Της Ζωής Τόλη
Το έργο «Σοφία» του Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι, παρουσιάζεται στην οικία του Άγγελου και Λητούς Κατακουζηνού, σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, με τον καταπληκτικό Φαίδωνα Καστρή.
Ένα έργο, που πραγματεύεται, με ματιά ιδιάζουσα στην προσωπικότητα της Σοφίας, της βασίλισσας της Ισπανίας, τη ζωή της και μέσα από εκείνη, την ιστορική πορεία της γενέτειράς της, της Ελλάδας.
Μεταφερόμαστε στο μέλλον, όπου η ηρωίδα μας βρίσκεται μπροστά στο φέρετρο του νεκρού Χουάν Κάρλος, του συζύγου της και βασιλιά της χώρας.
Μια φωνή της μιλάει. Είναι κάποιος αθέατος φίλος, κάποια συνειδησιακή παρέμβαση ή κάτι από το παρελθόν; Το μυαλό της υπακούει στην παρότρυνση της φωνής, νιώθει αδύναμη να αντισταθεί και έτσι αφήνεται στη δίνη αναμνήσεων και βιωμάτων από τα περασμένα.
Κάτι πρωτόγνωρο για μια τόσο υπομονετική γυναίκα, που όλη της η διαδρομή χαρακτηριζόταν από καρτερικότητα, αυτοκυριαρχία, ευγενική μελαγχολία και μέτρο. Σαν κινηματογραφική ταινία περνάνε οι αναμνήσεις, καθάριες και ειλικρινείς. Τατόι, Παύλος, Φρειδερίκη, Χουανίτο, Φράνκο, ένα παιδί που πεθαίνει μπροστά της. Βασανιστικές μνήμες, εικόνες ιστορίας μέσα σε σπασμένους καθρέπτες, όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Όλο αυτό το ονειροφαντασιακό σύμπαν αποδίδει ευθύβολα ο εκρηκτικός Φαίδων Καστρής. Υποδυόμενος ένα παράξενο πλάσμα, μεταλλάσσεται σε όλους εκείνους, που στοίχειωσαν τη ζωή της, προσδιορίζοντάς την.
Ερμηνεία knife, εισχωρεί βαθιά στο μύχιο εαυτό και σαν ένας οργίλος χείμαρρος βγάζει στον αφρό, ό,τι είναι καταχωνιασμένο, που μας φυλακίζει στην όποια γλυκειά ψευδαίσθηση του βολέματος. Αυτή η «αναταραχή» συνταράσσει συθέμελα τους θεατές, που είναι ανοιχτοί σ’ αυτό. Υπαρξιακά ερωτήματα και αξιολογήσεις από το παρελθόν, που ξυπνά απειλητικά. Παιδικότητα, νιότη, ωριμότητα, όλα στο τραπέζι.
Ατέρμονες περιδιαβάσεις επιθυμώντας τη δημιουργική απομόνωση. Την ψυχική αυτάρκεια. Ο ήρωας μας ως μία αλαφροΐσκιωτη παρουσία κινείται πειστικά ζωγραφίζοντας συμμετρικά όλες τις πτυχές της γυναίκας Σοφίας, μέσα σε ένα ποικίλο άθροισμα καταιγιστικής εναλλαγής δράσεων. Το ύφος, ο τόνος της φωνής, η αιθέρια κίνηση του σώματος δημιουργούν ένα φλογερό εκτόπισμα, ικανό για καταλυτικές συνειδησιακές ανατροπές και αποκαλύψεις.
Ο ταλαντούχος Φαίδων Καστρής με την εύπλαστη τεχνική του, μας ξεναγεί στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού της θλιμμένης βασίλισσας με ένα τρόπο καυστικά αριστοκρατικό, που μας εισάγει στη συνείδηση του τέλους μιας εποχής. Μιας εποχής με το αινιγματικό χαμόγελο της περήφανης Σοφίας, όπως κάποτε σε ένα πίνακα του Αntonio Lopez.
Η αναδυόμενη πνευματικότητα προκαλεί τη μέθεξη με το κοινό, σε μία «συνάντηση», που ακτινοβολεί. Αξίζουν συγχαρητήρια στον ενσαρκωτή αυτού του έργου με την έντονη δραματικότητα και τις τραγικές πινελιές. Ένας ηθοποιός, που σέβεται τον εαυτό του και την τέχνη του.
Η σκηνοθετική οπτική, πολυεδρική, ευφάνταστη , ευέλικτη οδηγεί τον ήρωα του μονόλογου σε ρεσιτάλ ερμηνείας. Ο εξαίρετος Λεωνίδας Παπαδόπουλος πέτυχε με δεξιοτεχνία και ενάργεια να φανερώσει τα όνειρα και τους εφιάλτες της Σοφίας, ακολουθώντας τα σπασμένα όρια του ρεαλισμού , που ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου έπραξε. Σκηνογραφία / ενδυματολογία Όλγα Ντέντα, διαμόρφωση ηχητικών τοπίων Νίκος Παπαρρόδου και ψιμυθίωση Ήρα Σ. Μαγαλιού. Όλοι συντέλεσαν στο άρτια καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Μία θεατρική παράσταση ποιητική, ονειρική, αρμονική, που ακουμπά θετικά στην καλαισθησία του καθένα.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
- ΟΙΚΙΑ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ (Λεωφ. Αμαλίας 4, 5ος όροφος, Σύνταγμα)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6934965340
