Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Ο Μάης του ‘68, όχι μόνο ο γαλλικός αλλά και ο παγκόσμιος, από τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία, συμβολιζε την καθολική εξέγερση της νεολαίας (και όχι μόνο της βιολογικής) ενάντια σε μια εκβιομηχανοποιημένη κοινωνία που είχε θυσιάσει το άτομο στο καπιταλιστικό κέρδος και τις απάνθρωπες μεθόδους του (μαζί και πολέμους όπως εκείνο του Βιετνάμ).
Μια εξέγερση που θα άνοιγε νέους δρόμους αντιαυταρχικούς, αντικομφορμιστικούς, ανατρεπτικούς, ελεύθερους από κάθε δεσμό και άποψη.
Πενήντα δυο χρόνια αργότερα οι κοινωνίες μας οδηγήθηκαν σε «αόρατα» αλλά το ίδιο επικίνδυνα δεσμά, όπου οι γιατροί, οι μάσκες, τα social distances, και οι ιθύνοντες πίσω από αυτά, μας κρατάνε δέσμιους στα σπίτια μας, ή σε χώρους απόλυτα ελεγμένους, γιατί το κέρδος και τα μεγάλα συμφέροντα (των τραπεζών, των πολυεθνικών) δεν είχαν χώρο στο portfolio τους για ένα υγιές και έτοιμο να εξυπηρετήσει όλους σύστημα υγείας.
Αντίθετα είχαν ένα σύστημα με αμετρητες και αδικαιολόγητες ελλείψεις (ιατρών, υγειονομικού προσωπικού, μασκών, αναπνευστήρων και άλλου αναγκαίου υλικού, κατάλληλων χώρων, καθώς και των υποχρεωτικών τεστ) έτσι που, σε αρκετές χώρες, φτάσαμε στο σημείο να επιλέγονται ποιοι να σωθούν και ποιοι (σίγουρα πάντα οι γηραιότεροι) να πεθάνουν!
Και αν τύχει και αποφασίσεις να διαμαρτυρηθείς με κάποιο συλλαλητήριο ή συγκέντρωση (όπως αυτή που έγινε σε μας, στο Σύνταγμα, για την υποστήριξη των καλλιτεχνών και γενικότερα του πολιτισμού), τότε θα την παρουσιάσουν ως κωμική και επικίνδυνη! Κι ενώ υποτίθεται πως εξακολουθεί να υπάρχει η «κοινωνική αποστασιοποίηση», ζητάμε από τους μαθητές να πάνε στο σχολείο και να αντιμετωπίσουν, σε ένα κλειστό χώρο, εκπαιδευτικούς πολλοί από τους οποίους βρίσκονται στο όριο συνταξιοδότησης!
Τώρα, εκεί που περιμέναμε να γιορτάσουμε ένα Μάη της εξέγερσης, περιμένουμε υπομονετικά (θελουμε δεν θελουμε) τα αποτελέσματα της πανδημίας, τα οποία οι Αμερικανοί ήδη χαρακτηρίζουν το ίδιο καταστροφικά με εκείνα της μεγάλης ύφεσης της δεκαετίας του ‘20. Μόνο που τώρα δεν έχουν κάποιον Ρούζβελτ (ούτε εμείς έναν αντίστοιχο του) για να προσφέρει ένα Νιού Ντιλ που θα βάλει τα θεμέλια για να βγούμε όσο το δυνατό λιγότερο επίπονα από την κρίση.
Αντίθετα, όπως πάντα, εμείς οι απλοί πολίτες θα την πληρώσουμε με τον χειρότερο και πιο απάνθρωπο τρόπο. Τρόπο που ήδη γνωρίσαμε στη διάρκεια της δεκαετίας των μνημονίων: νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, αυξήσεις φόρων, και διάφορους άλλους τρόπους, για να γίνουν ακόμη φτωχότεροι οι μη έχοντες, ενώ οι έχοντες θα την σκαπουλάρουν όπως πάντα.
Όπως πολύ σωστά γράφει σε άρθρο του ο διευθυντής της Le Monde Diplomatique, Serge Halimi, «μια μέρα θα ξαναγίνουμε ενήλικοι, ικανοί να κατανοήσουμε αλλά και να επιβάλουμε άλλες επιλογές, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και των κοινωνικών. Για την ώρα, υπομένουμε χτυπήματα, χωρίς να μπορούμε να τα ανταποδώσουμε: μιλάμε στο κενό και το ξέρουμε. Εξ ου και αυτό το βαρύ κλίμα, αυτή η υποβόσκουσα οργή. Ένα βαρέλι μπαρούτι στο μέσον ενός δωματίου, που περιμένει το σπίρτο!»
