Το έλεγαν οι παλιότεροι σε ατάλαντα και ανεπίδεκτα μαθήσεως τσουτσέκια που παρίσταναν τον καμπόσο: «Καλά εσύ που φύτρωσες; Εκεί που έ@εσαν οι άλλοι;».
Το ανακαλώ ένεκα το …απορριμματοφόρο που επικάθεται του τόπου κομπορρημονώντας περί νέου και ηθικού-και όχι μόνο.
Αναζητώντας το …εύφορο έδαφος που έθρεψε, τόσο τη ζερβή σκάφη όσο και τον εκ δεξιών …κουρίτο, υποχρεωτικά σκοντάφτεις και στο “βουνό …κοπριάς” που άφησαν η κατοχή, ο εμφύλιος και ό τι ακολούθησε.
Απορρίμματα της ιστορίας αποδώ, απορρίμματα αποκεί και το …βουνό καλά κατεί! Αειθαλές πάντα διότι ουδέποτε αναζητήθηκε κάθαρση.
_Το είδαμε και στις αντιδράσεις που προκάλεσε εσχάτως η θέση που πήρε ο Κώστας Μπακογιάννης με αφορμή το θάνατο του Βασίλη Πριόβολου (καπετάν Ερμής).
Σαφώς και ήταν λάθος του Μπακογιάννη η ανάρτηση για τον Πριόβολο. Κινούνταν όμως στο πλαίσιο της πεπατημένης περί “συμφιλίωσης”, που ξεκίνησε στραβά με τον μεγάλο Καραμανλή και συνεχίστηκε χειρότερα με Παπανδρέου και Μητσοτάκη.
Όπως είναι γνωστό το δράμα τελειώνει με κάθαρση. Εδώ όμως κάθε άλλο παρά κάθαρση υπήρξε.
Μια ιδέα, για το πως μπορούσε να γίνει, είναι η δημόσια ομολογία με συγνώμη, καθώς και καθιέρωση σχετικής διδαχής στην ιστορία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Να υποχρεώνονταν δηλαδή τα εκατέρωθεν “απορριμματοφόρα” του δράματος σε δημόσια ομολογία ότι οιγεννήτορές τους εγκλημάτισαν κατά της χώρας ζητώντας συγνώμη για τη μικρόνοιά τους: οι μεν ζερβοί γιατί ξεκίνησαν το χαλασμό, οι δε δεξιοί γιατί συντήρησαν το θαυμασμό σε αδελφοφάδες τύπου Πριόβολου, πολιτευόμενοι μετεμφυλιακά μικρόψυχα και κοντόφθαλμα, άρα και αντεθνικά.
Όσο τέτοιες κινήσεις «κάθαρσης» δεν επιχειρούνται, μεταξύ των εκατέρωθεν «απορριμματοφόρων» -και δη των άκρων τους, θα ισχύει “το ένα χέρι νίβει τ άλλο”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Περιπτώσεις δε σαν αυτή του Μπακογιάννη θα συσσωματώνουν και την ιδιότητα του θύτη και του θύματος.
Του θύτη διότι οι ίδιοι δεν έχουν τη συγκρότηση να χαράξουν καινούριους δρόμους αποδυναμώνοντας το σαράκι που κατατρώει τη χώρα.
Και του θύματος γιατί κανείς δεν φρόντισε να τους δείξει υπερφαλαγγίζοντας την ατελέσφορη περί “συμφιλίωσης” πεπατημένη.
Θύμα σκέτο θα παραμένει μόνο ο τόπος.
