«Σιωπηλή λίμνη», του ισπανού θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου Νταβίντ Ντεσόλα, (Βαρκελώνη 1971), ένα σύγχρονο, βραβευμένο έργο (2006), για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή, μεταφρασμένο από την Μαρία Χατζηεμμανουήλ, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Πρόκειται για μια παράσταση δραματική, ένα υπαρξιακό ψυχογράφημα, με καταλυτικό χιούμορ που μειώνει εύστοχα το βάρος της επώδυνης ιστορίας των πρωταγωνιστών.
Η «Σιωπηλή λίμνη» είναι μια ωδή στον έρωτα και την αγάπη, ως η μόνη δύναμη, ικανή να απομυθοποιήσει την ευρωστία του «ψεύδους», απέναντι σε μια αδίστακτη κοινωνία που εξολοθρεύει κάθε τι αληθινό και εύθραυστο.
Είναι ένα άγριο δράμα για την απώλεια της λογικής, ως η μόνη λύση σε μια ανυπόφορη κατάσταση που μετατρέπει την ύπαρξη σε κάτι το τρομακτικό. Το έργο πραγματεύεται την «τρέλα», ως το έσχατο καταφύγιο από τον αβάσταχτο πόνο, μιας αφόρητης ζωής.
Οι εκπλήξεις και γενικότερα η αίσθηση του αναπάντεχου, διανθίζουν την αγωνία και το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πλοκής με πινελιές ευφυούς πνεύματος και μιας κάποιας ιλαρότητας.
Σκηνοθεσία:
Η Ελένη Σκότη, μία σκηνοθέτιδα με επιτυχίες στο ενεργητικό της, ενορχηστρώνει με αγάπη και συνέπεια μια παράσταση που τρυπάει τα κόκκαλα με το ρεαλισμό της ανάμεσα σε στοιχεία που υπερβαίνουν τη λογική. Στοιχεία ικανά να αποδείξουν το μέγεθος και την ποιότητα της αντίστασης του ανθρώπου απέναντι στα προσωπικά αδιέξοδα, σε μια σκληρή πραγματικότητα.
Πρόκειται για ένα έργο δύσκολο, καθώς το κείμενο είναι γεμάτο συμβολισμούς και μεταφυσικά υπονοούμενα. Το έργο κτίζεται επιτυχώς σε μία ατμόσφαιρα διάχυτη από ένα ιδιόμορφο κλειστοφοβικό πυρήνα συναισθημάτων. Και εδώ ολοφάνερα διακρίνεται η δυναμική της σκηνικής ανάγνωσης /οργάνωσης από τη σκηνοθέτιδα. Αποδεικνύει με ευαίσθητη μαεστρία την ανάγκη των ανθρώπων να υποδύονται ρόλους, όταν τα τραύματα που τους στιγμάτισαν δεν μπορούν να επουλωθούν.
Αυτή η δραματική ειλικρίνεια είναι που απογειώνει την ερμηνευτική δεινότητα των πρωταγωνιστών, τους οποίους βλέπουμε να ενδύονται τα «πλαστά» πρόσωπα», στην απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρήσουν ζωντανή την ύπαρξή τους.
Η μεγάλη ανατροπή συμβαίνει, όταν ο πόνος μαλακώνει, ο φόβος παραπαίει, η αλλοτρίωση υποχωρεί, καθώς οι συνθήκες επικοινωνίας μεταξύ τους, θα στηριχτούν σε μια πραγματικότητα ομόπνοη με την αγάπη που αρχίζει να φωλιάζει μέσα τους.
Ερμηνείες:
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς, η Παναγιώτα Βλαντή και ο Χάρης Τσιτσάκης μέσα στο ερμηνευτικό τους κέντρο, αφοσιωμένοι, αναπτύσσουν το εύρος της υποκριτικής τους ικανότητας, στηρίζοντας τη θεατρική πράξη. Ο θεατής «μπαίνει» αμέσως στο κλίμα και συμπράττει ψυχικά στα διαδραματιζόμενα επί σκηνής.
Θανάσης Κουρλαμπάς και Παναγιώτα Βλαντή, σε μια περιπέτεια ψυχαναλυτική, με κύριο συστατικό τη σιωπή, καλούνται να αποποιηθούν την όποια ενσάρκωση υπηρετούσαν μέχρι τώρα στη μίζερη ζωή τους και να παραδεχτούν την αλήθεια, πέρα από εμμονές και αγκυλώσεις. Και εύλογα το πετυχαίνουν, επιβεβαιώνοντας την κορύφωση της δραματουργικής εμβέλειας του θεατρικού έργου.
Ο Χάρης Τσιτσάκης ιδιαίτερα ευθύβολος και συναρπαστικός στην υπόκρισή του.
Στην οθόνη βλέπουμε και τον Μάριο Γκιοκουτάι, ως το μικρό μαθητή.
Συντελεστές:
Ρέουσα μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ, σκηνικά υποδηλωτικά και απέριττα Γιώργος Χατζηνικολάου, ενδεικτικά κοστούμια Μαρία Αναματερού, φωτισμοί που εικονοπλάθουν τον αφηγηματικό λόγο Αντώνης Παναγιωτόπουλος, sound design και μουσική επιβλητική Στέλιος Γιαννουλάκης. Παραγωγή ομάδα Νάμα.
«Σιωπηλή λίμνη» του Νταβίντ Ντεσόλα, στο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, είναι μια παράσταση ρεαλιστική, με λόγο πολυεδρικό, ζεστή και ανθρωπινά πολύχρωμη.
