Της Ζωής Τόλη
Το έργο του συγγραφέα, παραγωγού και σκηνοθέτη Robert Harling (1951 -), γράφτηκε το 1987 και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. (Θάνατος της αδελφής του από διαβήτη). Οι «Ανθισμένες Μανόλιες», είναι μία δραματική κωμωδία με κοινωνικό χαρακτήρα και πολύ δυνατές ερμηνείες. Και οι έξι ηθοποιοί στηρίζουν την τραγικότητα της πλοκής, με αρκετές πινελιές καυστικού χιούμορ.
Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «Steel manoglias», δηλαδή ατσαλένιες μανόλιες, όπως είναι και οι πρωταγωνίστριες του έργου, εύθραυστες σαν μανόλιες, αλλά δυνατές σαν ατσάλι.
Η σκηνοθετική ενορχήστρωση τονίζει την σκηνική υφή, έτσι ώστε να αναδειχθεί η θεατρικότητα, κάτι που βάζει το θεατή «μέσα». Έτσι δημιουργείται η πολυπόθητη μέθεξη. Αυτό συμβαίνει περισσότερο στο δεύτερο μέρος της παράστασης.
Λόγος, έκφραση και κίνηση, θεμελιώνουν τον καταιγισμό των εικόνων.
Συντελεστές:
Καθαρή μετάφραση και εμπνευσμένη σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Κυριακού.
Παίζουν η Άννα Αδριανού γόνιμη / επιδέξια σκηνικά παρουσία, η Ηρώ Μουκίου χυμώδης και ευέλικτη, η Βάσω Γουλιελμάκη εξαιρετικά αφοπλιστική, η Κατερίνα Μπιλάλη με πηγαίο υποκριτικό εύρος, η Κρίστυ Παπαδοπούλου αληθινό πνεύμα ανεξαρτησίας και η Εύη Δαέλη ήρεμη δύναμη.
Πρόκειται για ένα θίασο πολύ καλά συγκροτημένο, γιατί εξασφαλίζει φυσικότητα, ροή και λύτρωση στα ενδεικτικά σημεία. Ευτυχής καλλιτεχνική συνεύρεση της ομάδας, με ευθυβολία, συνέπεια, ικανότητα, λυρισμό και συγκίνηση. Αξιοπρόσεκτη η αποφυγή μελοδράματος, κάτι που ενισχύει το ρεαλισμό του έργου.
Τα απέριττα, αλλά ενδεικτικά παράλληλα, σκηνικά, υπογράφει η Μαρία Φιλίππου, τα καλαίσθητα κοστούμια η Αθηνά Τρανούλη, τους καίριους φωτισμούς ο Παναγιώτης Μανούσης και τις όμορφες φωτογραφίες ο Γιώργος Στεργιόπουλος. Την επικοινωνία έχει αναλάβει η Νταίζη Λεμπέση. Οι «Ανθισμένες Μανόλιες», είναι παραγωγή της Βάσιας Παναγοπούλου.
Υπόθεση:
Δομημένο θεατρικό, ανθρώπινο, καλοδουλεμένο που αναφέρεται στο φαινόμενο της μοναξιάς της γυναίκας. Διαδραματίζεται σε κάποια κωμόπολη του αμερικάνικου νότου, στη Λουϊζιάνα, σε ένα κομμωτήριο, το οποίο λειτουργεί ως ένα κέντρο ψυχοθεραπείας, κατά κάποιο τρόπο. Είναι τόπος συνάντησης έξι γυναικών με κοινό γνώμονα την επαφή, το νοιάξιμο και την αγάπη, μέσα από καθημερινές εκμυστηρεύσεις, μοίρασμα εμπειριών και συγκρούσεις.
Αξιολόγηση:
«Ανθισμένες Μανόλιες», μια θεατρική συνθήκη, ωδή στην φιλία και την ενσυναίσθηση. Η μεγάλη διάρκεια του έργου αποτελεί την ένστασή μου, αφού άνετα θα μπορούσε να είναι μικρότερο, χωρίς να χάσει τίποτε από το δραματουργικό του βάθος. Ωστόσο, οι «Ανθισμένες Μανόλιες» δεν παύουν να είναι μία αξιόλογη παράσταση, με εύγλωττη απλότητα, αισθητική και διαχρονική ταυτότητα.
