Κοντά 55 χρόνια (1967 συν πλην 1) η συγκεκριμένη. Πήλιο μεριά το στιγμιότυπο και γύρω μου-εγώ με τη γραβάτα, της επιστασίας «Σ» τα παιδιά.
Ίδιας περίπου ηλικίας αλλά για τα «παιδιά» ήμουν το «αφεντικό».
Α λ ή θ ει α πως το διαχειρίζεσαι αυτό;
Αφορμή να το ξανασκεφτώ η περίπτωση της προ ημερών κλωτσοπατινάδας στης Αθήνας το μετρό.
Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά, μίλησαν και οι γονείς… περάσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Όμως το πρόβλημα παραμένει και δεν είναι καθόλου μικρό.
Εκτείνεται μάλιστα πέραν των γονέων βάζοντας στην εξίσωση όλους που με τον άλφα ή βήτα τρόπο επηρεάζουν τη ζωή των παιδιών.
Όμως σε ποιόν να το πεις αυτό και ποιός-α να καταλάβει;
Και δεν μιλάω μόνο για τα χαμηλά της κοινωνικοοικονομικής πυραμίδας όπου κυριαρχεί το εντελώς ανεπίγνωστο της αναπαραγωγής.
Ισχύει και για τα μεσαία και για τα ψηλά. Από τον εαυτό μας κρίνοντας το ξέρουμε αυτό πολύ καλά. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων όλοι κάναμε παιδιά με μηδενική προετοιμασία.
Εκ των υστέρων κάποιοι κατάλαβαν, ενδεχομένως, το μέγεθος της ευθύνης και προσπάθησαν κάτι να μάθουν, οι πολλοί όμως έμειναν-και μένουν, στις καλές προθέσεις…!
Αν πάμε δε στο πέραν των γονέων κομμάτι της «εξίσωσης» άστα να πάνε…! Ιδιαίτερα στην εποχή των νέων τεχνολογιών που ζούμε η μπάλα έχει χαθεί εντελώς και, το πιθανότερο, για πάντα.
ΜΕΧΡΙΣ εδώ όμως η φιλοσοφία-ελπίζω άνευ μαλακίας, και επανέρχομαι στο προ 55ετίας στιγμιότυπο.
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πως ή προσφώνηση «αφεντικό» από εκείνα τα «παιδιά» εμπεριείχε και κάτι από «ευχαριστώ». Δεν το επεδίωκα, έβγαινε από μόνο του-φαίνεται και στα φωτεινά πρόσωπα της φωτο.
Ξέρω πλέον τι περίπου το προκαλούσε μόνο που να το περιγράψω δεν μπορώ. Μένω γι αυτό σε κάτι πολύ λίγο απ ο τι κατάλαβα πολύ μετά:
Στα παιδιά-μεγάλα ή μικρά, μετράνε πολύ οι πράξεις-πρακτικές αν θες, και καθόλου οι λογοθεωρίες: αυτές, όπως έλεγαν στο χωριό, «από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν».
Όπως και αυτό εδώ…!
