Της Ζωής Τόλη
Ο πολυχώρος Vault (Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός) παρουσιάζει το μονόλογο της Χρύσας Σπηλιώτη “Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος”, σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου με τη Χρύσα Σπηλιώτη στο ρόλο της Ρεγγίνας Μάντζαρου, κάθε Σάββατο στις 19:15 και Κυριακή στις 21:15.
«Εγώ το μόνο που’ κανα ήταν να τον αφήσω λεύτερο να χαίρεται μέχρι τις πατουσίτσες του».
Μια θεατρική δουλειά άρτια, δυνατή, με πάθος, τόλμη και ρυθμό, που απογειώνει το θεατή. Η μέθεξη με το κοινό ιδιαίτερη, ντυμένη με δραματικό λυρισμό και ποίηση. Ευαισθησία, κίνηση, χάρη και κομψότητα διέπουν την ερμηνεία της Χρύσας Σπηλιώτη, η οποία έγραψε το θαυμαστό αυτό κείμενο και κατόρθωσε να διεισδύσει στο βάθος της Ρεγγίνας, της προσωπικότητας που υποδύεται.
Μίας γυναίκας με ελεύθερο πνεύμα , που αντιστέκεται σθεναρά στην υποκρισία της αριστοκρατίας της Κέρκυρας στα τέλη του 18ου αιώνα και αρχές του 19ου. Λάτρης της ζωής και του έρωτα, διαψευσμένη στην προσωπική της ζωή, εμφυσά στο μικρό Νικόλαο την αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία. Κόντρα στα στερεότυπα της εποχής μεγαλώνει χωρίς και η ίδια να το ξέρει έναν πραγματικό καλλιτέχνη, που υπηρετεί την πατρίδα του, αρνούμενος προτάσεις για διεθνή καριέρα.
Έρχεται αντιμέτωπη με μια δυστοπική ιδεολογία, που επιβάλλει ο άντρας της, ο τυραννικός Γιάκωβος και σύσσωμη η κοινωνική τάξη των προυχόντων εκφράζεται από αυτή. Η μέγγενη των περιορισμών και του δογματισμού την πεισμώνουν και αφοσιώνεται στη διαπαιδαγώγηση του γιου της αψηφώντας τις προσβολές και την κακομεταχείρισή της από το περιβάλλον του Γιάκωβου. Το αντίδοτό της σε μια κοινωνία σκληρή είναι η μουσική, η ονειροπόληση, η πολυεπίπεδη τρυφερότητα, η βαθιά δημοκρατική της συνείδηση και η γενναία διατήρηση των πεποιθήσεων της.
Η Ρεγγίνα, μία περσόνα εκρηκτική, μας οδηγεί σε μια φλογερή περιπέτεια διανθισμένη από τις διακηρύξεις της γαλλικής και της ελληνικής επανάστασης.
Συμβολίζει το φως σε μια περίοδο σκοτεινή , κατά την οποία οι αριστοκράτες με δυτική παιδεία συνεργάζονται ποικιλοτρόπως με τον εκάστοτε δυνάστη.
Ο Νικόλαος αφιερώνεται στη μουσική και εμφορούμενος από το ποτάμι των νέων ριζοσπαστικών ιδεών μελοποιεί πολλά ποιήματα του φίλου του, Διονύσιου Σολωμού. Έτσι ο ένας πλάθει τον άλλον και η εποχή τους δύο αυτούς σημαντικούς άντρες. Ένας αριστοκράτης λοιπόν με τα εφόδια που τον εξοπλίζει η μητέρα του, γράφει τη μουσική για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων. Ο εθνικός μας ύμνος σε μορφή εμβατηρίου, όπως ήταν η επιθυμία της μητέρας του.
Η ερμηνεύτρια του μονολόγου Χρύσα Σπηλιώτη αποτυπώνει με καθαρότητα τη Ρεγγίνα, σύμβολο αντίστασης σε κάθε φθηνό και πρόχειρο, ένα πραγματικό ηφαίστειο συναισθημάτων και φέρελπις φωτεινών διαδρομών. Μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο κερδίζει το θαυμασμό με τη γενναιότητά της να μας αποκαλύψει το βίο και την πολιτεία μιας μητέρας που αγάπησε πολύ το γιο της χωρίς μελλοντικές προσδοκίες.
Κινείται, χορεύει, τραγουδάει, παίζει όλους τους ρόλους των χαρακτήρων που συνδέονται με την ιστορία του έργου, ακούραστα, με μεστότητα, ειλικρινές υποκριτικό ταλέντο και σωστές κορυφώσεις. Ευγενική παρουσία με συμμετρία και αρμονία πνεύματος, μία καρυάτιδα της εποχής της, μας παραδίδει το σύμπαν μιας γυναίκας με διαχρονική αξία, χάρη στην προίκα της καλλιέργειας και των οραμάτων της. Υφαίνει με αριστοτεχνικό τρόπο το δραματικό ιστό χωρίς υπερβολές ή μελοδραματισμούς, με την ιδιότυπη επτανησιακή προφορά. Αντίθετα υπερτερεί το μέτρο και η ψυχραιμία στη γοργή εναλλαγή των εικόνων και των χρωμάτων.
Μια ερμηνεία ώριμη, πληθωρική, ευφάνταστη, παιγνιώδης, που φλερτάρει τόσο με το ρεαλιστικό όσο και με το υπερβατικό.
Η σκηνοθεσία με οδηγό την ανατρεπτική διάθεση του συναισθηματικού κόσμου της ηρωίδας, εκπέμπει την απαραίτητη αδρεναλίνη, ώστε η σκηνική έκφραση να συνοδεύεται από ένα ευεργετικό ιλαρό πνεύμα. Εικόνες με ένταση και αγωνία δεν βαραίνουν το θεατή, καθώς ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος καταφέρνει να τις μεταποιήσει σε ανακουφιστικό χιούμορ. Ένα χιούμορ, που δεν εκμηδενίζει το σασπένς ή τη συγκίνηση, αντίθετα υποστηρίζει με ενάργεια κάθε παραγόμενο προϊόν εσωτερικότητας. Έτσι το κείμενο υπηρετείται με σεβασμό και σύνεση ως προς τα όποια μηνύματά του, προκαλώντας το θεατή να το «διαβάσει» πολυεδρικά.
Τα σκηνικά και το κοστούμι της Τόνιας Αβδελοπούλου με σφρίγος «μεταφράζουν» το έργο συνεπικουρούμενα από την ατμοσφαιρική μουσική του Νικόλα Καρίμαλη (Razastar). Η εύρυθμη και «εύηχη» χορογραφία της Μάτα Μάρρα και οι υπαινικτικοί φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα συμπληρώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Ένα θεατρικό προϊόν που αξίζει την προσοχή μας.
