H Eθνική ομάδα τελείωσε με τον επιθυμητό τρόπο και θα μπει στο αεροπλάνο να ταξιδέψει για την Κωνσταντινούπολη για να πάει να παίξει ένα παιχνίδι – μια ζαριά- απέναντι στην Λιθουανία.
Η Εθνική δεν έκανε τίποτα το εντυπωσιακό απέναντι στην Πολωνία. Εκανε απλά τα βασικά. Eβγαλε πάθος σαν ομάδα στο παρκέ, διεκδικούσε τις μπάλες , αμυνόταν , έβγαζε ενέργεια που ταίριαζε σε do or die παιχνίδι. Για πρώτη φορά ο Μίσσας αισθάνθηκε πως είχε σημείο αναφοράς κι αυτό ήταν η εκπληκτική απόδοση των δύο περιφερειακών (Καλάθης και Σλούκας) που έκαναν και τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες.
Ακολουθεί πλέον η αναμέτρηση με την Λιθουανία και κακά τα ψέμματα οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας. Απέναντί μας είναι μια ομάδα που είναι πιο πειστική μέχρι σήμερα στο Ευρωμπάσκετ.
Το μόνο θετικό είναι πως η Ελλάδα απαλλάχθηκε από το βάρος της μεγάλης αποτυχίας. Είναι άλλο να αποκλείεσαι στους «16» από τη φιλόδοξη Λιθουανία και άλλο να αποκλείεσαι από ομάδες όπως η Φινλανδία και η Πολωνία. Και στη μία, αλλά και στην άλλη περίπτωση ο απολογισμός θα γράψει «αποτυχία», αλλά το μέγεθος της αποτυχίας διαφέρει.
Αυτό ήταν άλλωστε και το κίνητρο για συσπείρωση στη Εθνική ομάδα, έστω και την ύστατη ώρα, την ώρα που βρισκόμασταν στο χείλος του γκρεμού. Οι «παλιοί» έκαναν αυτό που τους είχαν μάθει οι ακόμη παλαιότεροι και προσπάθησαν, έστω και καθυστερημένα, να αναδείξουν τον εγωισμό των συμπαικτών τους.
Αυτό και μόνο μπορεί να δώσει την ώθηση στην Εθνική για να κάνει την έκπληξη. Και σε αυτά τα τουρνουά καλύτερα να είσαι το αουτσάιντερ παρά το φαβορί. Η Εθνική αν παίξει με το ίδιο πάθος όπως χθες και με το σωστό παιχνίδι της στην άμυνα, τότε θα κλέψει την νίκη και μετά όλα γίνονται.
Ισως ετσι βουλώσουν στόματα καθώς δεν έχουν καταλάβει ότι είναι μια νέα ομάδα και χωρίς τον μεγάλο της άσο στην σύνθεση της χρειάζεται πίστωση χρόνου. Είπαμε ότι οι επιτυχίες θέλουν χρόνο…και σε αυτό οι Έλληνες δεν έχουμε υπομονή!
