Του Βασίλη Κ. Καλαμαρά [vasillis.kalamaras@gmail.com]
Το λεύκωμα «Η θεωρία των άκρων» του Μιχάλη Κουντούρη είναι μία ανθολογία εικαστικών σχολιογραφημάτων, δημοσιευμένων στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (εκδόσεις CartoonArk). Δεν θα τα χαρακτηρίσεις γελοιογραφία που ασκεί μία ανώδυνη κριτική της πολιτικής και της κοινωνικής επικαιρότητας, γιατί δεν γελοιογραφεί κτίζοντας στην επιφάνεια των πραγμάτων το σχόλιο της.
Ο σκιτσογράφος, φανερά οργισμένος βυθίζεται στο σώμα και στη ψυχή του φασίστα και του ναζιστή και τους διαλύει, τους γκρεμίζει, τους πετάει στα σκουπίδια του 21ου αιώνα, χωρίς χαΐδέματα, χωρίς έστω κλείσιμο του ματιού, χωρίς υπονοούμενα. Τους αποδομεί κοιτώντας του στα μάτια χωρίς φόβο μέχρι το έσχατο σημείο, στο οποίο η αφαίρεση του σχεδιάσματος- χωρίς λόγια, χωρίς «συννεφάκια», χωρίς λεζάντα-, λοιδορεί, καταγγέλλει, στοιχειώνει τον νοήμονα οφθαλμό.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στα καθ’ ημάς, η άνοδος της ακροδεξιάς στην κατ’ όνομα Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, ο ξενοφοβικός τραμπισμός ως μία νέα θεώρηση του άλλου, του ξένου που στήνει τείχη με το Μεξικό απελευθερώνοντας κου-κλουξ-κλανικές παντιέρες, είναι τα κεντρικά σημεία θεματικής τριβής των σκίτσων του Μιχάλη Κουντούρη. Ο καλλιτέχνης δεν αποφεύγει την θέα του αίματος, γιαυτό τολμά στο εξώφυλλο της έκδοσης να το εικονογραφήσει μ’ ένα πτυσσόμενο μαχαίρι που το ένα άκρο του έχει τον αγκυλωτό σταυρό και στο άλλο είναι βουτημένο στο αίμα. Σας θυμίζει τίποτα;
Σημειώνει στον πρόλογο της «Θεωρίας των άκρων», ο συγγραφέας και αρθρογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» Περικλής Κοροβέσης («Ζωγραφική δημοσιογραφία»): «Η ζωγραφική δημοσιογραφία του Κουντούρη κινείται στην πολιτική επικαιρότητα. Αλλά όχι στην επιφάνεια και σε αυτό που θέλουν να δείξουν τα κόμματα και οι επαγγελματίες πολιτικοί. Αποκαλύπτει αυτό που κρύβεται από κάτω».
Από τις σελίδες της συνεταιριστικής εφημερίδας αποκομμένα αυτά τα εικονογραφικά σχόλια, χωρίς να συμφραζόμενα της επικαιρότητας, δεν χάνουν σε τίποτα από τη δόξα του σχολίου τους, αφού εδώ και μία δεκαετία η μία μέρα μοιάζει επικίνδυνα με την άλλη. Σαν να μην πέρασε μιά μέρα -για παράδειγμα- από τη δολοφονία του μουσικού της Νίκαιας από τον επαγελματία χρυσαυγίτη δολοφόνο.
Ο αισθητικός κόσμος του Μιχάλη Κουντούρη είναι ζοφερός, σκοτεινός, βουτηγμένος στο αίμα, και καθώς η άλλοτε σκεπτόμενη Μεσευρώπη έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα ατελείωτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους πολίτες της, αποκλείοντας έξω από τα συρματοπλέγματα της πρόσφυγες και μετανάστες, τα στυλό, τα μολύβια, τα μαρκαδοράκια, οι τέμπερες και τα ακρυλικά του αντιφασίστα επικαιροποιού παίρνουν φωτιά. Και η φωτιά είναι άσβεστη, γιαυτό τα σκίτσα πάνω στην τυπωμένη σελίδα ανάβουν και σβήνουν σαν αλάρμ, σαν συναγερμός, σαν σειρήνα επαγρύπνησης.
