Tου Κωστή Παπαντωνίου
Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας φέρνει προ των ευθυνών της τη Νέα Δημοκρατία, αν θέλει πρόοδο ή οπισθοδρόμηση. Δυστυχώς, το νέο νομοσχέδιο που φέρνει η Νίκη Κεραμέως καίτοι νέος άνθρωπος και με καλές περγαμηνές σπουδών, είναι πιο πίσω κι από την εποχή των δεινοσαύρων.
Είναι μια προσπάθεια επαναφοράς ρυθμίσεων, που είχε εισηγηθεί ξανά και ξανά η Νέα Δημοκρατία, απορρίφθηκαν από την εκπαιδευτική κοινότητα και θυμίζουν σχολεία άλλης εποχής. Θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο, με το δικό της εκπαιδευτικό υπόβαθρο να έχει μία καινοτομία.
Φευ, η μόνη καινοτομία είναι να ξανακάτσει τους κοινωνιολόγους στο σκαμνί, γιατί ο Άδωνις Γεωργιάδης θεωρεί πως όσοι ασχολούνται με την Κοινωνιολογία γίνονται αριστεροί. Προφανώς ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν έχει διαβάσει ποτέ του Κοινωνιολογία, διότι τότε θα ήξερε ότι από τους μεγαλύτερους ξένους κοινωνιολόγους και θεμελιωτές της Κοινωνιολογίας ήταν ο Γάλλος Αύγουστος Κοντ, ο Γάλλος Εμίλ Ντιρκέμ κι ο Γερμανός Μαξ Βέμπερ, που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις θεωρίες του Μαρξ ούτε βέβαια με τον δικό μας Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Εν προκειμένω, όμως δεν πρόκειται για μία αστοχία της κυρίας Κεραμέως ή για μία εμμονή του κ. Γεωργιάδη να στηρίξει τους ημέτερους φιλολόγους, με τους οποίους υφέρπει μία κόντρα με την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα. Κατανοητά όλα αυτά, όταν ο κ. Γεωργιάδης αντί για την άρθρωση επιστημονικού λόγου προφανώς μετρά περισσότερο τα ψηφαλάκια των φιλολόγων. Η κ. Κεραμέως αντιφάσκει , όταν λέει ότι θέλει ένα σχολείο το οποίο θα προάγει την αριστεία και θα ελαχιστοποιεί την παπαγαλία αλλά βγάζει εκτός το μάθημα της Κοινωνιολογίας, το οποίο στοχεύει ακριβώς στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.
Η υπουργός Παιδείας δείχνει όχι απλώς αναλγησία αλλά και απίστευτη εμπάθεια, απέναντι σε έναν ολόκληρο κλάδο εκπαιδευτικών. Πρόκειται για έναν κλάδο, ο οποίος πολλάκις έχει ταλαιπωρηθεί όχι μόνο από την ίδια αλλά κι από άλλους φωστήρες προκατόχους τους, οι οποίοι δεν ανήκαν όλοι στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι προκειμένου να τα έχουν καλά με συγκεκριμένους συνδικαλιστές έβαζαν κι έβγαζαν το μάθημα της Κοινωνιολογίας, δημιουργώντας νέο άγχος σε μαθητές και νέα προβλήματα σε φοιτητές και απόφοιτους των τριών τμημάτων Κοινωνιολογίας.
Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είναι μία ωραιότατη φαρσοκωμωδία, μόνο που έχει διάρκεια ζωής σχεδόν 30 χρόνια, κι αφορά ανθρώπινες ζωές κι οικογένειες, που σε κάθε αλλαγή υπουργού Παιδείας αναρωτιούνται τι θα γίνει αυτή τη φορά ενώ σε όλα τα σοβαρά Πανεπιστήμια το μάθημα της Κοινωνιολογίας είναι προαπαιτούμενο, σε σχολές ανθρωπιστικών , παιδαγωγικών κι οικονομικών σπουδών. Η ελληνική πολιτεία έφτιαξε τρεις σχολές αποφεύγοντας να δει πως οι Κοινωνιολόγοι είναι χρήσιμοι στην Κοινωνία.
Οι κοινωνιολόγοι είναι αόρατοι για το ελληνικό κράτος, ενώ θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι για τις δομές των προσφύγων, για τις δομές των Ρομά, για τις φυλακές, για τους συνεταιρισμούς, τα ψυχιατρεία.
Ακόμη κι όσοι έδωσαν εξετάσεις με τον ΑΣΕΠ, αντί να τους χρησιμοποιήσει το Δημόσιο για τις γνώσεις τους, κατά κανόνα με εξαίρεση ίσως τις φυλακές και τον ΟΚΑΝΑ, τους έβαλε να κάνουν τελείως διαφορετική δουλειά απ΄ αυτήν που έμαθαν. Η ελληνική κοινωνία και τα παιδιά μας έχουν μόνο να ωφεληθούν από το μάθημα της Κοινωνιολογίας, γιατί το ζήτημα είναι αν θα έχουμε πολίτες, που σκέφτονται. Εκτός αν τελικά, αυτό είναι το πρόβλημα της κυρίας Κεραμέως…
