αναζητώντας τη ρεζέρβα…»): «ΚΑΤΑ που σπέρνουν θα θερίσουν πάντως από τις εκλογές, όπως και από την ιστορία. Η οποία, προφανώς, έχει αποφασίσει ότι για να κλείσει οριστικά ο κύκλος της μεταπολίτευσης, δεν πρέπει κανένας κατεργάρης να μείνε ανεξόφλητος. Ότι πρέπει δηλαδή και η κομπορρήμων άμωμη(;) αριστερά να λάβει την εξόφλησή της. Πόσο θα κρατήσει η εξόφληση και τι καζάντια θα αφήσει πίσω της μένει να το δούμε. Ούτε καινούριο θα είναι πάντως το καζάντισμα, ούτε-προπαντός αυτό- ριζοσπαστικό…».
ΤΟ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ διότι εξακολουθώ να απορώ. Μάλιστα κάθε τόσο η απορία μου μεγαλώνει, όσον αφορά τον επιδερμικό τρόπο προσέγγισης του γήρατος-παρακμής εκ μέρους των αναλυτών.
ΠΛΙΝ ελαχίστων εξαιρέσεων επικεντρώνουν στα εκάστοτε περιστατικά αφήνοντας τη γενική αρχή στο σκοτάδι.
ΦΕΡΕΙΠΕΙΝ δεν είδα να γραφτεί κάπου ότι, όπως σε κάθε γήρας έτσι και στο κοινωνικοπολιτικό, αυξάνονται τα περιστατικά παλιμπαιδισμού και μαλάκυνσης και πως σ αυτές τις περιπτώσεις , δεν έχουν να κάμουν με την ανθρώπινη ηλικία.
ΚΑΠΟΙΟΣ, που δε θυμάμαι τώρα έχει πει πως για να αντιπαλευτεί μια κατάσταση πρέπει πρώτα να κατανοηθεί. Στην περίπτωση όσοι καλούνται να κατανοήσουν δεν είναι οι βαρέως πάσχοντες από πολιτικοκοινωνική μαλάκυνση και παλιμπαιδισμό, αυτοί εκεί θα μείνουν. Είναι όσοι μπορούν να κατανοήσουν τη γενική αρχή.
ΟΤΙ δηλαδή αντίπαλος δεν είναι οι συριζανέλ σαν άτομα, αλλά το βαθύ γήρας μιας εποχής που πολιτικά εκπροσωπούν. Ένα γήρας που αν δεν κατανοηθεί σε όλη του την έκταση- να η δουλειά των αναλυτών- το όποιο νέο ξεκίνημα θα είναι εξ αρχής ετοιμόρροπο.
-ΑΦΟΡΜΗ να ασχοληθώ με το κοινωνικοπολιτικό μας γήρας-παρακμή η νέα απόπειρα σκύλευσης σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είναι ζήτημα υπεράσπισης του αλλά απόδειξης των όσων παραπάνω ισχυρίζομαι.
ΜΟΝΟ μαλάκυνση και παλιμπαιδισμό προδίδει η προσπάθεια, για λόγους που επιγραμματικά θα αναφέρω.
ΕΙΤΕ συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με ό,τι επαγγέλθηκε ή έκανε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, το βέβαιο είναι πως αφορούν μια εντελώς διαφορετική εποχή και μια εκ διαμέτρου αντίθετη προσωπικότητα, ήτοι:
Α)Η χώρα δεν ήταν χρεωκοπημένη. Β)Ήταν πρόσφατη η χουντική περιπέτεια και η κατοχή στην Κύπρο. Γ) Υπήρχαν Μιτεράν, Πάλμε, Σμιτ, Τίτο, Γκάντι… γενικά υπήρχε ευνοϊκό κλίμα. Δ) Ο Παπανδρέου ήταν κοσμοπολίτης, μορφωμένος, χαρισματικός ομιλητής, είχε τρόπους, γοήτευε ακόμη και πολιτικά αντίπαλους. Προκαλούσε αντιπάθεια ενδεχομένως σε κάποιους όμως να γελάσει κανείς με τη συμπεριφορά του ή να το λυπηθεί ούτε κατά διάνοια.
ΑΛΛΕΣ εποχές λοιπόν άλλη προσωπικότητα, ενώ εκκρεμεί και το ερώτημα: τι θα έκανε ο Ανδρέας σε συνθήκες χρεωκοπίας. Θα πορευόταν μήπως από ήττα σε ήττα και από καταστροφή σε καταστροφή …με Καρανίκα στρατηγικό σχεδιαστή και Καμένο στο Μαραθώνα πολεμιστή!
ΑΝΤΕ μη …συνεχίσω!
