Του Πάνου Τσούμα**
«Θεωρῶ ὅτι ὁ κάθε τόπος ἒχει τό δικό του «Τσερνόμπιλ» (…) Στή χώρα μας συνέβη πρίν κάποια χρόνια. Ἒτσι μεταλλάχθηκε ὁ πολιτισμικός ἱστός τῆς χώρας καί τό pH τῆς κοινωνίας. Ἒκτοτε ἀκολούθησαν πολιτικές τερατογεννέσεις.
Τελευταῖα ἀσχολοῦνται μαζοχιστικά μέ τό πρωτογενές πλεόνασμα. Κανέναν δέν ἒχω ἀκούσει νά ψελλίζει ἒστω καί μιά λέξη γιά τό πρωτοφανές πνευματικό ἒλλειμμα. Μιά τηλεορασόπληκτη κοινωνία «ἐπιβιώνει πνευματικά» χωρίς νά ἒχει καταλάβει ὅτι ἒχει μεταμορφωθεῖ σέ ζόμπι (…).
Καί τά παιδιά; Ἄφρονες Ἕλληνες, παράφρονες πολιτικοί, δέν ἀφουγκράζεστε τήν ἀγωνία καί τήν ὀργή τους; Καί ὅλα αὐτά ἐν ὀνόματι μιᾶς ἐπικίνδυνης οὐτοπίας: τῆς ἐξουσίας, ὅποιας ἐξουσίας. Νά τή χαίρεστε…..»
ΤΟΥ μουσικοσυνθέτη Σταύρου Ξαρχάκου η …μπαταριά! Χρονικά το «Τσέρνομπιλ» δεν το προσδιόρισε. Όπως δείχνει όμως και το πολυτονικό, σίγουρα δεν αφήνει απέξω το ΠΑΣΟΚ και δη αυτό της οκταετίας 1981-89.
-ΣΥΜΦΩΝΩ αλλά και διαφωνώ. Σε συνάρτηση με την άρτι, τότε, ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγματι εκείνο το ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά σύγχρονα και προβλεπτικά λειτούργησε.
ΚΑΘΕ άλλο παρά θετικό ήταν επίσης το παράδειγμα που έδωσε σε ζητήματα θεσμών, παιδείας, συμπεριφοράς της εξουσίας και εύρυθμης εξέλιξης της κρατικής λειτουργίας.
ΟΜΩΣ για στάσου! Από άλλον πλανήτη ήρθε μήπως το ΠΑΣΟΚ; Γέννημα θρέμμα της τσάτρα πάτρα «ανάπτυξης της υπανάπτυξης» δεν ήταν οι δήθεν «μη προνομιούχοι» που το πλαισίωσαν στελεχιακά και οπαδικά;
ΚΑΠΝΟ ανεπεξέργαστου «μακρυγιαννισμού» δεν κουβάλαγαν στα πνευματικά σακούλια τους οι αυτοχειροτονημένοι «δημοκράτες …αγωνιστές» -εξ ου και «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες/τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς…»;
ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ότι την ίδια εποχή φύσαγαν ούριοι άνεμοι , όσον αφορά τον ευρωπαϊκό σοσιαλισμό (Μπιτεράν, Πάλμε) και τις προοπτικές του «τρίτου κόσμου» (Τίτο, Γκάντι, Σαντάντ, Γκαντάφι), θα επιμείνω στα μακρυγιανικά …οράματα και θάματα!
– ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ της περίφημης «γενιάς του ‘30» η οσιοποοίηση του μπάρμπα Γιάννη διαπότισε τον κοινωνικοπολιτικό ιστό χωρίς καμία εξαίρεση.
ΒΟΛΕΥΕ όλους η λαϊκότητα του Μακρυγιάννη, μόνο που έκρυβε ένα «μυστικό»! Τη σχέση του ήρωα με την καθηλωτική για την εξέλιξη του τόπου αντίληψη ότι το κράτος ανήκει στην εκάστοτε πολιτική εξουσία.
ΧΑΡΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ της εν λόγω αντίληψης και της σχέσης της με τον «όσιο», η εισήγηση Παλαμήδη-Μακρυγιάννη στη «βουλή» τον Ιανουάριο του 1844.
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Έθνος και παράδοση» του Θεόδωρου Ζιάκα διαβάζουμε ότι οι δυο τους απαιτούσαν:
– «Να αποκλειστούν από την εξουσία οι «ετερόχθονες» (κατά τεκμήριο και οι μόνοι μορφωμένοι)
-Να παραχωρηθεί η εξουσία στους «αγωνιστάς», σαν ένα είδος «βάλσαμο» ώσπου να γιάνουν οι πληγές τους».
ΑΝΑΦΕΡΕΙ ακόμα το βιβλίο ότι συνοψίζοντας ο Μακρυγιάννης έλεγε: «Αν είναι να μείνουμε να μείνουμε ημείς νηστικοί ας πάει στο διάολο η ελευθερία»*.
ΔΕΝ ΗΡΘΕ λοιπόν από το πουθενά το ΠΑΣΟΚ. Από το σκοτεινό υπόγειο της αναπτυγμένης (ένεκα η τρισκατάρατη Δύση) υπανάπτυξης ξεπετάχτηκε. Το υπόγειο που θρέφει «άγιους» τύπου Παΐσιου, «σωτήρες» τύπου Σώρα και «λαϊκούς …αγωνιστές-επαναστάτεςς» τύπου «Τσίπρας και Σια».
– ΣΕ ΣΧΕΣΗ με τις απαιτήσεις των χαλεπών καιρών, ζούμε τώρα όχι τον πάτο του υπόγειου αλλά τον υπό πάτο.
ΑΥΤΟΝ που κραυγάζει «ή αυτοί ή εμείς». Που χρησιμοποιεί το υπόλοιπο κράτους ως «βάλσαμο» για «αγωνιστές» τύπου Καρανίκα. Που, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία, φωνάζει κάθε ώρα και στιγμή «ας πάει στο διάολο η δημοκρατία».
ΤΥΧΑΙΟ άραγε ότι ο «υπό πάτος», εκτός από μαμμόθρεφτη ζερβοσύνη και πρωτόγονη πασοκαρία, συσπειρώνει και «λαϊκή» Νέα Δημοκρατία; Όχι βέβαια. Κοινό γαρ το υπόγειο και τα σκοτάδια του διακομματικά.
– ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ όμως, και τελειώνω, με Σταύρο Ξαρχάκο. Όσον αφορά την «κοινωνία ζόμπι» καμία αντίρρηση. Ωσαύτως και για το «πνευματικό έλλειμμα», αλλά με μια διαφορά. Να προσδιοριστεί επιτέλους που εντοπίζεται το έλλειμμα.
ΔΙΟΤΙ αν μιλάμε για θέατρο, κινηματογράφο, μουσική, τέχνες γενικά, υπάρχει μπόλικη προσφορά. Μάλιστα μεγάλο μέρος της «προσφοράς» μπήκε μπροστά προκειμένου να επικρατήσει το αντιμνημονιακό «τέρας»!
ΚΑΠΟΥ έχουμε μπερδευτεί νομίζω. Η «ζόμπι κοινωνία» του τσιφτετελισμού και του λάτιν οριενταλισμού έφτασε να θεωρεί «πνευματική ηγεσία» τους κάθε είδους διασκεδαστές (βλέπε Λαζόπουλος) και αυτό δεν πρέπει να περνάει ντούκου
ΟΝΟΜΑΤΑ λοιπόν Σταύρο και διευθύνσεις, αν πρέπει να στηριχτεί το όποιο πνεύμα πασχίζει για ξύπνημα. Διαφορετικά έχουμε «μπαμ ηκούσθη στον αέρα» και μετά ξανά ύπνος. Στην αγκαλιά του ξύπνιου …τέρατος!
*Οι κατά Μακρυγιάννη αναφορές του Ζιάκα βασίζονται σε στοιχεία που παραθέτει σε βιβλία του ο Γεράσιμος Κακλαμάνης-ο πιο αντισυμβατικός ίσως διανοητής του νεοελληνικού αφηγήματος κάθε απόχρωσης. Ανάλογες αναφορές κάνει επίσης ο Ευ. Κοροβίνης στο βιβλίο «Νεοελληνική Φαυλοκρατία».
** Τεχνικός υπ/κός- αξ/κός της Π.Α. (1963-1990 ). Περιφερειακός ανταποκριτής-αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (1991-2011). Διευθυντής-δημιουργός της εφημερίδας «εμπρός» Ναυπάκτου (1998-2011
