«Έφυγε» ο Δημήτρης Φατούρος, μια πολυσχιδής προσωπικότητα, διανοούμενος της Αρχιτεκτονικής, σπουδαίος δάσκαλος, εικαστικός, λογοτέχνης και ολίγον πολιτικός. Το όνομά του έχει συνδεθεί με εμβληματικά δημόσια κτήρια, όπως την Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, τα μουσεία του Πολύγυρου, των Φιλίππων, το Κλειστό Κολυμβητήριο της Σχολής Δοκίμων στον Πειραιά, τα τέσσερα μεγάλα ανάγλυφα μπετόν στην ισόγεια ανοικτή συνδετήρια στοά της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Μαθητής του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, αλλά και του ζωγράφου Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα, δέχτηκε την επιρροή τους από φοιτητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και την προσάρμοσε στο προσωπικό του ύφος. Δημιούργησε ένα πλήθος έργων ως αρχιτέκτονας, ζωγράφος αλλά και ως ποιητής –λογοτέχνης. Οι μεγάλοι αρχιτέκτονες του παρελθόντος είχαν μια ευρύτητα σκέψης και δημιουργίας και σε αυτή τη ρότα πορεύτηκε.
Η πρώτη του επιδίωξε ήταν να γίνει ζωγράφος, γιατί στόχος του ήταν η αναγνώριση του κόσμου. Εψαχνε το ίχνος του κόσμου μέχρι το τέλος της ζωής του. Ηθελε έναν κόσμο καλύτερο και πιό λειτουργικό. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος ήταν γοητευτικός και θα μείνει αλησμόνητος στους μαθητές του από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μέχρι το Yale.
H απήχηση που είχε το επιστημονικό και καλλιτεχνικό έργο του αλλά και προσωπικότητα του στον κόσμο του πολιτισμού τον έφερε δύο φορές κοντά στην πολιτική. Υπηρέτησε, κατά την διετία 1993 – 1994, ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και υπήρξε υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Θα τον θυμάμαι πάντα να καταγγέλλει ότι δεν υλοποιήθηκε ποτέ το πλήρες σχέδιό του για την Εθνική Πινακοθήκη. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει το έργο του αυτό, ολοκληρωμένο. Ηταν 92 ετών.
Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη στη συλλυπητήρια δήλωσή της σημείωσε: «Με τις πολλές ιδιότητές του, του πανεπιστημιακού δασκάλου, του αρχιτέκτονα, του εικαστικού καλλιτέχνη, του συγγραφέα, του Υπουργού και του υποψήφιου Δημάρχου Θεσσαλονίκης, ο Δημήτρης Φατούρος δίδαξε την αισθητική και την ποιότητα στον δημόσιο χώρο και στη δημόσια συζήτηση.
Το έργο του και η τοποθέτησή του στα κοινά χαρακτηρίζονταν από τον μοντερνισμό, τον ρασιοναλισμό και το αίσθημα ευθύνης. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν πάντοτε από τους πρώτους, την άποψη του οποίου ζητούσαν οι πάντες για δημόσια ζητήματα αισθητικής και πολιτικής. Η γαλήνια λογική του και ο ήρεμος σαφής λόγος του αποτέλεσαν παράδειγμα για όσους ασχολούνται με τα κοινά. Η απώλειά του θα είναι αισθητή. Το πλούσιο και πολύπλευρο έργο του παραμένει ζωντανό για να μας εμπνέει και να μας διδάσκει.
