Η χοροθεατρική παράσταση «Βασιλιάς Ληρ», ανήκει σε εκείνες τις παραγωγές που επηρεάζει ανεπανόρθωτα όλο το ενεργειακό σύστημα του θεατή, καθηλώνοντάς τον με εκρηκτικό τρόπο.
Με βάση τη δυναμική του flamenco, ο Σταύρος Λίτινας, εξαιρετικός στον τρόπο που έχει επιλέξει να κινείται στο χώρο του πολιτισμού, ανέλαβε τη δραματουργία του έργου, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τη μουσική. Συνεργάστηκε στο σχεδιασμό των χορογραφιών μαζί με τη Φανή Δεμέστιχα, την Τζέσικα Καϊμπαλή, τη Μαρία Μανδραγού, τον Τάσο Μπεκιάρη και την Ηλέκτρα Χρυσάνθου.
Σκηνοθεσία
Η σκηνοθετική έμπνευση και οργάνωση, παρέχουν ολοκληρωμένες νοηματικά εικόνες και αισθητικά υποδειγματικούς συμβολισμούς, σε ένα δύσκολο project, όπως αυτή η σκηνική απόπειρα με βάση το χορό, την έκφραση, την κίνηση, χωρίς πρόζα, αλλά τόσο ηχηρή και αληθινή. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα έργο με καλλιτεχνική σφραγίδα που καλύπτει και το πιο απαιτητικό κοινό.
Ο Σταύρος Λίτινας κατασκεύασε μία ποιοτική σύνθεση, μία αρτίστικη πρόταση, ιδιαίτερη και ξεχωριστή, ικανή να λειτουργήσει τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον. Η ομάδα των συντελεστών συντονίζεται αφοσιωμένη στην τέχνη που υπηρετούν τα μέλη της, με κομψή αυθορμησία και αισθησιακή ελευθερία, αλλά ταυτόχρονα με μέτρο και καλαισθησία.
Τα σκηνικά, ένα κυκλικό βάθρο και δύο τετραγωνικοί θρόνοι, με ψηλές πλάτες οξυκόρυφης απόληξης και μεταλλικούς καθρέπτες, συμπληρώνουν τον καμβά των δηλώσεων και συνυποδηλώσεων του θεματικού ιστού. Όσο για τα κοστούμια, τι να γράψει κανείς; Ταιριαστά και εναρμονισμένα στην ιστορία, πλούσια, απαράμιλλης ομορφιάς. Ο σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας, πλην του σκηνικού και των κοστουμιών, επιμελήθηκε και την κατάλληλη επιβλητική μουσική.
Τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς επιμελήθηκε η Στέλλα Κάλτσου και το σχεδιασμό του ήχου ο Γιώργος Ανδριώτης.
Στο τραγούδι η καταπληκτική Δανάη Κατσαμένη και στο πιάνο η χαρισματική Αλίνα Αναστασιάδη.
Στη διανομή των ρόλων, συναντάμε την πρώτη κόρη Γκονερίλ [Ηλέκτρα Χρυσάνθου], τη δεύτερη κόρη Ρήγκαν [Φανή Δεμέστιχα], την τρίτη κόρη Κορντέλια [Βάσια Κατσιγιάννη], τον γελωτοποιό [Μαρία Μανδραγού], τον Έντγκαρ [Άνια Βασιλείου] και τον Έντμοντ [Τζέσικα Καϊμπαλή].
Ερμηνείες:
Το βασιλιά Ληρ υποδύεται με έξοχη σκηνική παρουσία ο Σταύρος Λίτινας, καίριος, ευθύβολος, εστιασμένος εντελώς στο ερμηνευτικό του κέντρο, μεστός, συνεπής στη δραματουργική κλιμάκωση, κατά τη διαδικασία της ανατροπής / μετάλλαξης του χαρακτήρα του ήρωά του.
Αξιοσημείωτη η μετάβαση από τον αυταρχισμό και την ακαμψία στην κάθαρση μέσω της τρέλας, εν μέσω θύελλας, με τη «συμβολή» της φύσης, σε μια επίπονη διαδρομή αυτοπροσδιορισμού, με αξιοθαύμαστη δεινότητα. Κορυφαία η σκηνή με την εκστατική αριστερόστροφη περιστροφή του πάνω στο βάθρο.
Βλέπουμε και νοιώθουμε έναν Βασιλιά Ληρ, εύστοχο, στιβαρό, ακλόνητο μέσα στην αλαζονεία του, αλλά και ευάλωτο, θεόγυμνο από εξουσίες και περιουσία, υποχείριο των μεταπτώσεών του, ταπεινωμένο εμπρός στην ιερότητα της ψυχοφυσιολογικής του εμπειρίας, υποσχόμενης μία νέα ταυτότητα ύπαρξης, ένα πρωτόγνωρο ΦΩΣ.
Υπογραμμίζεται η κατάβαση του τραγικού προσώπου του έκπτωτου βασιλιά στο σκότος και η μετέπειτα ανάβαση στην αλήθεια, με αποτέλεσμα την αποκάλυψη της πραγματικής διάστασης της ζωής, ως σπουδαία παρακαταθήκη.
Οι τρεις κόρες Ηλέκτρα Χρυσάνθου, Φανή Δεμέστιχα και Βάσια Κατσιγιάννη, πηγαίες, υποκριτικά πληθωρικές, απλώς υπέροχες, δεν υπάρχουν λόγια. Ενδύονται τους απαιτητικούς ρόλους τους με σθένος, παλμό και προσήλωση, καθώς εκπέμπουν το πλέγμα των αντικρουομένων ψυχοσωματικών εκφράσεων, στο γαϊτανάκι της επιβολής της εξουσίας.
Τον γελωτοποιό παίζει εμπνευσμένα η αεικίνητη και ευλύγιστη Μαρία Μανδραγού, με μοναδική ικανότητα. Πολύ καλή στο ρόλο της η Άνια Βασιλείου, ως Έντγκαρ.
Η Τζέσικα Καϊμπαλή φανταστική ως Έντμοντ [νόθος αδελφός του Έντγκαρ], αυθεντικότατη, δρα αφοπλιστικά επάνω και έξω από την κυκλική αρένα, [βάθρο στο κέντρο της σκηνής], ενσαρκώνει τη δύναμη του κακού και του αριβισμού, διασπείροντας με ορμή τη διχόνοια και το μίσος. Η σφοδρή ενέργεια της αγριότητας που εκπέμπει μέσα από τα μάτια της και η φιδίσια κινησιολογία της, ενισχύουν το βάθος της καθήλωσης των αισθήσεων στη χοροθεατρική αυτή συνθήκη. Χάρμα οφθαλμών η σκηνική δραστηριότητά της.
Σύσσωμη η δρώσα ομάδα των χορευτών/ ηθοποιών με όχημα το flamenco, συνταράσσουν το σκηνικό τοπίο, με ρυθμό, πάθος και αρμονία. Τα χτυπήματα των ποδιών στο δάπεδο και ο εκκωφαντικός ήχος τους, αθροιζόμενος με την ηχηρή δόνηση των χεριών, εξάπτουν την ακοή. Έτσι αναβιώνουν οι εικόνες, με τις προσδοκίες, τα μυστικά, τις δολοπλοκίες και τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Αυτές με τη σειρά τους συνεπαίρνουν, επιδρώντας καθοριστικά στο πνεύμα, αλλά και στο θυμικό του κάθε δέκτη / θεατή, ο οποίος επικοινωνεί / συμπάσχει με τα δρώμενα στο σύνολό τους, με έντονα τα αισθήματα ενίοτε της έκπληξης, της εχθρότητας, του ενθουσιασμού, της απόρριψης, του πόνου, της συμπόνοιας, του φόβου ή της αγαλλίασης, κλιμακούμενα.
Αξιολόγηση:
Ο «Βασιλιάς Ληρ», η πολυπρόσωπη τραγωδία του Σαίξπηρ, μεταγράφεται σε χοροθέατρο, με επτά, μόνο, βασικούς χαρακτήρες. Η έκφραση και η κίνηση, απόντος του λόγου, κτίζουν τη νοηματική δομή με εξόχως δραματικό ύφος και περιεχόμενο. Δημιουργείται εκείνη η ατμόσφαιρα, η σκοτεινή, η πολυσχιδής συναισθηματικά, εμβριθής εσωτερικών και εξωτερικών συγκρούσεων, έτσι ώστε η αντανάκλαση της σκηνικής πράξης να αποτυπωθεί στον πυρήνα της πλατείας με τη «λογική» της αμετάκλητης μέθεξης.
Αναντίρρητα αυτή η παράσταση, στο Arroyo dance theatre, γίνεται βίωμα υψηλών προδιαγραφών, υπηρετούντων εκπληκτικά την καθαρή ουσία της λυτρωτικής τέχνης του θεάτρου.
