Προέκυψε. Πριν από λίγες ημέρες.Σε λίγη ώρα, το ασθενοφόρο ήταν στο σπίτι, και επίσης σε λίγη ώρα στο νοσοκομείο!
Είναι οι στιγμές, που ο διακόπτης της επικοινωνίας γυρίζει αυτόματα, στο συμβάν, και σε όσα το αφορούν. Όλα τα άλλα τα πολύ σημαντικά, η λιγότερο σημαντικά μένουν μέσα σου, ως έχουν. Ξεχνάς, ακόμη και τα δικά σου αισθήματα, και μαζεύεις τις δυνάμεις σου σε αυτό. Στο συμβάν και στην αντιμετώπιση του, με την επίγνωση, πως εσύ δε μπορείς να κάνεις πολλά. Κάνεις το σταυρό σου και περιμένεις να σού πουν τι θα κάνεις, τι πρέπει να κάνεις, στο πλαίσιο της διαδικασίας. Τα άλλα, τα σημαντικά δεν είναι δική σου δουλειά
Χωρίς πολλές διατυπώσεις, ακόμη και χωρίς, πολλές γραφειοκρατικές διατυπώσεις, οι άνθρωποι του νοσοκομείου κινητοποιήθηκαν. Λες και σε περίμεναν. Λες και είχαν προετοιμαστεί. Πέφτουν επάνω, στο περιστατικό, ο καθένας και η κάθε μία εκεί που είναι, σχεδόν σου λένε κάνε στην πάντα, άσε μας να κάνουμε τη δουλειά μας, και εσύ προσέχεις να κάνεις όσα σου λένε, τουλάχιστον, να μην εμποδίζεις
Η διαχείριση του πόνου και της ελπίδας για τη ζωή
Βαδίζοντας στην πτέρυγα, με τα δωμάτια δεξιά και αριστερά, ακούγοντας βογγητά, παράπονα και αιτήματα, βλέποντας γιατρούς και νοσοκομειακό προσωπικό σε πλήρη δράση, συνειδητοποιείς, πως εδώ γίνεται διαχείριση του πόνου και της ελπίδας.
Παρατηρείς τους ανθρώπους του νοσοκομείου, πως δουλεύουν για το δικό σου περιστατικό, του δικού σου ανθρώπου, αλλά και τον άλλων, και χωρίς να μένεις σε ενδεχόμενες, αρνητικές εξαιρέσεις,συνειδητοποιείς, πως κάνουν κάτι ξεχωριστό από τα συνήθη που κάνουμε εμείς, οι εκτός των χώρων της διαχείρισης του πόνου και της ελπίδας για τη ζωή. Κάπως, σα να ντρέπεσαι, για αυτούς που καθαρίζουν τους ασθενείς, για όσους τους φροντίζουν στην ασθένεια που έχουν και στις άλλες ανάγκες τουσ, και αν θέλεις κάτι να ζητήσεις, αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη,το σκέπτεσαι. Πώς να προσθέσεις βάρος;
Στους γιατρούς που επισκέπτονται τους ασθενεις, περιμένεις την ευκαιρία να κάνεις μια ερώτηση. Σε καλούν να τους επισκεφθείς για ενημέρωση την τάδε ώρα, και κοντοστέκεσαι. Να πάς, η να περιμένεις λίγο, μήπως γίνουν καλύτερα τα πράγματα; Αν συναντήσεις και ρωτήσεις κάποιον στο διάδρομο από τους γιατρούς που νοιώθεις προσέγγιση, πριςν αυτός απαντήσει, ψάχνεις το βλέμμα του. Πως είναι; Χαρούμενο, γελαατό, στενοχωρημένο, πως;
Οι άνθρωποι σου
Περνούν οι ημέρες, και αν οι εξελίξεις είναι προς το θετικό, τότε, αρχίζεις και εσύ να τηλεφωνείς σε συγγενείς και φίλους, ρωτώντας, κατά πρώτον τι κάνουν, αν είναι καλά και ενημερώνεις, έτσι, συνοπτικά, και με σχετική επιφύλαξη, για την εξέλιξη. Σε άλλους, που είναι σε άγνοια για όσα σου συμβαίνουν, θέλεις να δείξεις πως δεν τους ξέχασες. Δεν ξέχασες τον άνθρωπο, δεν ξέχασες την αγάπη, αλλά προέκυψε αυτό που ζείς εκείνες τις ημέρες, και αυτόματα ο διακόπτης της επικοινωνίας γύρισε στο συμβάν. Πως αυτό είναι.Πως συνεχίζεις να τους αγαπάς, και ίσως περισσότερο από πρίν. Τίποτα άλλο.
