«Ο Ουρανός Κατακόκκινος», μονόπρακτο της Λούλας Αναγνωστάκη, ( Δεκέμβριος 1928 -Οκτώβριος 2017), παρουσιάζεται στο Θησείο, «Ένα Θέατρο για τις Τέχνες», σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Σοφίας Παπουτσόγλου. Ανέβηκε στο Εθνικό θέατρο, το 1998, σε σκηνοθεσία του Βίκτωρα Αρδίττη.
Ένας αιχμηρός μονόλογος, για τα αδίεξοδα του σύγχρονου κόσμου, για την ευθύνη του ατόμου, αλλά και της κοινωνίας, όταν ιστορικά ακυρώνονται τα συστήματα αξιών και το τέλος των ιδεολογιών είναι αναπόφευκτο. Η εξομολόγηση της Σοφίας Αποστόλου, μιας γυναίκας που νιώθει τη μοναδικότητά της, μέσα σε ένα περιβάλλον άγονο, βολεμένο και ηττοπαθές.
Είναι μία ανήσυχη ύπαρξη που δεν εφησυχάζει να είναι ένα με τη μάζα, επαναστατεί απέναντι στην εκκρεμότητα της άχαρης ζωής της. Ό,τι είχε ονειρευτεί ματαιώθηκε, ό,τι είχε ελπίσει εξανεμίστηκε, γι αυτό και είναι οργισμένη με τον εαυτό της και τις επιλογές της. Ζει περιθωριακά, αρκετά μπερδεμένη, συνομιλεί με τα δικά της φαντάσματα, ακροβατώντας ανάμεσα στο πραγματικό και το μεταφυσικό.
Η Σοφία Παπουτσόγλου, ερμηνεύει αφοπλιστικά, μέσα σε λιτό, φτωχικό σκηνικό, ανακατεμένο, όπως η ζωή της ηρωίδας της. Πάθος, ένταση, ρυθμός με ψυχογραφικές μεταπτώσεις, φανερώνουν την κάθοδο στην απόλυτη απογοήτευση. Οράματα για ένα δικαιότερο κόσμο, αξίες και ιδεολογίες, διαψεύδονται και φαντάζουν μακρινά σαν γοητευτικές αυταπάτες. Αφήγηση και «διάλογος» με πρόσωπα νεκρά ή ζωντανά, δραματοποιούν το θεματικό κέντρο, προσδίδοντάς του το ανάλογο σαρκαστικό ύφος.
Ο δικός της Οκτώβρης
Στο κρεσέντο της απελπισίας, απολυμένη από τη δουλειά της, λόγω αλκοολισμού, εντελώς μόνη, με το γιο στη φυλακή, και συνομιλώντας με το νεκρό κομμουνιστή σύντροφό της, αναφωνεί, «αυτός είναι ο δικός μου Οκτώβρης». ( Οκτώβρης 1917, Ρώσικη επανάσταση). Παρότι κατάγεται από μεσοαστική οικογένεια, σε αυτή τη φάση, νοιώθει μία παρείσακτη, μία προλετάρια, που δεν της ανήκει τίποτε, πλην της απόφασης να μη συνθηκολογήσει με την ψευτιά του μοντέρνου. Αγωνίζεται να συμφιλιωθεί με τη δική της αλήθεια, έχοντας κριτική στάση στα δρώμενα, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται.
«Στον αγώνα ενωμένοι κι ας μη λείψει κανείς»
Γίνονται αναφορές στους ηττημένους αγωνιστές του εμφυλίου, στις καταδιώξεις των απόκληρων μετά από αυτόν, στο κυνήγι των παράνομων και στα τραύματα των νέων, που όσο θέλουν να ξεφύγουν, τόσο βουλιάζουν στα ερείπια της νιότης τους. Παντού εγκλεισμός, βία του παρακράτους, εκποίηση ιδανικών, μοναξιά, προσωπικά διλήμματα, κοινωνικοί φραγμοί, διχασμός, παρόν επικίνδυνα ασταθές και μέλλον δυσοίωνο.
Η Σοφία Παπουτσόγλου, οργανώνει τη σκηνική δράση έτσι, ώστε και ως μονόλογος δεν κουράζει και τα όρια του μελοδράματος δεν αγγίζει. Μέτρο, ισορροπία, έμπνευση, σεβασμός στο κείμενο της συγγραφέως, είναι το όχημα, για αυτή την ποιοτική ρεαλιστική, θεατρική δραστηριότητα.
«Ο Ουρανός Κατακόκκινος», πολύ δυνατό κείμενο, αβανταδόρικη σκηνοθεσία, υπέροχη υπόκριση και καλλιτεχνικοί φωτισμοί, από τον Αλέξανδρο Πολιτάκη. Μία παράσταση με αιχμηρά μηνύματα και αξιόλογες συναισθηματικές αποχρώσεις, που η μουσική άλλοτε ήπια και άλλοτε με μαχητικό πνεύμα, την απογειώνει. Ένας ύμνος στην προσωπική ελευθερία, και τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό, μακριά από κομματικές δεσμεύσεις και στερεοτυπικές αλυσίδες. Ένα καθαρόαιμο πολιτικό έργο, αντίσταση σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης.
Αποσπάσματα:
«Ακόμη και ο πιο εντάξει κομμουνιστής, μου έλεγε, έχει μια ροπή προς το κακό».
«Τι έχουμε μέσα μας»;
«Εγώ δεν βολεύομαι . Δεν είμαι ο μέσος όρος. Εγώ κάνω τη δική μου επανάσταση».
«Δεν έχω καν αλυσίδες για να τις χάσω, ποτέ δεν είχα αλυσίδες εγώ».
